parasızlık yüzünden özgüveninizin sıfıra

On üç yaşındaydım. Ortaokula gidiyordum. Babam öleli iki yıl olmuştu. Yoksul düşmüştük. Annem terzilik yapıyordu, zar zor geçiniyorduk. Büyük bir evin iki odasında oturuyorduk. Kitaplarımın çoğu noksandı, okul çantam bile yoktu. Bayram geldi. Annem ne yaptı etti, bana bir ayakkabı aldı. Bir pantolonla bir gömlek dikti. Sabah erkenden kalkıp giyindim. Bir gün önceden sözleşmiştik, iki arkadaşım beni evden alacaklar, birlikte bayram yerine gidecektik. Atlı karıncaya, kiralık bigibletlere binecektik, tatlıcıda tatlı yiyecektik. Belki sinemaya da gidecektik. Annemden para istedim. “Paramız yok oğlum,” dedi. Çılgına dönmüştüm, arkadaşlarım neredeyse geleceklerdi. Onlara ne diyebilirdim? Parasız olduğumuzu, bu yüzden bayram yerine gidemeyeceğimi söyleyemezdim ya... Hırçınlaşmıştım, üstümdekileri çıkarıp duvarlara atmaya başladım. Beni üzgün üzgün seyreden annem, o zaman dolaptan çantasını çıkardı, para aradı. Bula bula bir lira buldu. Kadıncağızın bir lirası kalmıştı yalnız, bütün parası oydu. O bir lirayı bana uzattı: “Haydi giyin,” dedi, “Bir lira yetmez mi?”... Bir lira o zaman büyük paraydı. Oraya buraya attığım elbiselerimi ayakkabılarımı topladım. Yeniden giyindim, paramı cebime koyup arkadaşlarımı beklemeye başladım. Geldiler. Biraz oturdular. Annem onlara şeker ikram etti, ikisini de okşadı, öptü. Sonra: “Haydi artık gidin!” dedi. “Güzel güzel eğlenin!”

Sokağa çıktık. Çok neşeliydim, kabıma sığamıyordum. Fakat köşeyi dönerken evimize baktım, annem pencereden uzanmış, gülümseyerek bana el sallıyordu. O zaman içimden bir ağlamadır geldi, gözlerim dolu dolu oldu. Tıkanıyordum. Ağladığımı belli etmemeye çalışarak arkadaşlarıma: “Ben gelmeyeceğim” dedim. Neden olduğunu anlamadılar. Biri: “Paran yok ondan gelmiyorsun.” dedi, alay ederek. Elimi cebime attım ve bir lirayı çıkarıp gösterdim: “işte para!” dedim. Beni orada bırakıp gittiler. Sokaklara gelişi güzel dalarak bir süre sersem sersem dolaştım. Kimseye göstermeden doya doya ağladım, sonra gözlerimi sildim, elimden geldiği kadar neşeli olmaya çalışarak eve döndüm. Annem beni görünce: “Neden döndün?” diye sordu. “Canım istemedi” dedim ve cebimden bir lirayı çıkarıp anneme uzattım. Zavallı kadıncağız, çok şaşırdı, parayı elimden alıp masanın üstüne koydu. Sonra beni kucakladı, göğsüne bastırdı. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Ben ağlamıyordum artık. Sokakta doya doya ağlamıştım. Annemin yüzünü öptüm, ağlamamasını söyledim. Artık üzüntülü değildim. Bayram yerine gidemediği için üzülmek benim gibi koca bir çocuğa, bir ortaokul öğrencisine yakışmazdı. Olgun bir adam olmuştum birdenbire.

bu gerçektir binler babam müteahittir 2000 li yıllarda bir düşüş yaşadı battı amk öyle böyle değil herşeyini kaybetti düşünün ki adamın elinde ülkede sayılı olan telefonlardan vardı valizle para getiriyordu eve amk ama o krizde herkes gibi oda battı ailemin zor duruma düştüğünü gördüm daha 8 yaşımdaydım annem elinde kalan üç beş kuruşla gider un alır mayalar fırında ekmek yapardı kardeşimde doğalı 6 7 ay olmuştu ne mama var nede alacak para kadın süt diye şekerli su verirdi ona elinde avuncunda altını bileziği ne varsa satmıştı yavaş yavaş sıfırıda tüketiyorduk babam kafasına sıkmaya bile çalıştı ama annem engel oldu 3 abim var en büyüğümüz o zaman 17 yaşındaydı daha lise okuyordu diğer ikiside öyle evde çalışacak kimse yoktu sonralarını zor hatırlıyorum çocukken bunları yaşadım ve kıyıda kenarda bir çocukluk geçirdim hep bu okul hayatımda bana çok zorluk yaşattı çekingen bir çocuk olmama sebep oldu eziklenmiş kenarda sessiz sakin kitaplara sarınca atlattım o fobileri sonradan anlar insan fakir olmak korkutmazdı beni sevdiklerimin ellerinden birşey gelmediği için kendilerini harab etmesi beni en çok korkutan şeydi her sabah aceba bugünde haciz gelecekmi diye düşünmek korkutuyordu peki ya babam her sabah evden çıkarken ona bakardım peki ya ölseydi ne olurdu ne yapardık biz buydu en çok korkutan beni sonraki 1 yılda babam çok iyibir iş aldı isim vermiyorum en taşaklı altyapı şirketlerinden birine bağladı şirketini yürümeye devam etti ama ondan sonra karı kız olayları aldı başını gitti para çok bizden esirgenmezdi ama herzaman söylerdi hakkım haram olsun diye her gece içtiğinde söylerdi zaten bizi hiç sevmedi bende ondan ergenlik dönemimde nefret ettim bana metresinin yanında vurduğu zaman okuldan atılmıştım sorarım size panpalarım hayatında bir kaç kere dışında okuluna gidip sormadığın eğitimi ile bir kez olsun ilgilenmediğin bir çocuğa okuldan atıldı diye vurmaya kimin hakkı vardı hangi anasını avradını gibtiğim kanunu söylemişti yazmıştı bunu sonra açık öğretime girdim kısa zamanda bitirdim derken günümüz bizim mal yine battı amk neyse panpalar ama artık olgun bir bireyim parada kazanırım annemede kardeşimede bakarım allaha şükür abilerimde öyleler bizimkide hala batadursun ama hiç kimse parasız kaldım diye özgüvenini kaybetmesin en basit tavsiyem rahat olun ve kendinizi olduğunuz gibi kabullenin halinize şükredin