18.07.2024 04:48'de yazdığım gibi. "Bugüne kadar her şeyimi planlayarak yaptım. Plan, plan, plan. Plan her şey dedim. Herkes buna şahit oldu. Planlar üzerine yaşadığımı herkes gördü. Her şeyin planı en kötü birkaç ay öncesinden yapılıyor. "

31 Mart 2022'de açtım onun dosyasını. Normalde dosyaların derinliklerinde saklı bir düzen bulunmaz; ama bu dosya, içinde adeta başka dünyalara açılan yollar barındırıyordu. Dallar uzandı, budaklar büyüdü, karmaşık bir ağ örüldü. Kendimi korumak için elimde tuttuğum deliller, savunma kalkanım gibiydi. Başkasına kalkmayan gibin, başkasına eğilmeyen kibirli bir gururun, bana eğileceğini hissettiğim an, bunu yapmam gerektiğini biliyordum. O an, iki yıl öncesiydi; 2022’nin izleri hâlâ taze. Hayatımı belli planlar ve hesaplar üzerine kurduğumu söylerken, asla abartmıyordum.

Biliyordum böyle olacağını. Her zaman keskin bir analiz yeteneğim olmuştur. Bir insanı tanımak için gözlerine birkaç dakika bakmam yeter. Evet, belki o zamanlar gözlerinin derinliklerinde kaybolmadım, aramızdaki mesafe detaylara ulaşmamı zorlaştırmıştı. Ama yıllar sonra, o derinliklerin içinde kaybolmayı öğrendim. Seni yine de tanıyordum; çünkü ben, insanların gözlerine bakmadan da onları çözebilirim. içinde sakladığın şeyleri, seni harekete geçiren hisleri, seni sen yapan tüm ayrıntıları en başından beri biliyordum. Ama sonra… sonrasında, o derinliklerin bana fısıldadıklarını daha da yakından dinledim.

Benim hayatımda seninle ilgili olan her şey, aslında önceden örülmüş bir ağın parçasıydı. Bu, yıllar öncesine dayanan ve ince ince dokunan derin bir ağdı. Ama mesele sadece benim hayatım değil. Ben, senin hayatında olmadan önce bile, farkında bile olmadığın bir ağı çevrene örmeye başlamıştım. Senden ve çevrendeki herkesten gizli, seni bana yaklaştıracak yolları ördüm. Ama sen, bunu asla fark edemeyecek kadar anı yaşamaya bağımlısın. Sana sunduğum küçük avuntularla yetinip kendini avutuyorsun.

Şimdi bir düşünmeni istiyorum. Derinden, en dipten düşün. Karşında, senin her şeyini hatırlayan biri var; hangi gün ne giydiğini, hangi saat ne yaptığını, hangi dakika nerede olduğunu bilecek kadar seni tanıyan biri. Ve bu kişi, ağını öyle bir kusursuzlukla örmüş ki, bunu yaparken asla hedefini belli etmemiş. Peki, şimdi soruyorum: sana ulaştıktan sonra mı birden planlarını değiştirip başka birinin oyununu bozmasına izin verecekti?

Gerçekten, üç yıl boyunca her detayı ince ince hesaplayan biri, geleceği düşünmemiş mi olacaktı? Diyorum ya, her şeyim planlı diye… Sence bunu hesaba katmamış mıydım? Yoksa tüm bu süre boyunca oyunda olduğunu fark etmemen için sana avuntular mı veriyordum? Belki de, her şeyin arkasında saklı olan o ince dokunuşları hiç görmedin. Ama görmüş olsaydın, yine de fark edebilir miydin?

08 Şubat 2020, saat 11:30 ile 12:00 arası. En çok veri topladığım zaman dilimi… Aslında, her şeyin temelini atan o yarım saat olmasaydı, hiçbir şey olmayacaktı. Ne sen, ne de asla bağlantı kuramayacağın o kişinin bana o süre zarfında verdiği veriler olmadan bu iş mümkün değildi. O yarım saat, bütün planın mihenk taşıydı.

Bak, düşün bir. Öyle kusursuz bir ağ örmüştüm ki, bu yarım saatlik süreç ekgib olsaydı, koca bir plan anında çöpe gidecekti. Ne kadar komik, ne kadar ironik, hatta biraz saçma, değil mi? Koskoca bir oyunun kaderi, küçücük bir zaman dilimine bağlıydı. Ama işte o zaman, bütün ekgibleri tamamladı ve her şey yerine oturdu.

Seni, senin bile hayal edemeyeceğin bir noktaya getirmek için elimden gelen her şeyi yaptım. ilk başta planladığım şeylerden fazlasıyla sapmış olabilirim, hatta planlarım neredeyse tamamen değişmek zorunda kalmış olabilir. Ama yine de her şeyin içinde bir plan vardı. Sen, umutsuz başka projeler gibi olduğunu gösterdin; bu yüzden klasörünü asla tam anlamıyla silmeyeceğim. O klasör, her daim bir yerlerde olacak, ama tıpkı bugüne kadar olduğu gibi yalnızca ben göreceğim, yalnızca ben açabileceğim. Ama artık, bir daha o klasörü açacağımı düşünmüyorum. Söylediğim gibi, diğer tüm umutsuz projelerden farklı değilsin. Ama, aslında ufak bir farkın var: Beni tehdit edebilen, bana hakaret edebilen tek kişisin. Ama ne tehdidin ne de küfrün bende bir iz bırakmadı. Gerçi, tehdidin ardından tabancamı yanımdan ayırmamaya başladım, belki de eve gelirsiniz diye ama zütünüzün yemeyeceğini biliyordum.

Peki, yapılacak bir şey var mı? Bence yok. Seni korktuğun şeylere karşı güçlendirdim, cesaretlendirdim ama sen "rat" olarak yaşamayı tercih ettin. Sana bahşettiğim cesareti, kullanman gereken kişiler ya da olaylar yerine, bana karşı kullandın. Sonuç ne oldu? Sana verdiğim güçle gelip beni vurmaya çalıştın. Ne kadar da gerizekalıca bir hareket, değil mi? Bir düşün, sana bunları bahşeden kişi, kendisini garantiye almayacak kadar aptal mıydı? işte bu yüzden klasörlerini asla tam anlamıyla ortadan kaldırmayacağım. Belki bir gün cesaretini toplar, bana karşı harekete geçer ve benimle iletişime geçer ya da beni sığındığın yasalara şikayet etmeye kalkarsan, o zaman o klasörler tekrar gün yüzüne çıkacak. Silinmek için mi gün yüzüne çıkacak yoksa sana karşı kullanılmak için mi? Gerçi, sen beni niye şikayet ediyorsun ki? Senin beni şikayet edebileceğin bir şey yok.

Uzun zamandır zihnimin bir köşesinde yer etmişsin, özenle korunmuş, özellikle muhafaza edilmişsin. Ama her şeyin bir sonu olmalı, değil mi? işte, o son şimdi geliyor. Seni özgür bırakıyorum. Seni, zihnimin en derin, en karanlık ve sisli kuytularından serbest bırakıyorum.

Hissetmediğin, varlığından bile habersiz olduğun zincirlerini kırıyorum. Yıllar boyunca ince ince dokuduğum ağı, kendi ellerimle ateşe veriyorum. Küllerle dolsun etraf, savrulsun rüzgârda. Artık sana dair hiçbir şey, burada, benimle kalmayacak.