popi olamadık ama karakterimizi kaybetmedik

Bıktım bu yalnız hayatımdan. 19 yaşıma geldim 1 kere sevgilim olmadı. Ha şimdi diyeceksiniz tipsiz misin hayır tipsiz değilim hatta sizin o baktığınız kızlar yolda sokakta beni kesiyorlar.Ama hiçbir arkadaş ortamım yok. Çünkü ben ortamlarda arkadaşıma laf sokarak kendimi yükseltmeye çalışmadım. Bi yerlere gitme davetini hep ben ettim. Davet alanlar hep egolarını yükselttiler, kızların onlarla ilgileneceğini zannederek. Arkadaşlarım(!) bana mesaj atmasa da ben onlara mesaj attım. Ama asla onlar bana geri dönmediler. Hayatımda ilk defa 1 kez sevdim. 2. günü bir erkeğin kollarında öpüşürken gördüm. Evet o kızla çıkmadım ama o anki kare aklımdan hiç çıkmadı. Hiçbir kızla çıkmayı felan da istemiyorum. Günümüz kızlarının hepsi popülerlik artsın diye sevgili yapıyorlar, egolarını tatmin etmek için bizleri kullanmaya çalışıyorlar. Eskiden ailem yaz tatili olduğunda çık dışarı arkadaşlarınla gez dediğinde hep hava sıcak ya kim gezecek bu havada diyerek durumu geçiştiriyordum.Dünyada tek yalnız ben değilim ya , kötü çeverm olacağına yalnız olayım daha iyi diyerek senelerce kendimi idare ettim. Şimdi nasıl olduğumu merak ediyorsanız söyleyeyim 7/24 inci sözlükte 1 okuduğum entriyi 2 bazen 3 defa okuyarak evde zaman geçirmekte olan, dışarı çıkmadığım için 1 2 ayda bir traş olan bir arkadaşınızım ( belki siz de beni benimsemeyeceksiniz ama ben anlatıcam). Sigara içki gibi kötü alışkanlığım yok.Tek kötü alışkanlığım kendimden çok arkadşlarımı , kardeşim dediklerime gerçekten kardeş kadar önemli görmemdi. Hayatımı mahveden lanet olası özelliğim de buydu. Bir insana bir kere bağlandıysam, onun bana 1 kere faydası olduysa ona kendimi sürekli borçlu bilirdim. Onun başına birşey gelse ailesinden önce varırdım. Ama artı öyle değilim. Çnkü herşey değişti. insanlık değiştii , nesil değişti, karakter ortadan kalktı, sevgi, saygı ortadan kalktı. Bunu yerinikanka ayağı yapıp işi düştüğünde mesaj atmak, başı sıkıştığında hal hatır sormak oldu. Ha birgün işim düşer diye mesaj atmalar var bide. Mesajla normali hiçbir zaman bir tutmamışımdıur. Eğer arkadaşımı, yakınımı özlediysem ayarlarım zamanımı giderim yüzyüze hasret gideririm. Ama artık bunlar gitti. Benim gibi karakterli insanlar da böyle sözlüğe tıkılıp kaldı. Eminim sizlerde de oluyordur; geziyorsunuz tek başınıza bi yerde sevgilileri görüyorsunuz. içinizden direk geçriosunuz benim o çocuktan neyim eskik? Fazla mı iyi niyetli olduğum için dünya bana ters dönüyor? Ama bu soruların cevabını hala bulamadım. Sonra benim gibi gençler tıkılıyoruz sözlüğe. Sözlüğü kendimize sığınma evi haline getirmişiz. Bu durumdan kurtulmanın vaktı geldi. Artık kendime yeni bir düşünce yapısı oluşturuyorum. Mesela yalızken ( ki genelde yalnızım) sahile çıkıp geziyorum, film izlioyrum vakit geçiriyorum. Sizinle böyle daha aktivite bulduğumda paylaşacağım. Sağlıcakla kalın hiç görmediğim ama en iyi dostlarım...