Şiir ile taçlandırmak istedigim bu berbat eseri.
Herkes hikaye yazıyordu belli.
Bir farkındalık olsun istedim kendimce
Begenmezseniz yazarım hikaye,siz isteyince.

Sessiz geçenin Sessiz vedasıydı bu gece
Gökyüzünden çığlık kopmuştu inceden inceye
Toprak, sırt çevirmişti;
Ağlayarak veda eden maziye.

Solgundu yüzler, hüzün dolu
Yağmurlar ağlamaktan pınarları kurudu
Tırmanarak çatı diktim gökyüzüne
Sessiz gecenin sessiz ölümünde.

Kusur olduysa af ola
Bayamlık reisse selam yolla
Sessiz vedanın hikayesi bomba
Okudum hepsini çok güzel usta

Kelimeler hangisi şimdi söyle yazayım panpa.

10 kelime olmasına gerek yok tek kelime yeter hayat meşgalesi !!

Beyler ben de gireceğim de hangi kelimelere göre yazıyorum?

Kibirli bir insan için diğer insanlar ne ifade eder? Yalnızca ego tatmini için bir araç mı? Yoksa sadece ihtiyacı olduğunda kullandığı keyif fincanı mı? Etrafta in cin top oynasa bile bunlar duvarlara üstünlük taslarlar. Onlara göre sanki her insanın boynunda enayi yazan bir kolye var. Avizeler ışık saçar onlarsa karanlık. Dünyanın kabuğunda deprem olur, onlarınsa yüreklerinde(!). Ayraç açıp anlatmak gerekirse bunlar tam bir 'tevazu yoksunu' durlar. Zaman bunlara göre sadece kendileri için nasıl geçtiğine göre değerlidir, ya da değersiz. Mana denizinde benlik kulacı atarak derinlerde boğulur bu insanlar.

Dün gece yorgundum yazamadım.. Telafi edeyim dedim..

YAĞMURLU bir sonbahar günüydü.. Etrafım sanki mahşer alanı gibi kalabalıktı.. Buna rağmen o kadar yalnız hissediyordum ki.. Yağmur göz yaşlarımı gizliyordu ama hıçkırıklarım için aynı görevi üstlenemiyordu.. Bitap düşmüştüm, gençliğim SOLMUŞTU sanki.. Zar zor duruyordum ayakta.. Sessizliği anne'nin ÇIĞLIKLARI bölmüştü.. O an anlamıştım seni getirdiklerini.. Bu ACIYA daha fazla dayanamayıp kapanmıştım dizlerimin üstüne.. Binlerce keşkeler düğümlenmişti boğazımda.. Bu zamansız ayrılık için hazır değildim.. Nasıl olabilirdim ki..? Geleceğim de sana dair hayalleri kuramayacaktım, bu yüzden MAZiDE sıkışıp kalmak istedim o an..

Beni ateşe seni TOPRAĞA vermişlerdi.. Kalabalık dağılmıştı ve yanı başında duruyordum sersemlemiş bir halde.. Nasıl veda edecektim ki sana..? Veda etmek mi, edememek mi daha zor bilemiyordum o an.. Saatlerce tek kelam etmeden durmuştum yanında.. Sonunda SESSiZ bir VEDAA ile ayrılmıştım yanından..

Seneler geçti bu veda'nın üzerinden.. Gidişinle sadece sana değil tüm insanlığa vedamı ettim.. Dört duvar arasında gece ile paylaşıyorum hüznümü.. Yokluğunu yazdığım satırların arasına kazıyorum.. Sen yoksan kimse olmasın.. Yokluğunda yalnızlığım ile demleniyorum.. ÖLÜM vefasız değildir, seni bulduğu gibi beni de bulup kurtaracak bu girdapdan..

Vuslat anına kadar hoşçakal cantanem..

@qamberin yakışıklı piremsim ben yazıcam HEMDE bayamlikin kelimeleri ile ha? Korktum..

@clementine'si bu akşam senden de bi hikaye bekliyoruz * kaçarın yok bugün. Bayamlıkın kelimeleriyle istiyoruz

Bayamlık reis yeni kelimelerin hazır mı

Son bi saaaaaattt

Up up up up up ha gayreeeeeeeeeeeeeeeet

Paragraf

Sessizce oturuyordum 20 katlı binanın çatısında. Yağmur yağarken temizlenmesi gereken dünya hiç bir zaman solgun yüzünü gizleyemedi insanlardan. Büyük bir hüzünle başını kaldırmış yağmuru izliyordu her zamanki yaptığımız gibi. Anca bu sefer bir fark vardı. Öyle bir bakıyordu ki yağmura son veda zamanı gibiydi bana hissettirdikleri. Yağmur damlaları saçına çarptıkça yağmurun çığlıklarını duyuyor gibi yüzünü ekşitmiş ara sıra toprağı süzüyordu. Bir anda bana döndü ve "mazini hatırlarmısın?" Diye sordu. Ancak ona verebilecek tek bir cevabım dahi yoktu. Çünkü bir geçmişim dahi yoktu. Acı içinde geçen yılları vardı onun oysaki. Onu anlayamazdım hiç bir zaman. Anlamak istediğim de devrelerim yanar uzaklaştırdım. Ancak bu sefer o uzaklaşmayı seçti. 20. kattan kendini ölüme teslim etti. Son vedasını yağmura son vefasını kendine son cefayıda bana bırakıp öylece ölmek için kendini 20. kattan aşağı saldı. Hiç hareket edemedim. Çığlık atamadım. Sessizce izledim düşüşünü ve düştüğü an toprakla buluştuğu an çıkan o tok sesi duydum sadece. Ölümün o tok sesini. Yağmur kanını kanalizasyona doğru sürüklüyordu. Şimşekler çakmaya başladı. Dünya bile onun gidişine ağladı isyan etti. Ve sıram geldi başlama vaktim geldi. Atlama sıram geldi. Ölme sıram geldi. Veda etme sıram geldi. Çığlıklarımı serbest bırakma sırası şimdi. Aciz bir şekilde acısız bir şekilde toprakla buluşup ölme vaktim geldi. Bu size son vedam.

Rezervatuar

Ölümün acı çığlığıydı solgun topraklarda görülen bu yağmursuzluk. mazide kalan o son hüzünlü bulutlar sessizce veda ettiğinde toprağın ölüm fermanını kendi damlalarıyla yazdılar. toprağın canını sıkan ölmek değildi aslında. toprağı hüzünlendiren asıl mesele o kara bulutla yaşadığı yasak ve imkansız aşklarının tek meyvesi olan buram buram doğa kokan cana can katan balçığcığının ellerinde günbe gün ölürken eli kolu bağlı bir şekilde ölmesini izlemekti...

kelimeleri yazar mısın başlığı takip ediyorum lan şaşırdım kendime .)

Bende varım verin kelimeleri

Yağmur yağdığında toprak kokmayan bir şehrin
Mazisinde ölüm hüznü zanaatinin ehli. Unutulmaz bir terk-i diyar için temrin,
Sessiz bir şafak vakti çığlıklarla geldi.

Sustu şair. Konuşmak gereksizdi. Bir daha konuşmayacaktı. Biliyordu anlamayacaklardı. Acıyordu kendisine, ölüyordu belkide, topraktan gelmişti, yine ona gidiyordu. Bir çiçekti, soluyordu belki de ?

tamam yazıyomuş

hadi bayamlık sende sıra