pichellanın günlüğü

Tabi ben bütün bunları çok sonradan öğrendim.
Çocukluğumda annemden hiçbir kötü söz duymadım babama dair.
Tam tersi, babamın sözde yazdığı mektupları okuyarak, onun bizi sevdiği bir dünya kurmaya çalışırdı.

Babamı evimizde bir tek o gün görmüştüm. Onu ve astragan yakasını.
Sonra yoktu.
Ondan sonra eve halalarımız gelmişti.

"Bunu ben alırım" diyordu biri ablamı göstererek. On yedi yaşındaydı ablam, eli iş tutardı tabi.
Bir başkası abime göz dikmişti. Bizi paylaşmaya çalışıyorlardı.
Yoksa annem tek başına nasıl bakacaktı ki çocuklarına?

Herkes sırtını dönmüştü ona. Annemi okutmamışlardı, tahsili yoktu.
Ne yapardı ki? Evet, onları evden kovabilirdi. ilk işi de bu oldu.

Sonra bir gün eve bir sürü kutuyla geldi annem. Boş güzel kutular.
Ve bir de hepsi ancak bir vitrini süsleyebilecek kadar düğme ve tokalar...
Çiçek yapmak için demir topuzlar ve kumaşlar da almıştı.

izmit'in caddesinde pek çoklarının bildiği o küçük tuhafiye dükkanı böyle kuruldu.
Annem herşeyi vitrine koydu ve içeriye de boş kutuları dizdi.
Vitrinden sattıkça, kutuları doldurdu...

Panpalar, geçen yıl bir kadınla tanıştım ben, izmit'li. Sohbet ettik biraz.
Sonra dedi ki;
"Biz sinemadan dönerdik geç saatlerde... Sizin dükkanın ışığı yanardı bir tek koca caddede.
Annenizi görürdüm, küçük ocağın ateşinde çiçek yapardı. Onun ince siyah siluetini hiç unutmam.
Biz eğlenceden dönerken, orda bir melek gibi, bir heykel gibi zarif elleriyle çalışırdı anneniz."

Bir yabancı kadındı bu. Sadece izmit'liydi. O kadar.

Gözü kara daldığınız zaman böyle, dağılıyor geçmişin sisleri yavaş yavaş...
Aşağıda yazdığım şey, bir filmden alıntı değil panpalar.
Bunlar gerçek. Birileri yazıp da çekse kimse inanmaz.
Alın size bilimkurgu gibi, fantastik öyküler gibi bir manyaklık;

iki asker arkadaşı oturuyorlar bir tepeye...
ikisi de birbirine kızkardeşlerinin fotoğrafını gösteriyorlar.
ikisi de birbirinin kızkardeşine fotoğrafı görüp aşık oluyorlar.
Ve söz veriyorlar; birbirlerine kız kardeşlerini verecekler.

O kız kardeşlerden biri benim annem panpalar.
O askerlerden biri babam, öbürü de dayım.

Yani dayımın karısı, aynı zamanda babamın kızkardeşi.
Dizi film gibi a.k.

Şimdi gelin Sındırella'nın hikayesini dinleyin.
Dayım halamı çok seviyor, illa ki evlenecekler.
Ama annem babama güvenmiyor, başından beri aklı kesmemiş. Evlenmeyecek.
"Yoksa yakışıklıydı" diyor... Babama Valentino derlermiş.
Lakin annem bu... Kara kaşa kara göze hiç prim vermemiş ki...
Kararı kesinmiş.

Ta ki dayımı boynuna bağladığı taşla bir kuyunun başında bulana kadar...
Ben hiç yemedim bunu panpalar.
Dayım anasının gözü bir başkomiserdi.
Kimse tutamazdı onu, bu dünyanın zütüne tekmeyi gerçekten koymak isteseydi.

Annem abisini çok severmiş. Onun hatırına kabul etmiş.
benim annem, böyle girmiş cehennemine.

eyvallah panpalar. benden de size şukular...

siz okursunuz da ben yazmam mı?
en eski görüntülerden bugüne doğru gelmeye devam ediyorum.

izmit'teydik. ilkokula başladığım zamanı hatırlıyorum.
okulun ilk günüydü. siyahtı önlüğüm. beyaz yakası vardı.
o yaka, sadece o gün öyle beyazdı.
bir daha ne kadar yıkansa da, öyle beyaz olmadı.

hep pistim ben. kız çocuklarına imrenirdim. bazıları biblo gibiydi.
ama itişip kakışmadan, birilerine çelme takmadan bir tenefüs geçirmek
hiç göze alamadığım kadar sıkıcı geliyordu. deniyordum ama olmuyordu.

Basri bana 'sidikli' diyordu, ben de mecburen onu kovalıyordum.

bu yüzden hiç diğer küçük kızlar gibi dantel yakalarım
ve örgülerimin ucunda eve dönene kadar fiyongu durabilen kurdelelerim olmadı.

ama ben asıl neyimin olmadığını
bir gün okula giderken Dilek'e uğradığım zaman anladım.

onu da alacaktım, birlikte yürüyecektik o gün.
çünkü Dilek bana okulda 'yarın ben de senin gibi yürümek istiyorum' demişti.
apartmanları çok güzeldi. Çıktım. Kapıyı çaldım.
Bir evin kapısı açılmadı o gün bana...
Sanki hiç görmediğim bir dünyanın kapısı açıldı.

Dilek giyinmişti. Arkada güzel bir kahvaltı masası duruyordu.
Yeni kalkmışlardı belli ki sofradan.
Babası ona montunu giydirirken, annesi beslenme sepetine kurabiye ve meyve koyuyordu.
Herkes onun için pervaneydi...

Tertemizdi yakası... Sarılır öptüler onu ikisi de.
Gözlerinde endişe vardı.
Çünkü kızları benim gibi pis bir kızla okula kadar yürümek gibi
büyük bir maceraya atılıyordu.
Sanki survivara gidiyorduk a.k.

Öyle kaldım orda. Çok güzel bir rüya görmüş gibiydim.
Ama Dilek neye sahip olduğunun farkında değildi.
Kıskançlık değildi içimdeki... Kızgınlık da değildi.

hatırlıyorum... bu güzel şeye sahip olamadığıma göre
tıpkı Dilek gibi, farkında olmadan sahip olduğum bir şeyler olmalıydı.
bunu bulacaktım...

okula giden uzun yol boyunca, sadece bunu düşündüm.

vay a.k
düşününce her taku hatırlıyor insan valla

sevgili günlük,
şimdilik gibtir olup gidiyorum
iki bölüm fringe izlerim, uykum gelmezse devam ederim.

arkamdan konuşan huur çocuğu olursa da,
validelerine peşinen selam ederim.

@5
eyvallah panpa
valla ben de eğlenmeye gelmiştim hesapta *

değil türk kızı megan fox yazsa bunu gene okumam amk

vay dıbına koyuum, ne çok konuşmuşum lan.
valla hayret ettim kendime.