Polis telsizi sesinin küçüklükten bu yana kulağınıza çalınması demek, en zararsız tanımla. Başka ne demek anlatayım,

Her beş senede bir tayin ve ev taşıma gibi durumlara göğüs germektir. Bu yüzdendir ki asla “Çocukluk arkadaşı” kavrdıbını bilememektir. Yeni tayin olunan yerde her defasında kendini en iyi şekilde anlatmaya, ifade etmeye, kabullendirmeye çalışmaktır.
Polis çocuğu olmak demek, daha sekiz yaşında vatan sağ olsun demeyi en iyi şekilde öğrenmek demektir.

Bazen sırf polis çocuğu olduğun için diğerleri tarafından dışlanmak, bazense en iyi arkadaşlıklara iştirak etmek demektir. Mesela bir hazan vakti, gece oluşan, duvarlardaki kurşun izlerini saymak, bazen de evin bahçesinde diğer polislerle kovan toplamak demektir..


Canın sıkıldığında telsizi açıp o gerici diyaloglara nail olmak demektir. Bir sabah vakti ansızın, silah sesleriyle irkilip, annenizle beraber babanın eve dönmesini gözyaşları eşliğinde çaresizce beklemek demektir polis çocuğu olmak demek..

Yeri gelir ekip otosuyla okula gidersin, okuldaki tüm o anlamsız, boş bakışlara maruz kalırsın ama hiç birini yadırgamazsın. Tıpkı babanın bayram günlerinde bile yanında olamayışını yadırgamamak gibi..

Bazen babanın mesleğini bile söyleyemezsin. Birisi sorduğunda fabrika işçisi demekle yetinirsin sadece..

Arkadaşlarınla babanın iş sistemine orantılı olacak şekilde iletişime geçebilirsin ancak. Bazenleri ise dışarı bile çıkamazsın.. 12-24 sistemini iyice benimsersin mesela. Zira her şeyini bu sisteme göre şekillendirmek zorunda kalırsın.

Polis çocuğu olmak çok müşkül bir iştir aslında. Öyle herkesin kaldırabileceği cinsten değil..

Altı yaşındayım daha o zamanlar. Okuldan çıkıp babamın yanına gidiyorum, karakola... Yanağımdan makas alan polis amcalarla beraber oturuyoruz lahmacun sofrasına. O esnada bir adam getiriliyor içeriye. “Abi ben ne yaptım ki..?” diyerek yakarışta bulunuyor. “Bir dinleyin!” diyor, itip kakıyor onu getiren polis, hiç dinlemeden..
Adam bağırıyor, anlatmaya çalışıyor derdini kendince. Ben adama içten içe acıyorum. Daha altı yaşındayım... Lahmacun yiyen polis amcalardan biri sinirleniyor, kaskatı kesiliyor adeta. Adam, bana mısın demeyince kalkıyor polis amca, ama yavaşça.. kendinden oldukça emin..
Duvara monte edilmiş camekanlı dolaba doğru yürüyüp dolabı açıyor. Dolapta asılı şekilde duran jopu alıyor eline ama hâlâ oldukça soğukkanlı... Bir elinde tuttuğu jopu diğer eline vura vura adama doğru yürüyor. Ben korkuyorum.. Babama dönüyorum, sonrasında heyecanla soruyorum, “Ne yapacak baba?” Babam kalkıyor ayağa, en az o polis kadar soğukkanlı.. Jopu tutan arkadaşına doğru yürüyor. “Bırak!..” diyor, “Geç otur şuraya!” O anda polis amca jopu adamın kafasına indiriyor ansızın, merhametsiz.. Sanki bana vurmuşçasına acıyor her yerim, ağlayarak dışarı fırlıyorum. Merdivenlere oturup ağlıyorum.. Babam geliyor peşimden, “Ağlama evlat, dövmeyecek!” diyor. “Ama vurdu.. hiç dinlemeden vurdu ona!..”
“Sinirlendi polis amcan. Sadece bir kez vurdu. Hem ben kızdım ona bir daha kılına bile zarar veremeyecek..”

Polis çocuğu olmak, vatan sevgisini dergilerden, kitaplardan, çeşitli köşe yazılarından okuyarak değil; bizzat yaşayarak tecrübe etmek demektir..

Aslında polis çocuğu olmak her şeyiyle gurur duymak demektir..