Şimdi ümitsiz, bedbaht nefeslerimin ağlattığı buğulanmış cama kocaman yamuk kalp çizip köhne evimin loş odasında oturmuş sessiz sessiz dışarıya bakarken penceremi tıklatan yağmurun ;dışarıda ki yüzyıllardır tüm dünyada yağan diğer yağmur taneleri gibi kimi zaman kutsallık taşıyan kimi zaman lanetlenen eğlencesine davet ediliyorken dışarıda toprak ana yağmurun tıpkı kudurmuşçasına kırbaçlaması gibi inim inim inliyordu ve yolda geçen insanoğlu buna susuyordu. Neden dünyada tek acı çeken kişinin biz olduğunu düşünürüz? Görmüyorlar mı dışarıda feryat figan mum gibi eriyenleri? Acı dolu bir iç çekme ile büyük yamuk kalbim yok oldı ve yağmur taneleri tek düze bi tonda tık tık etmeye başladı ve ben kan turalı başımı tavanda ki küfe çevirmiş aklımda yek bir soru

Yok be kanka herkes gibiş sokuş hikayeleri dinler söyler