Kurallar; En fazla 10 cümlelik bir paragraf olacak, paragraf derken, siz hikaye deneme fabl artık ne tür isterseniz yazabilirsiniz ama en fazla 10 cümle olacak.
(çok derin devlet'ten alıntı)

edit 1: hazır olduğunuzda anahtar kelimeleri giricem

kelimeler :

kibir , ego , fincan , incin(da gi nik) , kolye, avize, deprem, ayraç, zaman, kulaç

radansanın tuborgu : Öğretmen, kasvet, soğuk, suskun, umut, yıldız, gölge, intahar, çaba, deniz.

clementine korkusu : ferahlık, orman, heykel, elmas, kadın, öfke, ipek, kuyu, rüzgar, bulut

ayarverenmühendis : sahil, mehtap, çiçek, park, akbil, bigiblet, klarnet, dilenci, kırmızı, solumak

sessizvedaaa : sessiz - veda - yağmur - solgun - hüzün - ölüm - acı - mazi - çığlık - toprak

bayamlık reis : YENi KELiMELER SENDE PANPA... ULAN ÇOK KASMA BiZi BARi OLUM... ahahaha dedik ama

Eskiz-lütuf-peyda-hasıl-efsun- himaye- göz- sevgi- yalan-kan

edit 2 : yeni gelen arkadaşlar yukarıdaki kelimelerle istediğiniz gibi hikaye yazabilirsiniz ya da benim gibi saçmalayabilirsiniz :D Cuma akşamı tekrar devam edicez :D

21. Yüzyılın en temel iki problemi; Kibir ve Ego Savaşları. Insanlar birbirlerine bir yüzme yarışındaymış da kulaç farkı atıyormuşcasına saldırıyorlar, egolarıyla, kibirleriyle. Biliyorsunuz sosyal medya bunun en büyük tetikleyicilerinden birisi, instagramın, twitterın, incin.. Geçen arkadaşım bir resim paylaştı, sözde kolye, ama bakınca depremde yıkılmış bir evin avizesinden koparılmış bir parça gibi, büyük, rüküş ve sıradan. Amaç diğerlerini ezmek, benim kolyem daha büyük demek, biraz daha like almak, zamane gençleri işte. Eskiden bir fincan kahvenin 40 yıl hatrı olurdu, şimdi ise bir fincan kahve sadece instagramdan gelecek like'lardan ibaret.

Açılan her yara, kitap AYRAÇI işlevini yerine getirmektedir, tüm kırgınlıklarımızı ZAMANLA unutur ve tekrar incinmek için davetiye çıkartırız adeta.. Yorgun hissediyorum, zihnimin iNCiNLiGi çıkış yolu bulunmayan bir labirente andırıyor.. Gittikçe daha da kayboluyorum, üstelik yolumu bulmama yardımcı olacak ekmek kırıntıları, ya da sihirli KOLYE hediye edecek iyilik perileri yok.. KULAÇ KULAÇ uzaklaşmak istiyorum, etrafımı saran KiBiRLi ve EGO'LU sahtekarlardan.. Hızlı adımlar ile salondan ayrılırken, AViZE takılıyor bir an için gözüme.. Bir zamanlar ben de en az onun kadar etrafıma ışık saçardım.. Eskidendi, çok eskiden.. Artık benliğimin, elimden düşüp de binlerce parçaya bölünen FiNCANDAN hiç bir farkı yoktu.. Gün geçtikçe yok oluyordum, eserleri ile övüne bilirlerdi..

Clementine gel biz senle fis çalısalım burası bizi aşar

"işıl ılık süt iç"

Yağmur yağdığında toprak kokmayan bir şehrin
Mazisinde ölüm hüznü zanaatinin ehli. Unutulmaz bir terk-i diyar için temrin,
Sessiz bir şafak vakti çığlıklarla geldi.

Sustu şair. Konuşmak gereksizdi. Bir daha konuşmayacaktı. Biliyordu anlamayacaklardı. Acıyordu kendisine, ölüyordu belkide, topraktan gelmişti, yine ona gidiyordu. Bir çiçekti, soluyordu belki de ?

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde bir clémentine adında 22 yaşlarında bir masal perisi varmış.. Giyindiği saf ipeklerden elbiseler ve taktığı elmas kolyeler, güzelliğine güzellik katarmış.. Bir gün yine ormanda gezinirken, aniden kara bulutlar gökyüzünü kaplamış.. Şiddetli esen rüzgar, fırtına'nın habercisiymiş.. Clémentine endişelenmeye başlanmış.. Kan ter içerisinde sığınalacak bir yer ararken, karşısında bir kadın belirmiş.. Yakınlarda bulunan bir heykel olduğunu ve oraya vardıklarında emniyet içerisinde olacaklarını söylemiş.. Clémentinem ormanın bu bölgesine ilk defa gelmesine rağmen her şey tanıdık gelmeye başlamış.. Heykeli görünce içini inanılmaz bir ferahlık kaplamış clémentinenin.. Bu rüyasında defalarca gördüğü heykelin aynısıymış.. O an hava yine dinginliğine kavuşmuş.. Clémentinemin gözleri kadını aramış.. Etrafta kadından izin yokmuş.. Clémentinem heykelin yanına varmış ve rüyasında gördüğü gibi bir buse kondurmuş yanağına..

Clémentinem birden öfkelenmiş.. Heykel rüyasında olduğu gibi prense dönüşmemiş.. Masal da burada bitmiş.. (:

Benden mutlu bir son beklemiyordunuz herhalde.. (:

Ben izliyom sizi ya siz oynayın...

Ses tellerim asırlardır kör düğümdü, suskun bir çocuktum bu yüzden. Gölgemle konuşurdum, bağıra bağıra hemde. Denize düşmüş bir yıldız gibi zamanla soğuyordum bende, sanki düşmeden önce milyon santigrat derecelerde değilmişim gibi. Kasvetli bir günde dünyaya gelmiştim sanırım, intiharım için fazlasıyla çabalıyordum çünkü. Gölgeme göre bir deliydim, denize göre bir dahi. Öğrenmiştim yaşamayı, bir öğretmenin gelip bana ölümü öğretmesini bekliyordum sessizce.

evet KiBiRli ve EGOlu olduğumu kabul ediyorum. çünkü ben zengin bir binim villamın havuzuna girdim bi gün bir kaç KULAÇ atıp çıktım ve şenzlonga uzandım. birden aklıma geldi ve kendı kendıme sordum iNCiN ne amk. Bunu düşünürken bi FiNCAN kahve yapıp içtim. o da ne amk sallanıyoruz meğer DEPREM olmuş bi görseniz AViZE nasıl sallanıyo. Allah'tan, uğurlu KOLYEM boynumdaydı da bişey olmadı. sonuçta ZAMAN kötü kolla zütü demişler bende öyle yaptım. buraya bi AYRAÇ koyun devam edersiniz

@qamberin yakışıklı piremsim ben yazıcam HEMDE bayamlikin kelimeleri ile ha? Korktum..

evet sıra sessizde sanırım :D

Bitti mi..? Şimdi ne olacak..?

Qambere benim işim hüzün, acı.. (: verdiğin kelimeler ile ancak bu kadar dram katabildim olaya..

tüm sevdiğim şeyleri bilen bir mühendis:))

Sonunda onunla görüşebileceğim biz zaman ayarlayabilmiştik.
Mado da oturup birer fincan *kahve* içelim dedim beraber oysa bu daha ikinci buluşmamızdı.
Girişteki avizeler ışıl ışıldı ama birden gözlerim gözlerine değdi sanki akşamın karanlığında incin top oynayan bir sokağı aydınlatır gibiydi yemyeşil, kocaman.
imkansızı istemiştik nerden bilelim kilometrelik bir denizi binlerce kulaçla geçmek gerektiğini.
Gecemiz güzel geçti evine bıraktım fakat çok değişik duygular içindeydik ikimizde.
Aradan biraz zaman geçti gün geçtikçe yakınlaştık birbirimize açıldık artık herşey tamamdı
Ne ben kibirliydim ne o egolarının insanıydı tamamen doğaldık sahiciydik.
Nerden bilebilirdim ki sonradan gerçek depremi yaşayacağımızı, bilemedik ikimizde ama aslında olan sonu belli olan bir oyuna bile bile lades demekti.
Son görüşmeden önce bana bir kahve bardağı ve kitap ayracı almıştı.
Sonra çıkardı kolyesini verdi bana, aslında o an anladım birşeylerin olduğunu.
Kibirin ve egonun olmadığı fakat beni depremlere sürükleyen bir ilişkinin bir fincan kahveyle başlayıp aslında ne kadar güzel olduğunu zaman geçtikçe anladım...

Sessizin paragraf arkada kaldı

Güneş doğmayan bir yerdeyim bayadır. Ruhumu bağladığım yildızından düştüğüm günden o günden beri.Bir hevesle yanan ruhum en sonunda soğuk ve gri bir kül yığını oldu.Önce alışamadım,o kasvetli ruh halinden çekip çıkarmak istedim kendimi.Çabalarım boşa çıktı, tutunmaya çalıştığım her şey elimde kaldı. Alıştım sonra. Gölgelere/gölgerime teslim oldum. Artık o acı yerini koskoca bir hissizliğe bıraktı,ben düşünmeyi bıraktım, dünya beni bıraktı.
Bir intaharı haklı çıkaracak sebeplere sahibim.Ne bunu yapacak cesaretim var,ne yaşama isteğim. Yıllar üstüste binecek,ben yine sonbaharı/eylülü bekleyeceğim.O sonbaharlardan birinde uygun adım ecele koşacağım.

Bir kadın, dudakları titriyor soğuktan.

Bir kuyu var derin. Kara bir bulut, hava serin. Kadından esen ipeksi bir rüzgar, herkes burada. Elmas, heykelin içinde. Heykel kuyunun içinde. Kuyu, ormanın içinde. Ve ben herşeyin dibindeyim, bunu isterseniz en dipte olmak olarak algılayın. Isterseniz en yakınında olmak. Kadın bağırıyor, çıkar beni bu kuyudan, kadın elmas. Elmas orman. Ben bir karabulut, rüzgar bir isim, heykelin adı ipek.

Hava çok soğuk buhar çıkıyor her soluktan.

Sahile kadar bigibletimle gidip biraz yosun solumak istedim :D
mehtapın görüntüsüne çiçeklerin kokusuna diyecek yoktu giderken
bigibletimi park ettim ve kendime bi yer bularak oturdum
kırmızı pantolonlu bir dilenci kalrnet çalarak yanıma oturdu.
cebimde ona verebileceğim akbilimden başka bi şey yoktu.
onla da zaten beşiktaştan yıldıza kadar anca çıkardı. ahahahhahah

Yoruldum.. (: yaz yaz bitmiyor.. (: