piçler geçen gün psikolojimin bozulmasına

sebep olan bir olay var.

bankadan çıktım eve gidiyorum. önümde bir kedi var. hiç sevmem kedileri normalde ama sevimli bişey bu. tam önümde ilerliyor. bir iki adım sonra duruyor. biraz yakşalıyorum, beni farkedince koşmaya başlıyor. ama nasıl bir refleks, nasıl korkuyor hayvan.

bi süre böyle devam ediyorum. resmen oyun oynuyor, taşşak geçiyor benle. neyse baya ilerledik çift şeritli yoldan karşıya geçeceğim. kedi önümden ilerliyor. durması gerek hayvanın, duruyor. son şakamı yapayım şuna diyorum. biraz hızlanıp kediye doğru koşuyorum. durmuyor hayvan yola atlıyor.

işte tam o sırada dıbına koyduğumun kartal' ı hızla geçiyor. geçip gidiyor ama kedi yok. kaçtı gitti diye düşünüyorum. yolu kontrol edip karşıya geçiyorum. yeşillik alan var karşıda. bir bakıyorum hayvan yerde can çekişiyor.

ben kediye bakıyorum, o bana bakıyor. sanki yardım istiyor. arka bacağı kırık, sürünmeye çalışıyor. bir süre sonra vazgeçiyor artık. bırakıyor kendini.

ağladım, yemin ediyorum ağladım.

o kedi öldü orada. 2-3 gün geçti neredeyse. dışarda gördüğüm kediler bana nefretle bakıyor artık. bense gördüğüm her kedinin karşısında, öğretmenine sigara içerken yakalanmış liseli gibi kafamı eğiyorum. korkuyorum binler, çok korkuyorum.