pichellanın günlüğü

bunların hepsini açmış, mundar etmişiniz dıbına kodumun çocukları.
(bkz: sevgili günlük)
(bkz: günlüğüm)
(bkz: benim günlüğüm)

günlük hatun işidir, ne işiniz var a.k
gibtirin gidin ben yazıcam

sevgili günlük,
hayatım boyunca seni temiz beyaz sayfaları olan
belki de kokulu bir defterde falan bir allahın günü tutmadım da
niye böyle huur çocuğu ve bin dolu bu inci'de açtım acaba?

ne biliim a.k. boş ver.

merak ettim sadece
acaba mal gibi her gün ne yaptıysam yazar mıyım diye?
belli de olmaz. flash forward izledim bu gece mesela.
koydukları koyacakları dizinin çözünürlüğünü gibeyim.
çamur gibiydi a.k

hımmm... aslında hatırladığım en eski günden
yavaş yavaş bugüne doğru gelmek iyi fikir olabilir.
tabi ya. bak bunu enteresan buldum sevgili günlük.
şimdi naklen çocukluğuma gideceğim.
en eski... en soluk... en dipteki hatıram neymiş bakalım.

bir kırmızı kamyon hatırlıyorum
kocaman tekerlekleri olan, büyükçe bir kamyon
geniş balkonumuzda onunla oynuyorum.

pencerede sineklik telini yırtıyorum
bunu yaptığımda üç yaşında olduğumu söylüyorlar
ama bunu gayet net hatırlıyorum

huur çocuğu bir kız vardı bebeğimi çalan
onunla itişiyorum
her gün oyuncaklarımı çalıyor
kız benden büyük, şişman

ve o günü planlıyorum.
yine geliyor
herşey, her zamanki gibi olacak sanıyor
bebeğin nerde diyor, gel diyorum; 'burda'

onu arka bahçedeki kullanılmayan kümese zütürüyorum
içeri koydum diyorum. kümese giriyor koca zütü arkada
üzerine kapıyı kapatıp, tahta kolu indiriyorum
vuruyor içerden, ben uzaklaşıyorum...

hayatımdaki ilk sır... ilk suç..
hiçbir şey olmamış gibi gidiyorum eve
akşam apartmanda bir gürültü... kızı soruyorlar
polisler falan...
anneme de soruyorlar, ben o sırada salçalı ekmek yiyorum

sabaha karşı buluyorlar...
bir daha bebeğimi istemiyor. bir daha onunla ilgili hiç bir şey hatırlamıyorum.

Altı yaşında falanım.
anneme 'tekrar oku' diyorum...
Elinde bir kağıt, hesapta babamdan gelen mektubu okuyor.

'canım kızım, seni çok özledim. ben sizin için çalışıyorum.
uzaklardayım ama sizi düşünüyorum. öpüyorum sizi, hoşçakalın.'

annem tam yerine koyacak mektubu,
'tekrar oku' diyorum. bunu beklemiyor hiç.

'tatlı kızım, hepinizi çok özledim. uzaklarda çalışıyorum ama
her gün sizinleyim. öpüyorum hepinizi.'

'anne bu aynısı değil' diyorum, şaşırıyor.
'Bu kızım işte, bu kadar yazmış' deyip kaçıyor.

O mektubun babamdan gelmediğini biliyorum.
Ama anneme baskı yapmaktan vazgeçiyorum. 'Tamam tamam oku' diyorum.
Yeniden okuyor, bu okuduğu ilk ikisine benzemiyor.

Sonra okudukları da birbirine benzemiyor zaten.
Elimde o kağıt, annemin peşinde geziyorum.

Bir umut... Babamın yazdığını hayal ediyorum.
Sonra o mektubu, okumayı öğrendiğim zaman okuyabilmek için
tel dolabın arkasında kalan betonun arasına sıkıştırıyorum.

ben geldim panpa devamı yokmu hikayenin

amlı bulduk ohhhhhh
taşşak bi yana duygulandım şuku

seni seviyom panpa

@10 başlığı görünce taşşak geçersin sanmıştım ama öyle değilmiş seri şukuladım seni ardından

rezerv alalım

okumayın beyler banyodan yazıyorum.

aynen yazmışın kız al yala şukuyu

@7 gece gece düşüncelere gark ettin beni bugun zaten bi sessizlik vardı sözlükte aklının tavanına kürekle vurasım geldi bi an ama

o eski hatıraların beynimde karıncalanması yordu beni yatıyorum artık belki biraz hüzün iyidir ama

not : ağzıma sıçtın resmen ya gece gece

'gelin kıçımızı siliiiiiin!'

böyle bağırdığımı hatırlıyorum tuvaletten.
o sırada sofrada yemek yemekte olan abimle ablamın güldüklerini duyduğumu hatırlıyorum.
'gelin kıçımızı silin' ne a.k.

yaş; 3

duygulandırdın amk

edit :

ve şukuladım

@8 @9
eyvallah panpalar. benim okur kitlemin ilklerisiniz panpalar *
ilkler unutulmaz.

rezerved

Yine geçmişteki bir sayfanın tozları silindi hatırlarken...
Beş yaşında falan olmalıyım...
Babam annemi, anneannemi ve beni bir günlüğüne büyükanneme bırakmıştı.
Halam ve halalalırımın hepsi ordaydı. Bir köşede oturuyorduk, onlar yemek yiyorlardı.
Bizi çağırmadılar. Bütün gün açtık.

Lan ben bugün bu sahneyi bir dizide görsem 'gibtirin gidin' derim.
Hiçbir insan bu kadar kötü olamaz derim. inanmam yani.

Ama evet. Biz bütün gün aç otururken, onlar orda yemişlerdi.
Bir ara ananem, bir bardak su istedi. Annem mutfağa giderken, ben de peşinden gittim.
Halam pirzola kemiklerini sıyırırken, yarısı yenmiş bir tabağı gösterdi anneme;
"isterseniz bunu yeyin" dedi.
Annem teşekkür etti, suyu alıp çıktı mutfaktan.

Şimdi düşünüyorum da, bunu niye yaptıklarını hala bulamıyorum.
Halam dayımla bahçelerde koştururken annemi dikiş masasına oturtmuşlar aylarca
hepsine giysiler dikmiş, daha babamla evlenmeden...

Her işe koşturmuşlar. Ve bu kadın senin evine bırakılıyor, sadece bir gün için.
Ben bu yaşıma geldim, nedenini bulamadım panpalar.
Sadece şunu bulabildim;
bazı insanlar gerçekten 'kötü' doğabiliyor. Onların kumaşı bu oluyor
Onlardan nasıl bir elbise biçerseniz biçin, bu kumaş değişmiyor.

babam annemi, anneannemi ve beni bir günlüğüne büyükanneme bırakmıştı.
halam ve halalalırımın hepsi ordaydı. bir köşede oturuyorduk, onlar yemek yiyorlardı.
bizi çağırmadılar. bütün gün açtık.

oçler ,nsanlığınızın amk bu nedir ya

insanın aklı almaz panpa.
harbi brezilya dizisi gibi a.k

aşk şiirleri yazıp duruyordum bir dergiye,
yayınlamıyorlardı hiçbirini.

Abim sırf benimle taşak geçmek için oturup
iki eşeğin aşkına şiir yazdı.

Sinirimden gönderdim, yayınladılar;

sen ve ben dereboyunda yük taşırdık
çünkü ikimiz de katırdık
sedef kakmalı bir semerdi tek hayalimiz
kıçımızdan ekgib olmazdı sineklerimiz

yemimiz azaldıkça yükümüz arttı
sonunda sahibimiz bizi sattı
yeni sahibim bir bostancı oğlu
seninse markan şimdi apikoğlu

nasıl unuturum sanki varlığımız birdi
seninse etine şimdi baharat girdi
kıyıda otururum semaya bakarak
geçmişi yadederim anırarak
aaaiiii aaaaiiiiii

işler babamın umduğu gibi yürümedi.
O herşeyi kontrol etmek isteyen kötü yürekli annesinin yanında, istanbul'da boşuna bekledi kuklalarını.
Herşeye rağmen ona katlanmaya devam edecek o kadını... Ve o manyak annesi için çalışacak çocukları...

"Benim çocuklarım okuyacaklar" derken annem, o türkü söyleyip eğleniyordu.
Ayağında naylon terliklerle gezen o çocukları hiç kimse ciddiye almamıştı.
Ben tembelin teki, abim tembelin teki, ablam tembelin tekiydi.
Ve annemiz de, yapayalnız bir kadındı.

Oysa kimler istemişti annemi. O zamanın şimdiki yaşlı tanıkları anlatırlar annemi.
Seka'nın sahibinin, koca fabrikatörün oğlu çok koşmuş peşinden...
işçi gibi çalışmış fabrikada, anneme yakın olmak için.
On altı yaşında çalışmaya başladığı o yerde "efsane olmuştu annen" derler.
"yürümezdi sanki süzülürdü", "ağzından tek bir kötü söz çıkmazdı", "asla dedikodu yapmazdı"
"senin annen gerçekten başkaydı" derler.

Annemin ağzından aldım ben, o da boş değilmiş çocuğa karşı...
Gönlü kayar gibi olmuş yani... Ama biliyorsunuz hikayeyi...
Ardından kuyu başında boynuna taş bağlayan bir abi...

Ve sonra sevmeye hazır olduğu halde buna izin vermeye bir koca...
On iki yıl cehennem hayatı...

Ve sonra o küçük tuhafiye. O dükkan bizim cehennemden çıkışımızdı.