peki ya sen olsaydın ne yapardın

eskişehirli bir kız vardı. onu tanıdığım zaman 15 yaşındaydım. oda 13 sanırım. fakat adım adım taka giden bir hayatın eşiğindeydi. o yaşında kendini bozmasını isteyen bi sevgilisi ve ot mot satan bi çevresi vardı.

insanları kurtaramazsın

bu şartlarda tanıdığım bu kızın sanki hayatının böyle git gide taka sarması benim suçumdu. oysaki internetten tanıyordum sadece. onu tanıdıktan sonra okul mokul gibimde olmadı, tek amacım onu değiştirmek olmuştu. bilirsiniz , bişeye kafayı takar insan düşünmeden edemez. takmıştım bu kıza düzeltmeliydim. hergün telefonla arıyordum, mesaj atıyordum. ozamanlar öğrenciyiz tabi, günlük 3-5 lira harçlıkla idare ediyoruz. kontor alma derdi var. gün geliyordu babamdan para çalıp kontor alıyordum, kız ilgisiz kalıp iyice batağa batmasın daha cok küçük diye.

fakat bilen bilir kızların bi salak hali vardır. sen 10 gün anlat 11. gün işin olsun o bir günde 10 günlük emeğini boşa çıkarırlar. kaldıki düzeltmeye çalıştığım kız sorunlu bir kızdı.

aylarca uğraştım. kız artık değişmeye başlamıştı. çok garip bi duygu. bi çiçeğe su verirsin bakarsın günlerce aylarca. o çiçeğin büyümeye başladığını görünce içinde kelebekler gibişir hani. onun düzelmeye başladığını gördükçe çok mutlu oluyordum lan. bu arada biraz kendimden bahsedeyim

senin yerinde olsam öncelikle tane tane yazardım. Bu ne lan bombardımana tuttun okuyanı gibsinler

ilk mesajda söylediğim gibi 23 yaşındayım. fazla zekiyim (enazından kendime göre öyleyim) bu olayların başladığı zamanlar işte liseye yeni geçtiğim dönemlerdi. ortasonda sınava girdik ankarada derece yaptım, yanlış tercih ile gibimsonik bi anadolu lisesine birinci olarak girdim. haa birinci girdim dediysem öyle devam etmedi. işte hayatımı gibişimde buna dayanıyor. kısaca özetleyeyim, birinci girdiğim okulu insanlarla uğraşmaktan kendi hayatımı umursamadığım için sonuncu olarak bitirdim. yani şaka olarak değil cidden okul sonuncusu oldum. sonra gibtiritaktan bir üniveriste. oradada huylu huyundan vazgeçmedi tabi. 2 yıl okudum 10 kez okula gitmedim toplasan. orayıda bıraktım 2 yıl okuyup. sonra bi devlet kurumunda işe başladım memur olarak. 2008 yılında. ama artık bendeki bu takıntı ciddi bi hastalığa dönüştü. hayata insanları düzeltmek için özel bi amaçla geldiğim düşüncesi aklımdan çıkmıyordu

reserved

@7 haklısın kardeşim öyle arkadaşa msnde anlatır gibi daldım bi an.

ben dinliyorum kardeşim anlat sen

reserved

anlatmadan önce benim neydim ne oldum olayımı tamamlayayım okuyan birisi olursa tam olarak anlayabilsin. dediğim gibi 2008de memur olduktan sonra bendeki yardım etme olayı x2 durumuna geçip bu dünyaya özel amaçla geldiğim düşüncesine dönüştü. hiç tanımadığım insanların hayatlarının kararacağı düşüncesi bile benim görevimi yapamadığım düşüncesi olarak beynimi gibiyordu. iyice eşşeğin dıbına suyu kaçırdım sabahlara kadar insanlarla uğraşmaya başladım. tabi yıllar geçtikçe bu yardım etme şeklide level atlayıp daha farklı bir boyuta geldi. 5 de işten çıkıyor 7 de eve geliyor ve sabah 4.5 - 5 e kadar bilgisayar başında kime yardım edebilirim diye hem beynimi , hem gözlerimi gibiyordum.

şimdi aslında bunu söylemeyi pek istemiyordum daşşak geçeceksiniz diye ama 2009 yılından 2011 yılına kadar pgibiyatrik tedavi gördüm. birçok rhatsızlığım var. 2011 yılında 3 sebepten dolayı tedaviyi bıraktım.
1- pgibiyatr çaktırmadan şizofreni başlangıcı ilaçları vermeye başlamıştı
2- pgibolog olan kadın ki kendisine huur demek farz, aileme intihar girişimlerimi, ve hastaneye yatırılmam gerektiğini söyledi
3- borç batağına düştüm ve artık pgibiyatra verecek 25 tl bile kalmamıştı cebimde...

reserved

evet şimdi anlatmaya geçeyim az çok özetledim kendim hakkındaki kısmı.

panpalar sizede oluyordur, bir kızla çıkarsınız ve o andan itibaren aitlik duygusu başlar ya hani,
işte benim hayatım boyu belki doğru belki yanlış ama yaptığım bu sahiplenme olayı, hep kaybetmeme neden oldu.
bu eskişehirli kıza aylarca anne baba abi sevgili oldum. okulla alakası olmayan kız, artık ders çalışan sigara içmeyen bildiğin ev kızı olmuştu. sanırım hayatımdaki ilk sahiplenmeyi o zman yaşadım. kızla aramda 2 yaş vardı ama çocuğum gibi mi sevgilim gibimi sahiplendiğimi inanın ayırt edemiyordum. bilmiyorum belki size olmuyordur ama bana oluyor işte. kızın derslerine özen göstermesi, hayatının ileride istediği gibi geçebilmesi için şimdi zevklerden eğlenceden biraz taviz vermesi gerektiğini anlatırken, kendi okulumu iyice boşlamıştım. ne okul umurumdaydı ne ailem. kendi ailemi kurmuştum eskişehirli tanımadığım görmediğim bir kız ve ben. ayrı bi dünyadaydım ki o dünyanın merkezi bense etrafında onun güzelce yaşdıbına devam etmesi için görevlendirilmiş bi hizmetçi gibi..

onun içinde varsa uğraşman boşuna. çek herşeye gibtiri kurtul, hiç bir şeyin sorumlusu değilsin

@16 hayatım boyu senin bu dediğini yapabilmek için uğraştım. başardımda. başardım dediysem birdaha bana ihtiyaçları olduğunu düşünene kadar. huurnun tövbesi yannanı görene kadar misali, kim ne yaparsa yapsın diyemedim hiç. yada bu kızı gibsinlerde bende nasipleneyim bide ben üstünden geçeyim diyemedim hiç.

@17 kardeşim inan bana senin durumuna benzer bi yapım vardır, tüm samimiyetimle söylüyorum bunu bak. ama harbiden elden gelen bişey yok,bu sana bana bağlı bişey değil, karşı tarafın ta kendisinde olan bişey. ne kadar kayıp gittiklerini görüp üzülsem de,hiç değilse zamanında elimden geleni yaptığımı biliyorum. sonucu değiştiremesende, çaban yeterlidir bazen. verdiğin uğraş aslında 'sensin', ama o kadar.

herneyse panpalar bu kızla herşey yolundaydı. okadar değişmiştiki cidden bambaşka bi insan olmuştu. okulu ve sosyal hayatı çok farklılaşmış düzgün bi çevre sahibi olmuştu. dersleri çok iyiydi. ben mi? hazırlıkta sınıfta kaldım. birinci girdiğim okulun ilk yılı ingilizceden karneye 1 düşüyor. hocalar bıkmış artık benden. babamdan dolayı müdür hocayla konuştu hoca notu düzeltti bi şekilde hazırlığı o şekilde geçtim. o yaz aynı şekilde hergün bu kızla ilgilendim. bilgisayarlarla aram kücüklükten beri çok iyiydi. internet cafede vs çalışıp bir şekilde kontor alıp o kızı ihmal etmiyordum. öyleki ailesi bile tanıyordu beni. özellikle annesiyle sık sık konuşuyordum ama artık bişeyler değişiyordu. kız düzelmişti. ve hayatında olmam ona zarar olduğu gibi diğer yardım bekleyenlere haksızlık gibi gelmeye başlamıştı. birgün konuşurken hayatının eskidenmi şimdimi daha iyi olduğunu sordum.
- eskiden çok gezer, her türlü binliğe koşardım. çok güler çabuk vakit geçirirdim. ama öyle devam etseydim ya huur olurdum yada uyuşturucu bağımlısı. şimdi sayende ileride çok gülüp eğleneceğim. dedi
-peki ben diyelimki birgün hayatından çıktım, eskiye mi döneceksin ?
-tabiki dönmem. dediğin gibi ileride mutlu olmayı seçtim ben. ayrıca neden çıkasınki hayatımdan?
-olurda bişey olursa diye sordum..

istediğim cevabı almıştım. artık kurtulmuştu ve benim görevim de tamamlanmıştı. içimi çok garip bi huzur kapladı lan. anlatamam..

- artık yatalım mı? dedim
- tmm yarın görüşürüz dedi

son konuşmamız olduğunu bilmiyordu...

reserved he şöle hikayelelr özledık amk