pichellanın günlüğü

işler babamın umduğu gibi yürümedi.
O herşeyi kontrol etmek isteyen kötü yürekli annesinin yanında, istanbul'da boşuna bekledi kuklalarını.
Herşeye rağmen ona katlanmaya devam edecek o kadını... Ve o manyak annesi için çalışacak çocukları...

"Benim çocuklarım okuyacaklar" derken annem, o türkü söyleyip eğleniyordu.
Ayağında naylon terliklerle gezen o çocukları hiç kimse ciddiye almamıştı.
Ben tembelin teki, abim tembelin teki, ablam tembelin tekiydi.
Ve annemiz de, yapayalnız bir kadındı.

Oysa kimler istemişti annemi. O zamanın şimdiki yaşlı tanıkları anlatırlar annemi.
Seka'nın sahibinin, koca fabrikatörün oğlu çok koşmuş peşinden...
işçi gibi çalışmış fabrikada, anneme yakın olmak için.
On altı yaşında çalışmaya başladığı o yerde "efsane olmuştu annen" derler.
"yürümezdi sanki süzülürdü", "ağzından tek bir kötü söz çıkmazdı", "asla dedikodu yapmazdı"
"senin annen gerçekten başkaydı" derler.

Annemin ağzından aldım ben, o da boş değilmiş çocuğa karşı...
Gönlü kayar gibi olmuş yani... Ama biliyorsunuz hikayeyi...
Ardından kuyu başında boynuna taş bağlayan bir abi...

Ve sonra sevmeye hazır olduğu halde buna izin vermeye bir koca...
On iki yıl cehennem hayatı...

Ve sonra o küçük tuhafiye. O dükkan bizim cehennemden çıkışımızdı.

rezerved

Yine geçmişteki bir sayfanın tozları silindi hatırlarken...
Beş yaşında falan olmalıyım...
Babam annemi, anneannemi ve beni bir günlüğüne büyükanneme bırakmıştı.
Halam ve halalalırımın hepsi ordaydı. Bir köşede oturuyorduk, onlar yemek yiyorlardı.
Bizi çağırmadılar. Bütün gün açtık.

Lan ben bugün bu sahneyi bir dizide görsem 'gibtirin gidin' derim.
Hiçbir insan bu kadar kötü olamaz derim. inanmam yani.

Ama evet. Biz bütün gün aç otururken, onlar orda yemişlerdi.
Bir ara ananem, bir bardak su istedi. Annem mutfağa giderken, ben de peşinden gittim.
Halam pirzola kemiklerini sıyırırken, yarısı yenmiş bir tabağı gösterdi anneme;
"isterseniz bunu yeyin" dedi.
Annem teşekkür etti, suyu alıp çıktı mutfaktan.

Şimdi düşünüyorum da, bunu niye yaptıklarını hala bulamıyorum.
Halam dayımla bahçelerde koştururken annemi dikiş masasına oturtmuşlar aylarca
hepsine giysiler dikmiş, daha babamla evlenmeden...

Her işe koşturmuşlar. Ve bu kadın senin evine bırakılıyor, sadece bir gün için.
Ben bu yaşıma geldim, nedenini bulamadım panpalar.
Sadece şunu bulabildim;
bazı insanlar gerçekten 'kötü' doğabiliyor. Onların kumaşı bu oluyor
Onlardan nasıl bir elbise biçerseniz biçin, bu kumaş değişmiyor.

babam annemi, anneannemi ve beni bir günlüğüne büyükanneme bırakmıştı.
halam ve halalalırımın hepsi ordaydı. bir köşede oturuyorduk, onlar yemek yiyorlardı.
bizi çağırmadılar. bütün gün açtık.

oçler ,nsanlığınızın amk bu nedir ya

insanın aklı almaz panpa.
harbi brezilya dizisi gibi a.k

aşk şiirleri yazıp duruyordum bir dergiye,
yayınlamıyorlardı hiçbirini.

Abim sırf benimle taşak geçmek için oturup
iki eşeğin aşkına şiir yazdı.

Sinirimden gönderdim, yayınladılar;

sen ve ben dereboyunda yük taşırdık
çünkü ikimiz de katırdık
sedef kakmalı bir semerdi tek hayalimiz
kıçımızdan ekgib olmazdı sineklerimiz

yemimiz azaldıkça yükümüz arttı
sonunda sahibimiz bizi sattı
yeni sahibim bir bostancı oğlu
seninse markan şimdi apikoğlu

nasıl unuturum sanki varlığımız birdi
seninse etine şimdi baharat girdi
kıyıda otururum semaya bakarak
geçmişi yadederim anırarak
aaaiiii aaaaiiiiii

vay dıbına koyuum, ne çok konuşmuşum lan.
valla hayret ettim kendime.