psikiyatriste gidicem yardım lazım

biraz uzun olucak sanırım ama içimi döktüğüm zaman rahatladığımı hissediyorum burada.

karakterim şu son 1-2 yılda ummadığım kadar değişti.
rayına oturduğunu hissediyordum. sanki herşey kafamdaki istediğim ben olunca normale dönücek gibi düşünüyordum. işte sivilceliydim (aşırı), kısa ve çelimsizdim, yaşıtlarıma göre çok daha ezikdim. sevilirdim ama bi çocuk sever gibi severlerdi. hiç bi zaman o ciddiyette yaklaşan -yaklaştığım- olmamıştı.
zaman geçti sivilcelerimden eser kalmadı. boyum allahın bi lütfu olsa gerek hayal edemeyeceğim kadar arttı şu an 182 yim mesela. kilo aldım. sakallarım çıktı. ve farkettim ki karakter olarak da eski ben değilim.(köklü değişim).gittikçe oturaklı olmaya sonrasında kendimi sevmeye başladım ilk defa! ilk defa aynaya uzun uzun bakıyordum artık. o daha önce hiç olamadığım "normal adam" olmuştum artık. özendiğim, muhabbetlerin çevresinde döndüğü, iri yarı fizikli, sevilen o "normal adam". ve ilk defa kızların ilgisiyle karşılaşmaya başladım bu süreçte.

ama sorun baş göstermeye başladı. değişim sürecim hayal edemeyeceğimden hızlı oldu. 1 sene önceki bana baktığımda o zamanlar nasıl yaşama hevesim var olduğuna şaşırıyordum. birden hayalini kurduğum insan olmaya başladım. ama nasıl olacaktı benim için fazla olan, alışık olmadığım durumlar ortaya çıktıkça sorunlarım başladı. bunca zaman sonra bana değer veren arkadaşlarım ve bana ilgi duyan, beni gerçekten tanımak isteyen -daha önce yüzüme bakmasını bile hayal edemeyeceğim- kızlar oldu çevremde.
ama bi dakka ben kimim ki beni gerçekten tanımak istesinler? gerçekten normal bi insanmıyım ki düşüncelerime değer versinler?

işte kurtulamadığım bu düşünceler. ve sonunda insanlardan uzaklaşmaya başladım. durumum eski günlerimdeki yalnızlığıma hatta daha fazlasına -hiç değilse ezik de olsak severlerdi beni, bi çocuk gibi- dönüşmeye başladı. duvarlar ördüm istemsizce etrafıma. topluluk içine girmeye korkar oldum artık. bi zamanlar hiç hissetmediğim kadar özel hissettiren ve belki de hoşlandığım -hoşlanmamın bir önemi yok benim için sanki bana ilgi gösteren her insandan hoşlanırım heralde düşüncesi- o kızın neden artık bu kadar uzak olduğumuza anlam veremediğini adım gibi biliyordum.

giderek uzaklaştım ondan ve diğerlerinden. biraz daha tanıdıklarında eski benin ortaya çıkıp, nasıl ezik bi insan olduğumu bağırıcağı ve onları sonsuza kadar benden uzaklaştıracağı düşüncesi beni içine hapsetti.

özgür olucağım gün için savaşıyorum kendimle. ve yine hep tek dayanağım olan zamanın ellerine bıraktım kendimi. senin de bırakmanı tavsiye ederim.
günü gelince hepimizin gönlüne geldiğince olucağına inanıyorum ben.