piçler hayat çok boş geliyo lan

bir zamanlar bir pgiboloji kitabında okuduğum bir bölüm vardı

hayatın ve getirilerinin kıymetini anlamak için tavsiye edilen bir metod vardı içinde

deniyordu ki; "arada bir, çok bunaldığınızda, hayatın sizin için çekilmez hale geldiğini düşündüğünüzde kendinize 10 dakika ayırın ve kendi cenaze töreninizi düşünün"

cümleyi ilk okuduğumda çarpılmıştım

ben girişin akabinde pozitif bir gelişme ve tavsiye bekliyordum

ama " kendi ölümümüzü ve cenazemizi " düşünmemiz tavsiye
ediliyordu

tüylerim diken diken oldu ve yazarın saçmaladığını düşündüm o an

ama önyargı düşmanı biri olarak okumaya devam ettim

özellikle insanların sizin için neler söyleyeceklerini, onlar için ne ifade ettiğinizi hissetmeye çalışın

diyordu ki; " bunları düşündüğünüzde dünyadaki yerinizi, dünyayı terkettiğinizde oluşacak boşluğu, sevdikleriniz ve sizi sevenler için öneminizi anlayacaksınız

o andan geriye dönme şansınız olmadığını, hayat denen kredinizin bittiğini ve onlara yanıt verme şansınız olmadığını düşünün

tekrar sarılma, bir kez daha öpme ihtimalinizin bittiğini hissedin

dünyadaki küslüklerin, ayrılıkların, kavgaların

yanında bu acının ve geri dönülmezliğin korkunç

çaresizliğini yaşayın

bırakın canınız yansın,

bırakın alevler içinde kavrulsun tüm ruhunuz

orada, o musalla taşında düşünün kendinizi

seyredin şu an çevrenizde olanların yüz ifadelerini

akıllarından ve yüreklerinden geçen

cümleleri hayal edin

kitaba devam etmeden bıraktım kenara ve gözlerimi kapatıp aynen düşünmeye başladım

eşimi, oğlumu, annemi, babamı, kardeşlerimi ve diğer tüm
çevremi oturttum tek tek kendi cenaze törenimdeki yerlerine

birer birer yerleştirdim tabutumun çevresine hepsini

hayatımda çok nadir bu kadar canım yanmıştı

görüyordum işte "babaaaa" diye ağlayan biricik oğlumu

eşim kucağında "ağlayan emanetimle" ayakta durmaya çalışıyordu per perişan

koca çınar babacığım, belli belirsiz dualar okuyordu,

o gözümden hala gitmeyen vakur duruşuyla

annem, ciğerinden bir parça canlı canlı koparılmış gibi

hem içine hem dışına akıtıyordu gözyaşlarını

kardeşlerim, akrabalarım

"çok erken gitti, doyamadı oğluna" diyordu acıyan ses tonlarıyla

ve dostlarım onlar da şaşkındı

bazısı "daha dün birlikteydik, nasıl olur" diyordu

sonra anladım yazarın ne demek istediğini daha devdıbını
okumadan kitabın

bunları seyredip onlara "hayır ölmedim, burdayım"

demek istedim hayal olduğunu unutup

farkındalık önemli bir kavramdır pgibolojide

belki de hiç aklımıza gelmeyen ve gelmeyecek bir farkındalığı göstermek istemişti yazar

kitabı okumaya ne gücüm kalmıştı, ne de isteğim

almam gereken dersi ve mesajı almıştım

şimdi ne kitabın adını ne de yazarı hatırlamıyorum

şu an bunları yazarken bile çok kötü oldum

bu olayda tek farkındalık da yok üstelik

biraz kendime geldikten sonra devam ettim

hayatımın en zor hayaline

sırada çevremdekilerin ölümümün akabinde

neler söyleyecekleri vardı

usulen ve nezaketen söylenenlerin dışında

onlarda bıraktığım izleri,

yaşananları ve yaşanamayanları elden geçirerek

ben konuşturacaktım hayalimde

içlerini okuyacaktım, senaryo bana ait olarak

yaşarken neler yazmıştım, ölümümle neler okuyacaktım

gerçek duygularıydı ulaşmaya çalıştığım, ölüm acısının etkisiyle girilen duygusal mod değildi, deşifre etmem gereken metin

canım oğlumun söyleyecek çok şeyi yoktu

özleyecekti, yokluğumu hissedecekti

ağlayacaktı aklına geldikçe

belki ölümün ne anlama geldiğini hissedecek yaşa gelinceye kadar

sıradan bir üzüntünün ötesine geçmeyecekti duyguları

ama hayal bu ya, 18-20 yaşına getirdim 2 saniyede oğlumu

"hayal - meyal hatırlıyorum be baba seni

keşke şimdi yaşıyor olsaydın da erkek erkeğe sohbet etseydik seninle

bak mezuniyet törenimde de babasızdım

askere giderken kimin elini öpeceğim senin yerine

diyecek canı yanarak bir köşede

sevgili eşim benim muhteşem hatunum

nasıl dayanır bensizliğe?

o ki, benim için her şeyini feda edip koşmuştu bana

hayatının tek adamı şimdi toprak olacaktı

bir daha " seni seviyorum " diyemeyecekti

bir daha hevesle açamayacaktı çalan kapıyı

ve her gelen gece bensizliğini haykıracaktı yüzüne

her sabah da bensiz başlayacaktı koca gün

tek cümlesi takıldı o an içime;

" oyunbozanlık yaptın be böceğim, hani beraber ölecektik ?"

babam-annem,o bugüne kadar evlat olarak

mutlu edecek hiçbir şey yapamamanın acısıyla

kahrolduğum güzel insanlar

helaldi şüphesiz hakları

bilerek hiç kırmamıştım onları

üzerine titredikleri evlatları onlardan önce göçmüştü işte önlerinde ve dualarına muhtaçtım

kaç anne ve babanın çekebileceği bir acıydı ki evladının cenazesinde bulunmak

herhalde insanın uzun yaşadığına üzüldüğü nadir

anlardan olsa gerek

diğerlerine geçmiyorum

bu yazıyı şu an yazıp sizlerle paylaştığıma göre

"diğerlerine" artık sizler de dahilsiniz

düşünün, bir gün bir mail ulaşıyor mail-boxınıza "ölmüş“ diye

sizler kimbilir neler düşünür ve yazardınız

eşim şu an yanımda ağlıyor, sanki gerçekmiş gibi

oysa ki yazarın amacı "yaşamanın ve hala nefes alıyor almanın kıymetini" göstermekti

benim de öyle

lafı çok uzattım farkındayım

ama dediğimiz çözümü zor süreç 2 satırla özetlenemeyecek

kadar girintili çıkıntılı

ben o gün kurduğum o hayalle, canımın tüm yanmasına rağmen

yeniden doğdum

bilgisayar diliyle "format attım hayatıma"

sahip olduklarımın farkına vardım ve hala nefes
alıyor olduğum için şükrettim

gözlerimi açtığım anda o kötü ve acı sahne bitmiş,
oyun perde demişti

peki ya hayal değil de, gerçek olsaydı ve perde bir daha açılmamak üzere kapansaydı

belki gerildiniz, kötü oldunuz ama devdıbını
getirirseniz buna değer bence

işte bu final bu yazıyı buraya kadar okumanıza değmiş olmalı

ben bu akşam melankoliğim ve biraz abartmış olabilirim

hani sanatçı ve şairiz ya ondandır belki

bence bu yazıyı sadece okuyarak bırakmayın

lütfen arada bir,

buradan aldıklarınızı tartın,

düşünün ve hayatınızı gözden geçirin

ölümün kime ve ne zaman geleceğini

yüce allah' tan başka bilen yok

işte bu yüzden hazır yaşıyorken ve

nefes alıyorken yapabileceklerinizi yapın,

ertelemeyin

sizi sevenlere ve sevdiklerinize

daha fazla zaman ayırın

bilerek - bilmeyerek

kırdığınız kalpleri tamir edin

Ve en önemlisi;

verdiği-vermediği,

aldığı-almadığı herşey için,

hayati not: hayata tutunmak istiyorsan bunu oku kanka..