Akşamleyin parkta oturuyordum. Yanımda birbirleri ile oynayan çocuklar çok neşeli görünüyordu. Huzur veren suyun şırıltısı ile adeta kendimden geçmiştim. Ve o anda siren sesiyle ayıldım. Düz bir siren sesi geliyordu. Ayağa kalkıp etrafıma bakındım. Her kez acele ile bir yere gitmeye çalışıyordu. Her halde evlerine gidiyorlardır diye düşündüm. Düz siren sesi hava saldırısı olma ihtimali olduğu zaman çalınırdı. Hemen evime gitmek için yola koyuldum. Küçük çocuklar ne olur biraz daha oynayalım diye mızmızlanıyordu. Evime vardığımda hemen sırt çantama elfeneri çakı, çakmak, fener, biraz bisküvi ve bir pikeyi çantama koydum. Dışarıya bakmak için balkona çıktım ve o anda artıp azalan siren sesi duydum koşarak bodrum katına indim. Komşularım bodrum da toplanmıştı bile. Herkes hava saldırısı tehlikesi olduğnun farkındaydı. Sessizliği küçük bir bebeğin ağlaması bozdu. Büyük bir ses kulağımı patlatıcaktı. Dışarıdan çığlık sesleri yükseliyordu. Ama artık çok geçti hava saldırısı başlamıştı bile. Geceleyin durmaksızın üzerimizde patlayan bombaların sesi hepimizin yüreğini ağzına getiriyordu. O gün hiç uyuyamadı kimse...