psikoloji içeren bir hikaye

Eve geldim kahvaltıdan sonra misafirler gelmeye başladı. Gün içinde bir çok arkadaşımdan bayramlaşma telefonu ve mesajı aldım ama kegib olan bir kişi vardı; Melek. Gün ortasına kadar ne aradı nede mesaj attı sonunda bayram mesajını gönderen ben oldum. “Sana da iyi bayramlar” 1 saat sonra gönderdi. Mesajlaşmamız devam etti,

“Küs müyüz?”

“Ben seninle konuşmuyorum”

“Nedenini sorabilir miyim?”

“Dün gece senden bir şey istedim ama yapmadın”

“istediğin mantıklı bir şey değildi”

“Mantıklı ya da değil istedim ve sen yapmadın”

“Şimdi ne olacak? Konuşmayacak mısın benle?”

“Sende değerim olmadığına göre konuşmayacağım.”

Bu ergen tarzı mesajlaşma ona karşı kalan son sabrımı tüketti. Aramızda bir şeyler olsun diye o güne kadar kendimi hep zorladım ama buraya kadardı böyle saçma konularla sinirlerimi yıpratacağıma yalnız kalmak daha cazip. O günde sonra irtibatımı tamamen kestim. Ne bir mesaj ne de arama. Gerçekten böyle saçma sapan Türk kızı triplerini çekebileceğimi hiç sanmıyorum. 1 ay boyunca hiçbir şekilde irtibatımız olmadı, 1 ayın sonunda sabah okula gitmek için hazırlanırken Melek’ten bir mesaj geldi “Günaydın” diye. “Günaydın” yazıp gönderdim. Halimi hatırımı sordu, okuldan yazıştık biraz ama çok resmi mesajlaşıyoruz. Sonunda dilinin altında ki baklayı çıkardı, hafta sonu için buluşmak istiyor.

Hafta sonu geldi, bu sefer sahilde buluşmak istedim, erkenden gidip kendi bankımda oturdum. Özlemiştim burayı uzun zamandır gelmiyordum. Burası bana evimdeymişim gibi hissettiriyor, gelecek kişi için çok zor bir deplasman çünkü burada kalp kırmaya, ayrılıklara, alışığım. Yaklaşık yarım saat sonra Melek geldi. Onu görünce hiç bir şey hissetmedim, aslında önceden hissettiklerim hep kendimi zorlamam eseri oluşan zora ki duygu izleri olduğunu gördüm.
Yaklaştı, merhabalaştık yanıma oturdu, biraz havadan sudan konuştuk, nasılsın iyi misinler bittikten sonra asıl konuya girdi.

-“Neden hiç aramadın?”

-“Bir daha konuşmayacağını söyleyen sendin unuttun mu?”

-“Bu durumda senin de aramaman gerekiyor öyle mi?”

Sinirlerim gerilmeye başladı,

-“Melek bak sana açık olacağım, ben seni tanımak isterken tek bir amacım vardı güzel, mutlu bir ilişkiye başlamak ama seninle anlaşamıyoruz. Yani taktığın şeyler bana hiç mantıklı gelmiyor, çocuk gibi davranıyorsun içinde bulunduğun karmaşıklığı göre biliyorum ama bu durumda ilerisi için mutlu olamayacağız. Kalbini kırmak istemezdim”

-“Kendinde hiç hata görmüyorsun değil mi?”

-“Elbette hatalarım olmuştur söylemek istersen dinlerim.”

-“Çok bencil bir insansın, her şeyi kendinin bildiğine inanıyorsun, tanıştığımız ilk günden beri sürekli beni yönlendirmeye çalışıyorsun, hedeflerden planlardan bahsediyorsun ama benim böyle bir hedefim yok, sen herkesi kendin gibi mi sanıyorsun?”

Haklı olduğunu biliyorum, ilk duyduğumda da çok şaşırmıştım sahiden bir insanın hiç hedefinin olmaması normal midir? Şuan da bile bana anormal geliyor. Üstüne çok gitmiştim farkında olmasam da bunu söyleyince daha iyi gördüm ama bu konuda hala haklı sebeplerim olduğuna inanıyorum.

-“Haklısın Melek, bu konuda hata etmişimdir kabul ediyorum ama keşke en başından söylemiş olsaydın daha ölçülü davranırdım.”

-“Umarım ikimiz de hatalarımızdan ders çıkarırız ve bundan sonra daha dikkatli oluruz.”

Bundan sonra?

Bundan sonrası hiç olmayacak ki…

-“Melek kusura bakma ama bundan sonrası olmayacak, bazı şeyler hiç değişmez ben değişmem senin de değişeceğini sanmıyorum biz iki zıt kutubuz bir araya gelmemizin imkânı yok. Kalbini kırmışsam, hayal kırıklığına uğraşmışsam lütfen beni affet umarım bundan sonra çok mutlu olursun.”

Daha fazla söze gerek var mıydı?

Hiç bir şey söylemeden uzaklaşıp gitti, alışkanlık olacak ki arkasından bakmayı da ihmal etmedim. Gidişini izlerken uzaklara daldım, Ece’nin gidişini hatırladım o da böyle gitmişti ta ki gözden kayboluncaya kadar…

Canımın yandığını hissettim, belki de maskem aralanmıştı, yeniden bir şeyler hissedebilmek sevindirdi beni çünkü bu maskeye alışmak istemiyorum daha doğrusu nasıl çıkarabileceğimi bilmiyorum. Bu kadar umursamaz olmak çok fazla. Melek’in hayatıma girmesi ve hayatımdan çıkması bana hiç bir şey katmadı bir insanın daha kalbini kırmış hayatında kötü iz bırakmıştım sadece bu oldu.

http://www.youtube.com/watch?v=y4mRw6B2CFM

reserved okunur gibi duruyor

Melek gözden kayboluncaya kadar ardından baktım, ama benim için giden yine Ece oldu, böyle hissediyordum kendime itiraf edemesem de nefretin ardında en derinlerde en karanlıklarda gizlemiş olsam da biliyorum oradaydı o özlem hiç eksilmemişti.

O kadar çok özlemiştim o kadar çok merak ediyordum ki bunu kendime söyleyecek cesaretim yoktu. Oturduğum bank, burası hiç benim olmadı hep bizimdi şimdi yalnız başıma oturuyordum aslında burası bana deplasmandı, deplasmanda olan hep bendim . Oradan hemen kalkıp uzaklaştım.

Evde olup olmadığını bilmiyordum ama doğruca Bahar’ın evine gittim, kapıyı açıldığında Bahar karşımdaydı, kendimi onun kollarına bıraktım. Yeniden maskemi taktık yeniden sahtede olsa huzurluyum...

Bu olayın ardından ilk dönem finallerine kadar yine rutine bağladım. Hayatımda ne bir heyecan ne bir değişiklik olmadan aynen devam ettim.

Ara dönem de 1 aylık bir tatilim vardı bu tatili de çalışarak geçirecektim, hayatım o kadar monotonlaşmış ki değişiklikten korkar oldum. Hafta içi bir Salı günü iş yerindeyken telefonum çaldı. Arayan Bahar’dı. Bahar bu saatte çalıştığımı bildiği için gün içerisinde aramıyor olağan dışı bir şey olduğu kesin, sıradan bir şey olsaydı zaten mesaj atardı. Biliyorum başıma bir şey gelecek.

-“Alo Bahar”

“Eve gele bilir misin? Konuşmamız lazım.”

Telefonu kapattım, acaba başıma ne gelecek?

işyerinden izin aldım ve direkt Bahar’ın evine doğru yola çıktım.
Yolda ihtimalleri düşünüyorum aklıma en yatkın ihtimal Bahar’ın artık bu şekilde devam etmek istememesi oluyor, ya ilişkiye başlayacağız resmi olarak okulda da bunu duyuracağız ya da yollarımızı ayıracağız okulda ki arkadaşlığımız da bitecek. Benim için ilişkiye başlama ihtimali olmadığı için arkadaşlığımız bitecek gözüyle bakmaya başladım. Keşke böyle olmasaydı onun arkadaşlığına çok ihtiyacım var.

Eve geldim, kapıyı çaldım Bahar kapıyı açtı, yüzü solgun, gözleri uykusuz her yer buram-buram problem kokuyor.

Kafam da ki seçenek çok bariz, ceketimi çıkarmama gerek yok, kısa bir süre sonra bir veda gerçekleşecek ve ben yine hayatımdan birini çıkaracağım. içeri geçtim, Bahar yanıma oturdu gözleri yerde biraz sesiz kaldı sonra beynimin bütün hücrelerini yakan cümleyi kurdu; “Galiba hamileyim.”

Hayatım da bu kadar şaşıra bileceğimi hiç düşünmemiştim. Şoka girdim, bu öyle bir şey ki nasıl anlatılır bilmiyorum. Kafamda ki durum o kadar kesindi ki bu kadar çok yanılmanın ve bu haberin getirdiği ağırlık beni resmen felç etti. Ne kadar sürdüğünü bilmiyorum ama tahminen 10 dakika hiç bir şey diyemedim, sözler ağzımdan çıkmıyor, düşünemiyorum, beynimde ki bütün bağlantılar yandı sanki. Birden yüzümün kasıldığını hissettim, gülmeye başladım kendimi tutamıyorum ama deliler gibi gülüyorum gerçekten insanın kontrolünü kaybettiği kendine hâkim olamadığı anlar varmış. Yüzüm öyle bir kasılıyor içimden öyle bir gülme isteği geliyor ki karşı koyamıyorum. Bir an ciddi-ciddi bu durumdan çıkamayacağımı düşünüyordum ki suratım da bir tokat patladı. Bahar’ın attığı bu tokat olmasaydı kendime geleceğimi hiç sanmıyorum.

10 dakika hiç konuşmadan oturduk, zor da olsa düşünmeye başladım. Hiç belirtmedim ama bir gün çocuk sahibi olmak, baba olmak en büyük hayallerimden biri ama bu şekilde olamaz, olamaz.

-“Emin misin?”

-“gecikme yaşıyorum.”

-“Kimseye söylemedin değil mi?”

-“Saçmalama”

Kesin olan bir şey var, şuan da bir çocuğum olursa kendim dahil hiç kimseye bunu açıklayamam. Bu benim için canlı canlı mezara girmek, başlamayan hayatım o andan itibaren bitecek düşünemiyordum o ana kadar ama şuan da binlerc ihtimal beynime doluştu. Çocuk aldırmak bir seçenek ama bunu da yaparsam kendimi affetmem çünkü bu canı ben vermedim. Allah’ım ne olur gerçek olmasın. Bir gün baba olacağım ama annesi Bahar olamaz, bu habere sevinçten çıldırmalıyım korku ve panikten değil.

takipteyim

-“Test yaptın mı?”

-“Hayır, ama öyle galiba panik oldum 2 gündür kendimde değilim önce sana haber vereyim dedim.”

-“Tamam, sen burada bekle gidip hamilelik testi alacağım ne olur ne olmaz sen tanınma.”

-“Tamam”

Hemen aşağıya indim birkaç km ileride çarşının ve kalabalığın olduğu caddeye çıkıp orada eczane aramaya başladım, çok geçmeden buldum bir tane ve testi aldım eczanede ki bayan sabahları ve aç karına uygulanmasının daha doğru olacağını söyledi, yolda sanki herkes bana bakıyormuş gibi hissettim üzerimde mahalle baskısı ile eve döndüm. Bahar hemen lavaboya girdi bende heyecanla kapının önünde beklemeye başladım. O 10 dakika beni 10 yıl daha yaşlandırdı hayatımın hiçbir beklemesi o 10 dakika kadar uzun ve zor geçmedi. Bahar içeriden çıktı sonucun negatif olduğunu söyledi ve çubuğu gösterdi. O an içimde duyduğum mutluluğu ve rahatlamayı anlatamam. Hemen Bahar’ın boynuna sarıldım ama Bahar hiçbir tepki vermedi. “Biraz konuşalım” dedi ve içeri geçtik.

içeri yürürken düşündüm bundan sonra Bahar ile bırak birlikte olmayı evine bile girmemem konusunda kendimi ikna ettim. içeri geçip oturduk. Bahar;
-“Bundan sonra böyle bir ilişkimiz olmamalı”

-“Bende böyle düşünüyorum.”

-“Görüşmeye biraz ara verelim, biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var.”

-“Sen nasıl iyi hissedeceksen öyle yapalım Bahar seni rahatsız etmeyeceğim.”

Gitmek için ayağa kalktım içimin rahat etmesi için,

-“Bahar yanlış anlamazsan tam emin olmak adına yarın karşıya geçip bir doktora gidelim istersen iyice emin olalım, sonra sen istemeyene kadar hiç görüşmeyiz.”

-“Senin gelmene gerek yok ben yarın gidecektim zaten seni haberdar ederim”

-“Tamam sen nasıl istersen.”

Evden çıktım doğru deplasmanıma gittim, soğuk ve rüzgara karşı o bankta oturdum. Bu olay beni kendime getirecek olaydı, yüzümde ki o umursamaz maske paramparça olmuştu bu korku ve heyecan 1 yıllık süre içinde ki bütün heyecan açığımı kapattı. Denizin karşısında yediğim soğuk bana iyi geldi ama o bankta oturup bunları düşünmekten utandım kalkıp evimin yolunu tuttum.

Ertesi gün öğlene doğru Bahar’dan mesaj geldi, doktor onayı ile baba olmayacağım kesinleşti. Ara tatil bitene kadar Bahar ile hiç görüşmedik. 2. dönem başladı ilk hafta Bahar okula hiç gelmedi. içime kuşku düştü her gün kantinde ve sınıfta Bahar’ı aradım, telefonla arayacaktım ama rahatsız etmeyeceğim sözü nedeniyle aramadım. Bu merakla ilk haftayı bitirdim, eğer 2. hafta başında yine okulda değilse bu sefer aramaya hatta evine gitmeye karar verdim. Pazartesi günü sabah Bahar’ı gördüm yanında başka bir erkek ile el ele kantine girdiler. Önceden bahsettiği sevgilisiydi yeniden barışmışlar.

O günden sonra Bahar ile sadece denk geldiğimizde selamlaştık, aramızda hiç sohbet geçmedi, bu durum arkadaşlardan bazılarını işkillendirseler de sevgilisinin varlığı bu durumu fazla uzatmadı.

Uzun bir dönem kız arkadaş konusuna ara vermeye karar verdim, normal kız arkadaşlarımla da ilişkilerimi çok dikkatli yürüyecektim. Günler geçmeye başladı, yeniden vizelere başladık yoğun ve sorunsuz bir sınav dönemini daha atlattık. Bu arada mahallede ki arkadaşlarımla da uzun zamandır görüşemiyordum. Çoğu başka şehirlerde okumaya, bazıları iş hayatına atıldığından görüşememiştik. Bir ara gerek msn üzerinden gerekse telefondan bir arya gelme planları yapıldı havaların yavaş-yavaş ısınmaya başladığı öğrenciler için en yoğun dönem olan finaller öncesi bir tarihte buluşma kararı aldık. Hepsi ile çok samimi olmasam da 20-25 kişilik kızlı erkekli bir grup olacağımızı biliyordum, sahilde ki çay bahçesine gitme kararı alındı bu işi organize eden yakın arkadaşım hepimizi tek-tek aradı günü ve saati bildirip gelmeyenle arkadaş kalmayacağı tehditlerinde bulundu.

Buluşma günü gelip çattı, o gün 10 dakikalık gecikmeyle de olsa arkadaşlarımın yanına gittim, okul için şehir dışında olanlar, çalıştığı için mahallede olmayanlar mahalleden tanınmış olanlar çoğu oradaydı. Sadece selamımızın olduğu çocukları görmek bile sevindirdi beni hepsi ile sarıldık. Bugün bana gerçekten iyi gelecekti ama içleirndne birinin varlığı bütün günümü zehir edecek potansiyeldeydi. Toprak'da oradaydı.

sanada iyi akşamlar panpa elerine sağlık

panpa daha ne kadr devam edecek yani hikayeyı yarıladınmı ne aşamadasın sonamı yaklaştın

hemen hemen ortalarına geliyoruz gibi, çok daha uzun ama elimden geldiğince derleme yapıp kısa tutmaya çalışıyorum tüm haliyle yazmaya devam edersem sanırım 6 ay gibi bir süre yazmam gerekecek.