Zihnimi berraklaştırmak için bir şeylere ihtiyaç duymuyorum. Zihnimdeki buğuları silmek için bir şeylere ihtiyaç duymuyorum. Zihnimi açmak için ilaçlara ihtiyaç duymuyorum.

Bir noktada insanlar beni anlamıyor. Beni diğer insanlara benzememem için her şeyi yapan insanlar vardı etrafımda. Beni önce bir tak çukuruna attılar. Sonra orada yaşamayı, orada mücadele etmeyi öğrettiler. Yaşayabildiğimi görünce kolumdan tutup daha az tak olan bir çukura attılar. Orada da ayak uydurunca bir üstüne, bir üstüne, bir üstüne. Hayal dünyanızda zihninizin almayacağı kadar şey gördüm. Her dünyaya ayak uydurdum. Her dünyada mücadele ettim. Mücadele etmekle kalmadım, hepsinde başarılı oldum. Daha çocuk yaştayken sıfırdan hayat kurdum lan ben. 16 Yaşındayken kendi ayaklarım üzerinde durdum. Kendi evime çıktım. Kendi geçimimi sağladım. 17 Yaşındayken binlerce dolarlık kıyafetler giyiyordum. 18 Yaşımda dolabımda binlerce dolarlık kıyafetler vardı. 19 Yaşında bunların hepsi elimden alındı. Şimdi geldim anasının amı yaşına, hala mücadele ediyorum. Artık kimse beni bir çukura atmıyor ya da elimden tutup tomarla para vermiyor. Her şeyi kendim yapıyorum. Kendim kazanıyorum. Zihnim sizin zihniniz gibi küçük değil. Sizin zihinlerinizdeki buğular benim zihnimdeki küçük bir odanın küçük bir cdıbını bile kaplayamaz. Sizin zihinlerinizdeki buğuları temizlemek için yaptığınız şeyler, zihninizi aydınlatmak, berraklaştırmak için yaptığınız şeyler... zütümle gülüyorum. Hayatında yaşadığı en büyük zorluk "Ya ailem yediğim takları öğrenirse" "Ya bu ay geçimimi sağlayamazsam" "Ya istediğim şeyi alamazsam/yapamazsam" olan insanların zihinleri beni ve yaşadıklarımı anlamaya yetmiyor maalesef. Ben bu dertleri 6 sene önce rafa kaldırdım.

Artık benim dertlerim daha büyük. insanlar benden bir şeyler bekliyor. Bu, şirketleşme ile alakalı bir şey değil. Patronun bu ay iş yapamazsa maaşını ödeyemez ama eline para gelince maaşını öder gibi bir çıkar değil. Kimse bana yardım etmiyor. Kimseye bir zorunluluğum yok. Ama benden gelecek şeylere ihtiyacı olan insanlar var. Benimle birkaç saatlik konuşmayla kendine gelen, yaşadığı zorluklara farklı bir bakış açısıyla bakıp zor durumundan çıkan insanlar var. Bu insanlar için çabalamam gerekiyor.

Beni başkalarının ne dediği, beni nasıl düşündükleri ya da bana attıkları iftiralar ilgilendirmiyor. Beni anlayamayacak kadar küçük zihinlere sahip insanların beni yorumlaması ilgimi çekmiyor. Hayatımın hiçbir kısmını görmemiş, hiçbir evresinde yanımda olmamış insanların sonradan öğrendikleri şeylerle bir şeyler düşünmesi sadece zırva amk. Sen ne gördün ki yorumluyorsun? Senin en büyük korkun annen, baban, patronun, arkadaşların amk.