Kıymetli kardeşlerim. Üzülerek belirtmek istiyorum ki çok değerli başlığımıza artık son vermek zorundayım. Bu hikayeye başladığımdan beridir burası hikayeden çok aile oldu benim için. Sizlerle bir çok şeyi paylaştım. Bir çok derdimi anlattım. Bir çok derdinizi dinledim. Mesaj atıp karı kız ayarlamak için yardım isteyenler oldu. Derdini anlatıp dertleşmek sabahlamak isteyenler oldu dertleştik. Muhabbet edecek birileri olmadığından mesaj atıp kaynatmak isteyenler oldu kaynattık. Sorunları olanlar rehber arayanlar bi abi gibi danışmak isteyenler oldu danıştık. Oturduk konuştuk bağırdık çağırdık kimi zaman. Beraberce güldük. Beraberce ağladık. Kimi zaman kolalarımızı çekirdeklerimizi alıp sabahlara kadar makara yaptık. zütümüz tavana değene kadar eğlendik. Kimi zaman peçeteleri bu sefer gözyaşlarımızı silmek için kullanıp ağladık dertleştik. Bir çok şey paylaştık fakat artık buna bi son vermek zorundayım. Elimde olmayan sebeplerle hikayeyi artık devam ettiremeyeceğim. Sizlere yazdığım gibi bunu bitirmeye mecburum artık. O yüzden elimden bişey gelmediğini biliyosunuzdur. Buna rağmen hikayemi okuyup bazı şeyler alan, bazı şeyleri öğrenip anlattıklarımdan ders çıkaranlara, soru sorup dertleşmek makara yapmak, rehber aramak vesaire her türlü şey için iletişime her zaman açığım. Whatsapp grubumuz daima açık. Orada da mümkün olduğuu kadar muhabbetlere katılıyorum. Mesajlar daima açık günlük olarak kontrol edip devamlı olarak hepinize tek tek cevap vermeye çalışıyorum. Burası benim için kendimce eğlenip, erkek erkeğe muhabbet edebildiğim bi özgün ortamımdı. Artık öyle değil. O yüzden hikayeyi noktalamak zorundayım. Lütfen devam etmek için ısrar edip iyice canımı yakmayın amk. Hakikaten üzülüyorum. Sizleri seviyorum beyler. inanın çok seviyorum. Bu hikaye benim için hikayeden çok bir hayat öyküsüydü. Dostlarla dışarda bi yerde oturup kola çekirdek yaparken muhabbet etmek gibiydi. Çok büyük önemi vardı. Bir sürü hediye gönderdiniz bana. Bir sürü mesaj attınız. Hiç bir zaman yalnız bırakmadınız. Çok teşekkürler hepsi için. Hepiniz benim en kral arkadaşımsınız. Bunu unutmayın hiç bir zaman. Ve hayatı asla bırakmayın. Unutmayın herkes bulunmak istediği yeri kendisi seçer. O yüzden hayatınızda kötü şartlarda yaşıyosanız, şartları belirlemek tamamen sizin elinizde. Yeteri kadar çalışıp yeteri kadar emek harcarsanız istediğiniz herşeyi başarmanız mümkün. Sıfırdan başlayıp nerelere kadar geldiğimi size parça parça adım adım anlatmaya çalıştım. Buralardan çıkardığınız derslerle eğer kendinize güzel bi yol çizerseniz çok çok başarılı olmanız mümkün. Kendinize çok çok iyi bakın. Allah'a emanet olun. Unutmayın lan beni. Mesaj atabilirsiniz hala. Muhabbet için soru için destek için kardeşlik için. Aklınıza takılan herşey için. Fakat artık ekstra bi durum olmazsa elimde olmayan sebeplerden ötürü hikayemi burada noktalıyorum. Yanımda olan ve desteğini hiçbir zaman esirgemeyen siz güzel kardeşlerimin koca yüreklerinden öpüyorum. Sağolun varolun. Allah'a emanet.

şokun etkisi geçmeden içerden ellerini silerek bahar geldi. kızına seslendi. sezen. kaç kere söyledim kızım sana elinde ekmek varken koşma etrafta diye. amk kızın adını duyunca bir kez daha yıkıldım. baharla bizim en sevdiğimiz sanatçılardan birisi sezendi. sezenin şarkılarıyla büyümüştük neredeyse. ve ikimizinde türk müziğindeki en kaliteli,en güçlü , en stilli isim dediğimizde aklımıza gelen ilk ve tek isim sezen olurdu. onunda benimde hayatımda sezen başka bişeydi. ben her zaman şarkılarımı yapıp internete falan koyma hayalini söylerdim. oda hep seni ve sesini başkaları duymasın ibo. kıskanırım diye engellerdi beni. sevmezdi. istemezdi başkalarına şarkı söylememi. yada söylediğim şarkıları başkalarının duymasını. bir gün sezenle tanışsam derdim. onunla bi kere şarkı söylesem ne güzel olurdu diye. neredeyse idolümdür çünkü sezen benim. yeri ayrıdır. off evet derdi. sezenle tanışacaksan eğer şarkılarını belediyeden bile anons ettirebilirsin diye şakalaşırdık. daha o zaman karar vermiştik. ben hep oğlan isterdim. oğlan çocukla ilgili hayal kurardım hep. hiç kız çocuk hayal etmezdim. oda bana devamlı kız çocuğun olmazsa sezen ismini çocuğumuza veremeyiz derdi. ilk kız çocuğumuza sezen adını koyacağımıza karar vermiştik o zaman. çok seviyodum olum. aşırı seviyodum baharı. yaşadığım bu hayatı hiçbi zaman sevmedim. eğlenmedim demiyorum. evet eğlendim. kızlar mı ? evet sonuna kadar yaşadım. paralı lüks hayat mı ? evet. günlerce aylarca haftalar yıllarca yaşadım bunu. içinde durdum. en iyisi oldum evet. ama sevmedim. normal bi hayattı istediğim. ve bahar benim bu dünyadan çıkış biletimdi. sevdiğim tek şeydi. onunla herşey çok güzel olacaktı. öyle diyodum hep. herşey mükemmel olacaktı. kusursuz olacaktı. ama olmadı. şimdiyse onun kızının tostundan ısırmış hala o lokmayı boğazımdan geçirmeye çalışıp yutkunuyordum. sezenin tostundan. bizim kızımız olacak kızdan yani. elimde onun anısını yaşattığım papatyalar vardı. onun yüzünden asla başka bi çiçek alamadığımdan dolayı duran papatyalar. ve ben sırf sesini özlediğim için ağzımı açamayıp kızına bir şey daha söylemesi için bekliyordum. gözlerim doldu. ayağa kalktım. ibo ? dedi titrek bi sesle. arkamı döndüm. yüz yüze geldik.ilk günkü kadar güzeldi. onu ilk gördüğüm andaki gibi. nasıl olabilirdi böyle bişey. nasıl hala ona karşı bişeyler hissedebilirdim. resmen kalbim aklıma ve bütün bir bedenime hükmediyodu. ve ben hislerimi kontrol edemiyodum.

biz baharla nişanlıyken evde çok fazla zaman geçiremezdik. anlatmıştım size. gecemi gündüzüme katıp evlilik için hazırlık yapardım. evi, düğünü falan herşeyi kendim karşılayabilmek için. o yüzden evde olduğum zamanlarda mutfakta, yemekte, tuvalette falan vakit kaybetmeyelim ve birbirimizle oturup film izleyecek konuşacak biraz daha fazla zamanımız olsun diye bahar yemekleri hızlı şeylerden yapardı. aylarca makarna yemiştik mesela. yav arkadaş öğrenci evinde de makarna yiyodum. şuna bak evlenecem. hala makarna yiyorum. ee ? ne farkı kaldı evlenmenin ? senin katilden ne farkın var allah aşkına diye takılırdım buna. kızardı buda beni eline ne geçerse onla kovalardı evde. salak keyfimden mi yapıyorum diye. en çabuk hangi yemekler yapılırsa onlardan yerdik. özel günler hariç. bazı zamanlar özellikle hazırlanır ev yemekleri yapardı. annemden sonra yediğim en güzel yeşil fasulye baharın elindendi. o benim herşeyim olmaya aday tek kadındı. o zamanlarda ben ona işlerini biraz daha kolaylaştırsın ve makarna yemekten biraz kurtulalım diye küçükbi tost makinesi almıştım. tost makinesi ufaktı falan ama işimizi görüyodu. tost işini genelde ben yapardım. bir kere sabah kalktığımda baktım kahvaltı masasını falan hazırlamış. çayı koymuş falan. erkenden uyanmış bana kahvaltı hazırlamıştı. düşünün beyler. ben işe 6-6:30 gibi kalkıp gidiyodum. bahar o sofrayı hazırlamak için 5 gibi kalkmış olmalıydı. 5:50 gibi falan beni kaldırdı. bahar daha 10 dakka var niye kaldırıyosun diye kızmıştım. ibooo hadiiii oyunbozanlık yapma pişman olmayacaksın demişti. mutfaktan gelen kokular burnuma geldiğinde kurt gibi takip ederek gitmiştim gözlerim kapalı. sofrayı görünce şaşırıp kalmıştım. sen ? sen ne ara hazırladın bunları demiştim. bana demişti ki hayatında olduğum için şükretmeni istiyorum. senin için iyi bi eş olduğumu bilmeni istiyorum. öyle düşünmeni istiyorum. işe giderken erkenden kalkıp gidiyosun. ve çoğu zaman kahvaltı etmiyosun. geldiğinde de yemek yemeye fırsatın olmuyo. o yüzden ne doğru düzgün kahvaltı yüzü nede yemek yüzü görüyosun. sana en azından bir kere de olsa bunun benimle değişebileceğini göstermek istedim demişti. sen benim hayatımın kadınısın diyerek sarılmıştım ona. tamda öldüğü haberini aldığım kapı girişinde. ve sonra beni kovalamıştı terliğiyle yüzümü yıkamadan bi tane zeytin attım diye. o salçalı tostu o zaman yapmıştı işte bana. bahar tostunun içine salça koyuyodu. ben ömrümde sadece onda gördüm böyle bişey. tostun içerisine ekmeği açıp az miktarda bi salça sürüyodu. malzemeleri daha sonra yerleştirip öyle ekmeği basıyodu. ama acayip farklı bi tadı oluyodu. ilk başlarda değişik gelmişti. ama sonradan alışmıştım. ve ondan sonra neredeyse hiç salçasız tost yapmadım. daha doğrusu o zamandan sonra hiç tost yapmadım. ve salçalı bi tost yemedim. o lokma ağzımda büyüdü. kocaman oldu yutamadım.