Ekim aylarının başlarında, Cumhurbaşkanı Kenan Evren
bölgede tura çıktığında, şerefsizler 4 Ekim günü yine 3 askerimizi şehit etti.
Bir gazetemize göre, Kenan Evren'in öfkeyle;
"Yılan başı küçükken ezilmeli"diye söylediği yazıyordu.
Bir kaç gün sonra raht durmayan şerefsizler, Irak sınırına yakın olan
Çukurca'da sekiz askeri şehit etti. Yine başka bir gün Yiğit olan bir Yüzbaşımıza
kalleşçe pusuya düşürüp şehit ettiler.

Türk Silahlı Kuvvetleri,bu saldırılar karşısında doğal olarak şaşırmıştı.
şerefsizlerin propaganda savaşıda iyi gidiyordu.
(oç)Doktor Baran şöyle söylüyor;
"Bu tür saldırılar halka güven aşıladı, binlerce asker vardı ama bize bir şey olmadı"
Saldırıdan etkilenen yörede ki cahil erkekler, örgüte katılma kararı aldı.
Hatta ilk yapılan saldırıda 18 tane oç varken 1984 yılı sonunda 50 kişiye kadar
çıkmıştı bu gruıpta ki oç sayısı. Aslında sayı daha fazlaydı fakat
bazı oçlar K.Irak'a gönderilmiş ve böylece ülkemizin içinde ki sayı azdı.
Ekim 1984 yıllarında Çelik, pkknın Mivroz kampından ayrılıp,
Tahran'a gitti, oraedan da OÇalan ile buluşmak üzere Şam'a gitti.
Ne yazık ki şimdiye kadar pkknın istekleri olmuştu, karlar eriyip de
savaşın daha şiddetleneceği koşullar oluştuğunda, pkknın saldırı alanını
genişletmesi gerektiği konusunda karar almıştılar.

Eruh ve Şemdinli saldırıları, Ankara'yı sarsmıştı. Saldırılar sırasında
7.kolordu komutanı olan Korgeneral Kaya Yazgan şöyle diyordu;
"Üç yıl sonra beklenmeyen bir olaydı, o zamana kadar (oç)apo kim bilmezdik,
Adı duyulmuş olsada üzerinde fazla durulmamıştı. teröristlere daha çok haydut
gözüyle bakılırdı.Bu olayın, büyük bir başlangıcın ilk işareti olduğuna da
Ankara’daki siyasi yetkililer bir türlü inanamıyordu. 12 Eylül
öncesinin kalıntıları olarak nitelendirildi.”

Geriye bakıldığında, pkknın askerimizie rahat saldırması şaşırtıcı değildi
Generaller 1970’lerin sonlarındaki istikrarsızlığın sorumluları olarak görülen kesimleri cezalandırmakla kalmamış, kargaşaya mahal verdiğini düşündükleri yasaları da değiştirmişlerdi.
Bu amaçla, darbeyi takiben kurulan yönetici organ niteliğindeki
Milli Güvenlik Konseyi, Türkiye’nin hukuki, siyasi
ve ideolojik sistemlerini yeniden yapılandırmıştı.
Anayasa;ifade, hareket, dernekleşme, dahası bilimsel araştırma özgürlüklerini
açık bir biçimde sınırlandıracak doğrultuda yeniden
yazılmıştı.

Türkiye toplumunu yeniden inşa girişimi yeni yasa ve düzenlemelerle de kalmadı.
Yeni ve sivil bir hükümetin oluşumuna imkân tanıyacak Kasım 1983’teki genel seçimlere
doğru Milli Güvenlik Konseyi, kimin siyasal parti kurabileceğine
ve kimin seçimlerde aday olabileceğine dair veto yetkisini
kullandı.

Toplam 700 civarında aday saf dışı bırakıldı ve 15 yeni siyasal partiden ancak üçü seçimlere katılım
izni alabildi. Bu üç partiden yalnızca biri ordudan ve ordunun ideolojisinden gerçek anlamda bağımsızdı.
Generallerin Türkiye toplumunu tamamen yeniden yapılandırma ve yönlendirme
girişimine bir tepki olarak, seçimleri, önceki dönemde ekonomi politikalarının hazırlanmasında görev alan
Turgut Özal’ın başkanlığındaki bağımsız Anavatan Partisi kazandı.

Ne var ki, generaller, ülke sivil yönetime yeniden geçiş yaptıktan
sonra bile etkilerinin devam etmesini sağlayacak bazı önlemler almışlardı.
1982 Anayasası Evren’in yedi yıl boyunca devlet başkanlığında kalmasını sağlıyor ve görev süresinin
sonuna kadar kullanabileceği geniş yetkiler tanımlıyordu. Milli Güvenlik Kurulu, sivil kanattan da askeri kanattan da
beş (başkan Kenan Evren’le birlikte altı) üyenin bulunduğu bir yapıydı.
Yenilenmiş MGK resmî olarak danışma kurulu niteliğindeydi, fakat pratikte milli güvenlik
hususlarında karar alma organı bu kuruldu.

Anayasa,MGK önerilerinin hükümetçe öncelikli olarak değerlendirileceğini
belirtiyordu ve söz konusu dönemde tam da böyle oldu.
Sürgünde, hapiste ya da dışarıdaki Kürt eylemciler, Türkiye’nin
yeniden kurulan demokrasisi içinde hareket edebilecekleri
bir alan olduğunu düşünmüyorlardı. Aslında, etnik kimliklerinin
tanınacağına inanmaları için de hiçbir neden yoktu.
Askerî yöneticilerin hazırladığı yeni anayasa, her Türkiye vatandaşının
Türk olduğunu belirtiyor, bir diğer madde devlet
dilini Türkçe olarak tanımlıyor ve bir başka maddede de bu
maddenin hiçbir zaman değiştirilemeyeceği ifade ediliyordu.

1960’lar ve 1970’lerde yavaş yavaş örgütlü grupları; süreli yayınları ve kitapları;
ulusalcı eğilimlere sahip, yerel düzeyde seçilmiş temsilcileri olmaya başlamıştı.
Bunların tamamı 1980 darbesi tarafından yok edildi.
Yeni Türkiye’de, generallerin koydukları kurallar doğrultusunda,
Kürt kültürel, dilsel ve siyasal kimliği yasal olarak silindi.
Çocuklara Kürtçe isim vermek, Kürtçe türkü söylemek
ve elbette devlet dairelerinde Kürtçe konuşmak gibi kültürel
kimliğin en basit ifadeleri, bölücü eylem olarak görülmeye
başladı. Kürtler, resmî, kamusal alanda Kürt olarak bulunamamaya
başladı. Öyle ki, PKK saldırısından iki ay sonra bir Kürt
köyünü ziyaret eden bir Türk gazetecinin yazabildiği, ancak,
oradaki köylülerin Türkçe’yi çok büyük güçlükle konuşabildiğiydi.
Çok iyi konuşabildikleri dile, Kürtçe’ye dair herhangi
bir ibare yoktu. Türkiye’de bir Kürt sorunu olduğunu unutmaları garip kaçmazdı.

YAZIMI BiR KAÇ FOTOĞRAF iLE SONLANDIRMAK iSTiYORUM
-DEVAMI GELECEK FAKAT SiZiN iSTEĞiNiZE BAĞLI, HANGi KONUYU iSTiYORSANIZ
O KONUYU BiLGi DAHiLiMDE VE BiR ÇOK KAYNAKTAN ALINTI YAPARAK ARAŞTIRMA
YAPIP ÖZETLEMEK iSTiYORUM"

"HAKLAKLARINIZI HELAL EDiN, YEMiN EDiYORUM PKK PiÇLERiNE KARŞI KiN VE iNTiKAMDAN BAŞKA HiÇ BiR ŞEY DUYMUYORUM, PROPAGANDA AMACIM DAHiL YOK Ki ZATEN PROPAGANDA
YAPILAN BiR iŞi ANLATIRKEN takUNU ÇIKARTMAKTIR FAKAT BEN BURADA SiLAHLANMA KONUSUNU iNCELEYEREK ELE ALDIM OKUDUĞUNUZ iÇiN SAĞOLUN"