Yıl 2009, liseden yeni mezun olmuşum Manisa Celal Bayar Üniversitesini kazandım sigortacılık bölümünü. Ne hayalim olan bölümdü ne de yapmak isteyeceğim mesleğe ait bir şeydi. Zaten maddi durumumuzda oraya beni gönderip 4 yıl okutmaya elverişli değildi. Velhasıl yaz döneminde kayıtlar başlamadan girdim benzinciye pompacı olarak çalışıyorum. iğrenç bir ortam. Bir tanesi uyuşturucu bağımlısı diğeri patronun Van'dan çalıştırmak için getirdiği vizyonsuz abaza bir herif(evli ve çocuk sahibi olduğu halde gördüğü her dişi insana iğrenç bir şekilde sesli düşünerek hayaller kurardı amk evladı) iki mesai arkadaşıyla çalışıyoruz. Pompacılıkta akşam hesap yaparsınız keyinize ait satış ve elinizdeki fişler ve nakit parayı toplarsınız patrona verirsiniz. Açığınız varsa maaştan düşer. işe gireli 27 gün olmuş açıksız devam ediyorum. Boş vakitlerde de hayaller kuruyorum. Biriktirdiğim parayla üniversiteye giderim, en azından yerleşme masraflarını karşılar daha sonra da yine bir işe girer devam ederim falan diye felsefik hayaller içindeyim her zamanki gibi. Neyse bir gün yine takılırken audi marka bir araba yanaştı. Modelini hatırlamıyorum içinden genç bir çocuk indi. Benim yaşlarımda. Ancak patron müşterilere abi abla diye hitap edip sıcak davranmamızı istiyordu. Bende hoşgeldin abi ne kadarlık atayım dedim. 50tl dedi. Muhabbetin devamı şu şekilde. m(müşteri), b (ben)

m- Sen kaç yaşındasın dostum.
b- 18 abi.
m- Bende 18 yaşındayım len neden abi diyorsun.
b- müşterilere abi diye hitap ediyoruz patronun isteğiyle.
m- okuyor musun?
b- yeni mezun oldum, sınava girdim işte manisayı kazandım para biriktiriyorum.
m- iyi güzel ya bende okan üniversitesini kazandım.
b- bol şans dilerim.
m- sağol sağol. bak yalnız bu işlerle bir yere varamazsın.
b- dediğim gibi para biriktirmek için çalışıyorum patron duymasın ama yakında çıkacağım zaten.
m- anladım hadi bakalım dostum kolay gelsin. (50tl yi uzattı)
b- teşekkür ederim sağolun.

çalıştığım yer okan üniversitesine yakın bir yerdi. bilenler bilir zaten. aslında bu tür şeyleri pek dert etmem kaldı ki çocuk çokta kötü davranmamıştı bana, hafif bir ezme isteği vardı ama muhtemelen aynı yaşta olmamıza rağmen durumuma acıyıp onu da abartmadı. çocuk gittikten sonra tek bir şey düşünmüştüm. neden ? bazı insanlar hayata sıfırdan başlarken bazıları 3-5 hatta 100 adım önde başlıyor. daha sonra anladım ki asıl sorun, bu soruna kafa yormakta. önemli olan elinde olanları bir araya getirip, kendine bir hayal belirleyip o hayale ulaşmaya çalışmak. hayat başka türlü geçmiyor çünkü.
bu gibimsonik uzun hikayeye the weather man filminden repliklerle son vermek istiyorum.
-bu taktan hayatta bir şeylere asılmalıyız. bu taktan bir hayat. benim vaktim yok ama senin var evlat. (David Spritz'in kanser olan babası ile arabada konuştuğu sahne)

not: celal bayar üniversitesine gitmedim. bir kere daha sınava girdim marmara üniversitesini kazandım oraya da sadece bir dönem devam ettim ve bıraktım. şimdi hayalim olan şeyler için hayalim olan mesleği yapıyorum.