öncelikle hikayemi ego kasmak için yazmadığımı belli etmek isterim.
Lise son sınıftayken sıra arkadaşım doğulu bir kızdı bu kızın yanına kimse oturmak istemiyordu. Herkes onu dışlardı hatta diğer doğulularda. sınıfta açıkçası bende oturmak istememiştim ama sebebi o değildi 5 yıllık kankimle ayrılmak istemiyordum. Senenin ilk haftası hoca yer düzenlemesi yaptı ve itiraz istemediğini belirtti. Bende durumu kabullendim. Aradan baya bir zaman geçti. Bizim dostluğumuz pekişti iyice. Çok temiz kalpli bir kızdı. Diğerleri bizden biri hakkında kürtçe birşey söylediğinde tepki gösteriyordu. Ne diyorlar dediğimde boşver diyordu. Neyse gel zaman git zaman biz dershaneye gidiyoruz her gün okuldan sonra etüte işte bende ona sordum ben dershaneye gidemiyorum dedi iç çekerek. ilk sefer birşey anlatmadı bu aklıma takılmıştı. Anlıyordum durumları yoktu. Üstünden başından her haliyle belliydi. Biz son sınıf olduğumuz için beden ilkyardım vs fuzili derslerde hocalar serbest bırakır test çözerdik. Yine öyle bir günde aramızda şöyle bir diyalog geçti.
Kızın adı Şadiye olsun.
Ben : şadiye boş boş oturacağına test çözsene dedim. Baktı önüne. benim hiç test kitabım yok ki dedi.
içim nasıl cız etti anlatamam. Daha dün anneme nike ayakkabı istiyorum diye zütümü yırtmıştım o geldi aklıma utandım kendimden.
ben o gün kendi kitabımı uzattım. Al sen çöz ben çok yoruldum falan dedim. ilk tereddütle kabul etti. bende her gün öğle arasında gazete alıp boş vakitte bulmaca çözerdim ayrıca.
bulmacaya devam ederken düşündüm nasıl yardım edebilirim diye.
gün bitti eve geldim. evdeki kitaplarımın çoğunda en az 20 sayfa karalamışım çözmüşüm onları vermeye gönlüm razı olmadı. Ertesi gün Dershaneye gittim. Müdür yardımcımız vardı kulakları çınlasın Mehmet hoca. Durumu anlattım. Depoya gitti numune hazırlanmış kitaplardan bir seri oluşturdu. Bana verdi. Amk adam ateistti herkes bilirdi ama bu yaptığı beni çok etkilemişti. ertesi gün oldu öğle tatilinden sonra getirdim kitapları koydum sıranın üstüne biliyordum sınıf boştu erken geldim o okulda kalıyordu evi uzak olduğu için. Şadiye görünce bana baktı.
Senin kanka bunlar dedim. Amk kız bir ağladı bir sarıldı bana ben hayatımda böyle bir duygu yaşamadım. Eve geldim bütün gün ağladım. Annem iki gün sonra istediğim ayakkabıyı almış. Bir hafta sonra Şadiye küçük bir poşet uzattı. içinde bir patik ve duş lifi vardı el örgüsüydü sen mi ördün dedim. Evet dedi gözlerim doldu. Eve gelip o patiklere bakıp ağladım. Dün çekmecede buldum o güzel insanı hatırladım.
Allah hepimizi güzel insanlarla karşılaştırsın.