psikoloji içeren bir hikaye

ayraç sayfa 9

çok iyisin panpa devam et

hoşgeldn panpa biraz sohbet edelim yav dur hele

2 Hata süren vize maratonu diğer sınavlarla tamamlandı, bazı günler iki sınav artarda bazı günlerin boş geçmesine isyanlarımız, üniversite hayatını daha iyi kavramamızı sağladı. ilk sınavlar olması nedeniyle notlar bizim için genel itibari ile iyi notlar oldu. Sadece bir dersten sıkıntımız oldu ilk sınavda bana da büyük sıkıntı yaşattı bu ders.

Malum gün geldi yukarıda bahsettiğim dersin vize sonuçları sınıfta açıklanacak, sınıfın yüzü gülüyor beklentiler çok yüksek, hocamız sonuçları tek-tek okudu 15-20-10-15-30-30-15-20… sonucunu öğrenenin yüzünde ki o ifadeyi ancak görseydiniz anlayacaktınız. 100 beklediğin bir sınavdan 10 almak. Sonucunu duyan itiraz etmeye başladı hoca “ arkadaşlar lütfen itiraz etmeyin herkesin notu okunduktan sonra konuşalım.” Notlar okunmaya devam etti sınıfın 3/2 kısmının sonuçları okundu en yüksek puan bir bayan arkadaşın 50 puanı. Sıra bana geldi ismim okunduğunda yaşadığım heyecanı anlatama, heyecanımın nedeni aldığım puanın merakı değil “haklı çıkıp-çıkmama merakının heyecanı” aldığım puan 86 ile en yüksek puan oldu vizede en yüksek puanlar 50-50-55-86 oldu 4 kişi ile geçtik sınavı. Hocanın sınav sonunda yaptığı açıklamayı aynen aktarıyorum; “Arkadaşlar burayı lise mi sandınız size tanım soralım, madde sırası soralım. Ben zaten bunları size 2 aydır anlatıyorum neden bu kadar basit anladınız soruları? Bu sorulara sizden beklediğim yanıt önce analizini yapmak, sonra örneklendirmeniz sonrada yorumlamanızdı. Bunu yapan bir tek arkadaşınız oldu o da 86 aldı emin olun onunda bazı ekgiblikleri vardı.”

Lise ve öncesi dönemlerin bize bıraktığı ezber mantığı, basit düşünme mantığının kırıldığı an burası hepimiz için burası oldu. Benim tek avantajım bu durumu o filmdeki cevapla kavramış olmamdı. Böyle tecrübeler ile vizeler finaller geçti yoğun dönemlerim oldu, okulda ilk sene çevrem pek değişmedi, kimseyle problemim olmadı kimsenin de benimle problemi olmadı çevremdekilere hep saygı gösterdim bunun karşılığını da saygı olarak aldım, o zorlandığım hatta gözümü korkutan dersten korkmamayı öğrendiğim gün vizede ve finalde 1. Sınıflar arasında en yüksek notu aldım. Sosyal çevremde pek hareketli olmasam da 1. yılımı bu şekilde tamamladım.

Ece ile ilişkimiz son sürat devam ediyor, birbirimize sıklıkla mektup yazmaya başladık. Sınav dönemleri aramıza girse de bayram nedeniyle istanbul’a geldi uzun bir tatil dönemi geçirdik, detaylı olarak anlatırsam yaklaşık 20 sayfa yazmam gerekir o yüzden detaylandırmayacağım, farklı bir şey yaşanmadığı için üzerinden geçeceğim, neredeyse her gün buluştuk (bayramın 1. günü hariç), adaya gittik bol-bol gezdik birbirimize doymaya çalıştık. Farklı olarak Ece, Selen konusunda açık etmese de rahatsızlık duyuyordu, her şey görünürde iyi ama Ece kişilik olarak takıntılı ve her şeyi kafasına takan biri olduğu için ben bir türlü rahat etmiyordum. Sorunları dertlerini bana yansıtmıyordu ama içten içe neler yaşadığını hissediyordum. Bayram bitti, Ankara’ya yeniden döndü her ayrılışımız onun için daha zor olmaya başladı, onu hep “ bir gün bitecek, az kaldı” sözleri ile teselli etmeye çalıştım ama Ece yapı olarak buna bir türlü alışamadı bana hiç yansıtmasa da içten içe büyük bir karanlığa sürükleniyordu. Artık yurtta kalıyordu annesi neredeyse 2 hafta da bir Ankara’ya gidiyordu annesi ile sokakta nadirde olsa birkaç kere karşılaştık ama yüzüme hiç bakmadı. Babası ile bayramdan birkaç hafta sonra akşam vakti markette karşılaştık selam verdim, selamımı aldı ayaküstü okulumu sordu iyi gittiğini söyledim, sevindiğini söyledi iyi akşamlar dileyip gitti. Dönem arasında Ece’nin bütünlemeye kaldığı 2 dersi oldu bu nedenle 1 aylık tatili 2 haftaya düştü. Bütünlemeye kalmasının tek nedeni kesinlikle okulunu, ortdıbını ve Ankara’yı sevememesiydi aklı hep burada hep bende… Ara dönemde 2 haftayı beraber geçirdik, yeniden ayrılık vakti ben bu ayrılıklara alışsam da Ece için eskisinden daha zor bir ayrılık oldu. 2. Dönemin ortasında bana sürpriz yaptı, ders çıkışında onunla konuşurken bir anda karşımda gördüm çok sevindim çok sevindik arkadaşlarımla tanıştırdım onu Selen’i hiç sevmedi, arkadaş olarak tanıştırdığım hiçbir kızı sevmedi. Onu aldatmayacağımı kesin olarak biliyordu, o kızlarında zaten bana karşı bir ilgisi yoktu ama bahsettiğim üzere Ece’nin takıntıları ona hiç rahat vermedi.

Ne olursa olsun bunları aşacağımıza inanıyorum, Ece’yi gerçekten çok seviyorum beraber olunca da her problemi aşacağımızı biliyorum. Beni kayıtsız şartsız bu kadar çok sevecek başka birini nasıl bulabilirdim ki? Henüz 19 yaşlarındayız belki bunları düşünmek için çok erkendi ama Ece benim evleneceğim insan olmalıydı. Bunu gerçekten istemeye başladım, bu yaz tatilinde kendi aramızda bir söz yüzüğü takmak gibi bir hayalim oldu, benim artık hayallerim hep mutluluklarla doldu bana yeniden mutlu hayaller kurdurmayı başaran bir insan oldu, nefretimi gömebileceğimi inandıran bir insan oldu Ece benim her şeyim oldu bundan böyle aramıza ne girebilirdi ki? Ben artık intikam hislerimden, büyük işler başarma sevdamdan vazgeçtim tek bir isteğim vardı hayatımın bundan sonraki bölümünü mutlu yaşamak o mutlu çocukluğumu ilelebet kendi çocuklarıma yaşatmak bir insanın hayatta ne kadar çok ideali ne kadar çok hedefi olursa olsun “mutlu bir hayat” kadar önemli hiç bir şey olamazdı…

takipteyim panpa

ilk başlarda sizlere baba tarafımdan bahsetmiştim. O taraflar ilişkilerim hiç iyi olmadı, hiçbir zaman onlara karşı sıcak olmadım bana ihtiyacım olduğunda sahip çıkmadılar bende onları hiçbir zaman affetmedim. Bayramlarda seyranlarda ziyaretimize gelirler onun dışında da ne ben onlara giderim nede arayıp sorarım. Bir gün ziyaretimize geldiler inanın olarak karşı bile yumuşamıştı kalbim kızgınlıkları, nefreti, sinirleri hepsini arkamda bırakmıştım artık sohbet edildi uzun-uzun konuşuldu ve gittiler.

Hayatımda bazı milatlar yaşadım, birincisi başımıza gelen talihsiz olay ve neticesinde nefretle intikam hisleriyle büyüyen bir çocuğa dönüşmem. ikincisi, Ece’nin hayatıma girmesi zamanla bana her şeyi unutturması ve mutluluğu yeniden hatırlamamı sağlayacak o sevgiyi onda tatmam. Üçüncüsü de bu ziyaret oldu, ben bu ziyaretten sonra 1 yıldır gördüğüm mutluluk rüyasından uyandım, içimde ki nefret o karanlığı o güne kadar büyüttüğüm nefretim bir anda iki kat daha büyüdü bunun ağırlığında iki kat daha çok ezildim. Bu sohbette o kaza ile ilgili bir şey öğrendim, bu öğrendiğim (bunun ne olduğunu söylemeyeceğim) benim bundan sonraki bütün yaşamımı yeniden nefret duygularının üzerine kurmama yol açtı artık o kadar sağlam temellerim oldu ki bunun değişmesi değil yerinden oynaması bile söz konusu olamayacaktı. O karanlık artık sonu olmayan bir yerdi mutluluk hayallerim sadece rüyaydı artık bunu hayal etmek bile benim için lüks olacaktı.

3 gün geçirdim ama ne yaşadığımı hiç bilmiyorum, yaşamıyor gibiydim nefes almayı bile unutacak gibiydim yemek yemedim su içmedim akşamları uyuyamadım, en kötüsüde ne düşüneceğimi bilmiyordum şimdi ne olacaktı? Benim için ipler tamamen koptu 3 gün boyunca telefonumu hiç açmadım sınav dönemine girdiğimiz için dersler boş geçiyordu okula gitmedim bütün günüm sahilde Ece ile bankımızda geçiyordu ama Ece aklımın köşesinde bile değildi. Geceleri uyuyamamaya başladım, o üç günü neredeyse uykusuz geçirdim yatakta oturup hep düşündüm, her an düşündüm bütün gün düşündüm. Ece ile 3 gün boyunca hiç konuşmadık Ece ilk defa ev telefonunu aramış 3 gün boyunca aramış annemle konuşmuş. 3. Gün sonunda telefonumu açtım Ece’den sayısız mesaj sayısız arama bilgisi gördüm, şuanda hiç kimseyi sakinleştirecek, moral verecek, içimi dökecek ya da derdimi paylaşacak durumda olmadığıma karar verdim telefonu yeniden kapattım çünkü biriyle konuşacak ne gücüm nede isteğim vardı. Akşama kadar oturdum ve düşündüm artık uykusuzluğun getirdiği yorgunluk, beyin uyuşmasından düşünecek gücüm kalmadı nefes alamamaya başladım. Banktan kalktım bir an başım döndü tansiyonumun düştüğünü hissettim en korkunç olanı da bir anda nefesim kesildi nefes alamadım. Normalde güçlü bir insanımdır kolay-kolay bayılmam ama bir an gözlerim karardı ve dizlerimin üstüne çöktüm 5 saniye öylece kaldım nefes almaya çalıştım sanki öldüğümü hissediyorum bilincimi kaybetmek üzereyim ama bir anda kendimde ayağa kalkacak gücü buldum ve doğruldum. Nefes alıp vermem düzeldi zorda olsa eve attım kendimi yaklaşık 4 saat uyumuşum uyandığımda saat akşam 10 civarıydı telefonu açtım Ece’yi arayacak gücü bulup numarasını çevirdim. Sesimi duyar duymaz ağlamaya başladı, ilk gün için başıma bir şey geldiğini sanmış ulaşamamış, ağlamış, sonra evi aramış annemle konuşmuş…

http://www.youtube.com/watch?v=uWs9W0yvnRM

Ben konuşacak gücü kendimde hala tam bulamazken bir de Ece’yi teselli etme onu ikna etme çabasına girmeye başladım o anın her saniyesinden nefret ettim. Konuşmak için güç bulamamak ne zor bir durum. Bütün konuşma boyunca ağladı ama merak ettiği tek soruyu hepiniz tahmin ediyorsunuz “ne oldu?” Bunun telefonda konuşulacak bir durum olmadığını anlattım ikna etmeye çalıştım geldiğinde yüz yüze konuşacağımızı söyledim zorda olsa ikna ettim ve telefonu kapattım.

Kafamda tek bir şey vardı yaz tatiline kadar durumu idare etmek bu sınav döneminde hem Ece’nin hem de kendi derslerimi tehlikeye atmamalıydım, bana düşen sadece 2 ay boyunca rol yapmaktı. Bu olay karşısında ben ideallerime, başarılarıma olan inancımı iki katına çıkardım bu motivasyonla sınavlara girdim, çok büyük bir hırstı bu şimdi şöyle düşünün tüm bu olaylara karşı beynim büyük bir savaş veriyor inanılmaz derecede beynen güçlüyüm ama duygusal ve pgibolojik olarak harap olmuş durumdayım. fiziksel olarak da bu ikilemin arasında kaldım. son model bir araba motoru kusursuz son derece güçlü ama tekerlekleri patlamış aynen bu durumdayım. Kafamda sürekli başarma isteği dersler sınavlar hırslar nefretler uyuyamıyorum uykuya daldığım saniye beynim beni uyandırıyor üzüm yanıyor tüm vücudum yanıyor uyumak istiyorum biraz olsun unutmak kafamı dağıtmak dinlenmek istiyorum ama uyuyamıyorum. dünyanın en zor şeyi bence uyuyamamak beyninizin sizi sürekli tetiklemesi...

fiziksel olarak büyük bir çöküntüye girdim bir anda acaip hızlı kilo verdim sınavlardan sonra yada gü içinde 2-3 saatlik zorda olsa uykularla (baygınlıklarla) idare ediyordum ama daha kötüsü nefes alıp verirken zorlanmaya başlamıştım, bazen nefes alamadığımı hissediyordum her an ölecekmişim gibi hissediyordum ama beynim tüm bu olumsuzluklara savaş açmış gibi hiç birşeye boyun eğmiyordu sürekli kafamın içinde bunlarla savaşıyordum, panik atak başlangıcı oldu bir gece ufakda olsa dalmıştım bir anda kalbimin sesine uyandım, inanın bana öyle bir gürültüyle atıyordu ki acayip derece terledim nefesim kesildi bu sefer ölüyorum dedim ama yine düzedi. Öyle zor bir dönemdi ki bir şekilde bu dönemi kendimi öldürmeyi başaramadan atlatmıştım.

Böyle olunca da Ece’yi ihmal ettim, ona karşı bir anda hissizleştim sadece ona karşı değil her şeye herkese karşı hislerimi kaybettim, rengimi kaybettim, nefesimi kaybettim, nefretime 2 kat daha bağımlı hale geldim. Beni ayakta tutan hep bu nefret duygusu oldu o 2 ay boyunca neredeyse hissettiğim tek duygu nefret oldu.

Ona bir günde attığım mesajların sayısı çok azaldı bazen hiç atmadım. Çok az aradım, dertlerini dinlemek istemedim çözüm üretmek istemedim, başka bir dert başka bir sıkıntı duymak istemiyordum ağlamayı çok istedim deliler gibi ağlamak istedim ama ağlayamıyordum bir türlü beceremiyordum başaramıyordum keşke ağlayabilseydim ama hep içime aktı bu gözyaşları hep içimde biriti hp nefretimi suladı hep onu besledi. Ece'ye sadece yoğun olduğumu sadece 2 ay için dişini sıkmasını istedim. başka türlü kendimden uzaklaştıramıyordum başka türlü uzaklaşamıyordum. bu dönemde hiç uzaklaşamadım hiç o nehir kenarına gidemedim hiç rahatlayamadım.

şarkıyı çok severim. okuycam panpa

ilk yılın sonlarına doğruydu artık Ece’de bıkmıştı bu durumdan sorunları vardı bendne kaynaklı bir sürü derdi vardı çözüm bekleyen çözümün ondan kaçtığı dertler. telefonda ne zaman konuşsak sürekli ağlıyordu, bir ara hayatımda başka birinin olup olmadığını sordu iyice dengemizi kaybetiştim ben farklı bir dünyadaydım o farklı bir dünyada kıskandı kızdı küstü ama bende bunlara da kayıtsız kaldım. böyle olduğumuz her an kendimden de hayatımdan da içimde ki nefrettende buna mecbur kalmamdan da nefret ettim ben nefret ettikçe nefretim biraz daha beslendi biraz daha büyüdü sorunlar daha da büyüdü belli bir zaman sonra Ece’de beni umursamadı, aramadı, konuştuğumuzda heyecanını kaybetmişti. Telefon kapanmadan önce “ seni seviyorum” cümlesini hiç kullanmadı bende kullanmadım. Sınavlar bitmeye başladı üzerimde ki okul yükü hafifledi, ama geçirdiğim bu pgibolojik travma/depresyon derslerime hiç yansımadı aksine büyük bir güç kaynağı oldu kafamı daha etkin kullanmama yaradı zaten aldıklarının yanında bir bunu vermişti. Aldığım sonuçlar çok iyiydi normal olmayacak kadar normal olmaması kadar çok iyiydi.

http://www.youtube.com/watch?v=y4mRw6B2CFM

şunu itiraf edeyim sanki o dönemi ben yaşamıyordum hayatımın kontolü bende değildi bu ben değildim bu vücudun içine sıkışmış ve hiç sesini çıkaramayan bir ruh gibiydim...