Zamanda 3.Kapı / Pangea - Bölüm 1 -
Not: Düğüne gitmeden önce bölümün ismi yov ho ho idi ancak sonra bunun daha mantıklı olabileceğini düşündüm.

Kumların içinden yeni bir zamana yolculuk yaptım. Dünya dışı varlıkların da tıpkı insanlar gibi olduğunu , insan gibi olanların ise ne kadar alçalıp insanlıktan çıkabildiğini de gördüm. 2 kapakçığı da toplamıştım. Geriye 3 kapakçık , kalbimi çalan adamı bulmak ve asıl patronu bulmak kalmıştı. Söyleyince ne kadar zor geliyor değil mi ? Ancak bunu yapmak zorundaydım. Bu kirli zaman savaşını çözmek artık ben paradox'a kalmıştı...

Bambaşka bir zamana daha atıldım. Ancak ilgimi çeken birkaç şey vardı. Neden beni öldürmek yerine zaman yolculuğu yapmamı tercih etti ? Bana gerçek kalbimdeki çipin zamanın akışını değiştirdiğini söylediği halde neden olayların akışlarını değiştirebiliyorum. Ve neden kalbimdeki çip bu kadar uzun süre dayanıyor ? Sanki bu yolculuğu gerçekleştirmem isteniyordu. Satrançtaki piyondum. Ancak unuttukları bir şey vardı.Oda doğru ve kesin hamlelerle bir piyonun vezire dönebileceği gerçeği idi...

Zamanda 3.kez sıçradıktan sonra turuncu renkli bir toprağa bastı ayaklarım. Oksijeni son derece temiz idi. iyice bir çekip ciğerlerimi temizledim. Etrafıma baktığımda tepeler görünüyordu. Yemyeşil tepeler.Ben ise şuan kurak bir yerdeydim.Bu sefer kapakçığı bulmam zor olacak gibiydi."Makine neredeyiz ? " diye sordum. Pangea adı verilen kıtadasınız dedi. "Pangea mı ? " diye heyecanla bağırdım. Kıtalar daha bugün ki halini almamıştı. Eğer böyle olaylar yaşanmasa ve zaman yolculuğu yapmaya cesaret etseydim ilk tercihim burası olacaktı...

Pangea Pangea, dünya'nın oluşum sürecinde varolmuş dördüncü kıta... Ancak sevincim yerini sonrasında derin bir hüzne bıraktı. Çünkü bazı bilimciler dinazorların ve onların türevlerinin bu topraklar üzerinde de yaşadıklarını söylemişti. Ancak asıl korkum dinazoralr değil onları öldüren şeydi... Meteor ! "Makine söyle bana dünya dışından gelen bir cisim farkedebiliyor musun ? "Önce araştırılıyor dedi makinem , sonrasında senenin teknoloji çağı olduğunu gösterdi , sonrasında ise küçülüp büyümeye başladı. Bu yüzden bende makineyi kapatmak zorunda kaldım. Bu işi makinenin yardımı olmadan çözecektim.

Gökyüzüne doğru baktım. Fazla açıktı hava . Hiç bulut yoktu. Güneş son derece yüzünü bana dönmüşken bile ısınmıyor aksine üşüyordum. Ayrıca zaman makinemde saçmalamaya başlamıştı. Hepsini birer birer birleştirince şöyle bir ihtimal üzerinde durdum. Manyetik alan. Manyetik alan hem makinemi bozacak hemde ozon tabakasını etkileyecek kadar güçlüyse eğer... Dinazorların son gününde bulunuyor olabilirdim...

Kapakçığı bulamazsam benimde neslim tükenecekti...

Zamanda 3.Kapı / Pangea - Bölüm 4 -

Kırmızı iki öfkeli göz ile karşı karşıyaydım. Boynumu o ıslak kuyruğu ile sıkıyor ve boynundan beline kadar uzanan yelpaze tarzı eklentisini ileri geri sallayıp sesler çıkarıyordu. "Ot obur çocuk seni " diye sırıttım.Bu arada kafayı yiyen makinem " Et obur , hızlı koşucu , avına sürüyle saldıran ölümcül düşman " dedi. Bozuk saat günde 2 kere bile doğruyu gösterirdi ha ? Tam zamanında çalıştın bravo diyerek makineme boynumu döndürebildiğim kadar baktım. Sert bir bakışla...

Bu arada karşımdaki benden biraz daha uzun dinazor ses çıkardıkça çalılardan başka dinazorlar da çıkmaya başladı. Bu canlılar akıllıydı. Taş attığımda geri atarak beni tuzağa çekmişti. Ve şimdide arkadaşlarını çağırarak ziyafetime ortak olun diyordu. Ceylanın etrafını tekrar sarmıştı avcılar...

Makinemle birkaç dakika öncesine ışınlanmayı tıpkı mısırdaki gibi tekrar düşündüm. Ancak belirtilmiş toplamda 5 zaman yolculuğum vardı. Ve fazlasını yaparsam başka bir şeyler olup olmayacağından emin değildim. Ellerim serbest olduğundan bir iki kere kafasına vurdum ancak o boynumu daha fazla sıktı...

Bende ellerimi gözlerine doğru zütürdüm ve refleksen geri çekilince kaçmaya başladım. Üç adımımdan birinde korkudan yere düşüyordum. Etrafımı her taraftan sardılar. Ancak yine de zeki olan bendim... Şelalenin başına kadar kaçmayı başarmıştım. Ve o klagib sahneyi bende yaşayacaktım. Zaman makinemi tekrar kapadım. Su geçirmesini istemezdim. Ve kendimi şelaleden aşağı doğru bıraktım. Temiz , berrak ve atladıktan 3 saniye sonra suya temas etmeme bir kaç saniye kala aşağıda dev timsahları görene kadar...

Hay şansımı... sözümü tamamlayamadan suya düştüm. Serice yüzerek bir kayanın üzerine çıktım. Timsahlar bana doğru geliyordu. Birisi kayaya bacaklarından birini attı ve kükredi. Sonrada geri indi. Beni görememişti.Çünkü gözleri yoktu. Bunlar algısal hareket ediyorlardı. Yani sesin havada ve suda dalgalanması ile. Yani suya atacağım tek bir adımda dahi hepsi benim üstüme atlayabilirlerdi .

Keşke ormana gelmeseydim diye söylendim. Atacak tek bir şeyim vardı. Taş... Kaya sert ancak çatlaklar vardı. Ellerimle çatlak arasından taş çıkarmaya çalıştım. Zorlu olacaktı bu iş. Abandıkça abandım kayaya. Tırnaklarım kırılmaya ve kanamaya başlamıştı. işin acı tarafı bu değildi elbet. Acı tarafı acı çekmeme rağmen çığlık atamamamdı...