Parasızlık insana beleşe dünyalar kurdurur; olmayan başarılar yarattırır. Ama ilk parasızlık en zorudur sonraki parasızlıklar sırtını tesellilere dayar.

Parasızdım ben okul hayatım boyunca; nasıl bir yer ettiyse içimde; bir fobiye dönüştüyse artık; haftada 7 gün, günde bazen 18 saat çalıştığım oldu okul bittikten sonra.

Dişlerim delice kamaşmasına rağmen, demir tabldot tabaklarda demir çatalla, her seferinde mide bozan fabrika yemekleri yedim, 800 derecede metal eriten kazanlar arasında gezdim en hamile hallerimle. iş ki parasız kalmayayım; bir daha açlık görmeyeyim istedim.

en kötüsü prezervatif alamazsın

Evlenme programında bir teselli ver çalıyordu ben bunları okurken. duygulandım lan. ister istemez

Bir dönem mobbing vardı iş yerimde, iş arıyordum delice; üstelik ikiz bebeklerim var daha 9 aylık. Bir abim dedi ki; "aramayıver iş, tek maaşla hayatta kalma sınavı verin bir süre, kapanın içinize, ben en güzel günlerimi sürgünde, her gün bulgura talim ederken yaşadım. çocuklarımla en güzel vakti o dönem yaşadım. en çok o dönem aşık ve hayrandık eşimle birbirimize"

hayat o yana savurdu sonra, bırakıverdim işi, her gün daha 1 yaşına gelmemiş 2 çocuğu 14 saat terk etmek, bütün gün çantama sakladığım serçe parmak uzunluğunda çoraplarını sevmek, bir de üzerine azar kıyamet çekilmez dedim.

Hayatı komple değiştiriverdik 3-5 ayda, istanbul'a taşındık. Kan kusup kızılcık şerbeti içme dönemi başladı. Tek maaşın yarısını kiraya, kalan yarının 5/2'sini aidat ve yakıta, 1/5'ini bebek bezi ve ıslak mendile verince başkalaşıverdi hayat,

ve hayatımın en özlemle andığım, en parasız ama en içimi ailemle dolduran 1,5 senesini yaşadım.

3 market vardı 1 kilometrekare içinde; ben her bir kalem ihtiyacın hangisinde ucuz olduğunu bilir, elime, belime, ayağıma üşenmez o markete giderdim.