amenooo

okumadım

Başta o kadar ilgim çeken şeyler okumadım ne kadar sıkıcı diye bile düşündüm. Biraz daha okuduktan sonra kitabı bırakıp uyumak için hazırlanıyordum. Ertesi sabah mutlu bir şekilde uyandım ama mutluluğumu bir sehpa kenarı bozacaktı tahmin edeceğiniz üzere küçük ayak parmağımı çarpmıstım. Sanırım incitmiştim morarıp şişmeye başladı , işimden izin alıp hastaneye gidicektim. Hastaneden doktarlar çok önemli bişey olmadığını söylediler ama yinede fazlasıyla acıyordu . Hastanenin koltuklarından birini oturup biraz dinlenmeyi tercih ettim. Yaşlı amcanın unuttuğu belkide bıraktığı kitap çantamın içindeydi. Alıp tekrar okumaya başladım. Yine sıkıcı gelmişti bana acaba ilerde neler oluyor diye kitabı bi 30-40 sayfa atladım. Bu sefer okuduğum şeyler beni çok fazla korkutmuştu çünkü yazanlar benim hayatımı tıpa tıp anlatıyordu. Amcanın bana kitabı bıraktığı parkı onun peşinde koşup bulamayışımı sabah küçük parmağımı çarpışımı işden izin alıp hastaneye gidişimi her ayrıntısına kadar anlatıyordu. Kendimi bu yazanların büyük bir tesadüf olduğuna inandırmaya çalışıyordum . Kitabı kapatıp evime doğru ilerledim.

Kitap beni gerçekten korkutuyordu okumak istiyordum fakat okumamak için kendime söz verdim. Gerçek olma ihtimalini aklıma getirmemeye çalşıyordum. Fakat elimde değildi herşey bir masal gibi gerçekleşmişti. O gün işten bi arkadaşım beni ziyarete geldi bugün işe gelmedin kötü bir şeyin yoktur umarım diye. Onun gelmesi beni biraz rahatlatmıştı hiç değilse aklım kitaptan birazda olsa uzaklaşmıştı. Arkadaşım gittiğinde gece yarısıydı. Parmağımda bişey yoktu sanırım ben biraz fazla abartmıştım. kitabı gözümden uzak bir yere kaldırıp yatagıma uzandım uyumak için yalvarıyordum resmen bedenime zira kitabı okumak düşüncesi beynimi yiyip bitiriyordu. Alarm sesiyle uyandım.

okuyan varsa şukulasında sevineyim

Sabah kaltığımda içim sıkıntılı bir şekilde uyandım aklıma direk kitap geldi kendimi tutamayıp elime aldım. Sen ne kadar büyülü birşeysin diye düşündüm. Ve işe gitmek için hazırlandım. Monoton işlerimi yaptım tekrar öğle molası olmuştu aynı parka gidip aynı banka oturdum belki amca tekrar gelirde kitabı geri veririm diye fakat gelmedi. Kitap resmen beni oku der gibi bakıyordu bana. Kimseye bahsedemiyordum bu durumdan ve kimsede inanmazdı zaten. Bir şaka olabilir mi acaba diye düşündüm fakat olamazdı kim bilebilirdi o sabah parmağımı inciteceğimi. Cesaretimi toplayıp kitabın kaldığım sayfasını actım.

Kitabın adı k*rt tarihi

Okumaya başlamıştım artık geri dönüşü yoktu. Belkide ellerimde geleceğimi tutuyordum yada bir tesadüfü. Okumaya başlaığımda tekrar aynı şey olmuştu. Yine bilmişti neler yaşadığımı hastaneden sonra eve gittiğimi eve arkadaşımın geldiğini hatta parmağımdaki durumu fazla abarttığımı düşündüğüme kadar bilmişti. O anda kitabı sertçe kapattım. Korkudan terlemiştim tekrar içimden pis bir şaka diye düşündüm ama anında silinmişti o düşünce yeniden. işime gitmem gerekiyordu , kendime gelmek için elimi yüzümü yıkadım. işime odaklanmam gerekiyordu ne kadar zor olsada. Akşam eve geldim. Nasıl kurtulurum bu kitapdan diye düşünmeye başladım atsam atamazdım benim için çok değerli bir kitap olabilirdi nankörlük edemezdim . Ama bir yandan da inanmak istemiyorum çünkü gerçek olamazdı. Biraz düşündükten sonra aklıma cok parlak bir fikir gelmişti. Kitapda gelceğimi okuyup yazan geleceği gerçekleştirmeyecektim. Ve bu sayede kitapda benim için sadece bir kitap olarak kalacaktı. Bunu yapmak için ertesini günü bekleyecektim zaten saatte bir hayli geç olmuştu..

Sabah uyandım bugün günlerden pazardı işe gitmeyecektim. Güzelce kahvaltımı yaptım kendime çeki düzen verdim belkide hayatımdaki en önemli işi yapmak için hazırlandım ve kitabı okumaya basladım. Kitapda metro ile kızılıya gideceğim felan yazıyordu(bilen bilir ankaranın en kalabalık semti) bu kolay diye düşündüm evde otururum olur biter. Okumaya devam ettiğimde kızılayda bır kız ıle tanısacagımda yazıyordu bir an gitsem mi acaba dedim ama gitmemem gerekiyordu. Ardından kitabı kapatıp televizyonumu actımve günün geçmesini beklereken televizyon karşısında uyuya kalmısım. Gözlerimi açtıgımda metronun son duragında kızılaydaydım. Bu nasıl mumkun olabılırdı halbuki ben yeni uyanmıstım korku ıle etrafıma baktım. O zaman bir kız ile tanısmayacagım dıye kendıme söz vermiştim. Kızılaya cıktıgımda güneş ışığı benı rahatsız etmişti gözlerimi kısararak yürümeye basladım. Yürürken birden bire sarsıldım. Gördüğüm şey bir kızın önümde durup benden özür dilemesiydi bundanda kaçamamıştım.
Edit 1 :Okuyan varsa devam edicem beyler gerçi bu saatte kim olurki aq

Pardon dedi kız biraz gülümseyerek aynı yüz ifadesiyle karşılık verdim önemli değil. Kız çok çirkin bişeye benzemiyordu bi kahve içebilirdim. Özür dilerim dedim benim hatam gözlerim nerdeyse kapalı yürüyordum görmedim sizi bu hatamı size bir kahve ısmarlayarak ödeyebilir miyim diye sordum. Önce bi düşündü yüzüme bakıp ciddi olduğumu anladıktan sonra kabul etti. Kızın yere düşen kitaplarını toplarken benim kendi kitabım aklıma geldi üstümü yokladım ama yanımda değildi. Nedense bir ekgiblik olarak hissetim yanimda olsun istedim. Kahvelerimizi içtik biraz sohbet ettik numaralarımızı aldık evlere çekildik zaten kitabima kavusmak istiyordum