para herşey değil ki

üniversitenin 7 yılda bitmesi de en büyük kanıtıydı bunun.
ilk üç yıla yazacak pek birşey yok aslında. birkaç platonik tecrübe bir iki can kırığını saymazsak.
kız arkadaşları genelde kankası olmuş silik şişko bir tiptim ben. bir sabah aynaya bakıp kendimden tiksindiğim ana kadar pek te şikayetim yoktu bundan.
bütler bitmiş arkadaşlar memleketlere dağılmıştı çoktan. ben se üniversite okuduğum şehirde kalmak durumundaydım. çünkü ekonomik durumu 2 çocuk okutmaya yetmeyecek ailem. masrafları kısmak için yanıma taşınmıştı

amacım raiting değil. bazen hiç tanımadığın biriyle konuşmak istersin ya... işte öyle birşey...
son 15 yılımı anlatıyorum...
gerçek bir hayat hikayesidir...

1998 yazında anadolunun çok ta ileri olmayan bir kasabasında üniversiteyi kazanıp evinden çıkan sıradan, orta halli bir ailenin tek oğlu... hayata yabancı...
kendi ayakları üstünde durmayı zaman zaman başarmış ama yaşamaya çok ta bağlı olmayışından belki, tökezlemeye çok meyilli biriydim ben. derslerim hiç bir zaman güzel olmamıştı

sus amk

daha bu olayın üzerinden üç gün geçmişti ki aynı şey oldu. tek farkla. cebi kapalıydo ve 23:00 da yurtta yoktu. bi sms attımiletim raporu geldiğinde arayacaktım. ve o rapor 01:30 da geldi.

-alo nerdesin sen figen bu saate kadar aloo ( doğal olarak delirmiş erkek sesi )
-sen kimsin? ( normal ama hafif sarhoş bir erkek sesi. doğal olmayarak )

suratıma kapanan bir telefon. ve sabaha kadar dinlenilen ulaşılamıyor anonsu...
ertesi sabah 8:00 de dikildim yurdun kapısına. gelecek diye.
beyler siz hiç bir kızı hiç bir şey yemeden 15 saat ayakta beklediniz mi?
figen 23:00 da dolmuştan indiğinde gözlerindeki korkuydu 15 saattir beklediğim.
evim yurttan 60 km uzaktaydı. son araba 23:05 te geçiyordu. ama sağlıklı düşünemiyordum o an. yurdun duvarına dayadım. elimi kaldırdım. gözlerini kapatmış kaderine razı bekliyordu...
geri indirdim elimi.
-değmezsin ulan...
yolun karşısına ardıma bile bakmadan gözyaşlarımda boğularak geçtim. evin yolunu tutarken kafamı çevirim yurdun girişine baktım. dizleri üstünde bana bakıyordu.
bu onu son görüşümdü...

yediğim kazığın etkisiyle tam bir bine dönüşmüştüm artık. o hırsla bir taraftan da derslerime asılmıştım. artık amacım okulu bitirmek ve alabildiğim kadar intikam almaktı tüm kadınlardan.
öyle de oldu zaten. o yıl okulu bitirdim. ailemle beraber memlekete döndük.
işsiz geçen iki ayın sonunda artık benim için bambaşka bir hayata adım atacaktım.
gidiyordum. herşeyi herkesi ardımda bırakacaktım. hayatı yeniden yazacak herşeyi baştan alacaktım.
zorlu bir bekleyişle geçen iki haftanın ardından vizem çıkmıştı artık. uçağın tekerleri yerden kesildiğinde derin bi nefes aldım. yeni hayatım... sana geliyorum...
her erkeğin hayaliydi o yaşlarda belki. hele de genç bir mühendissen. ne olacaktı neler yaşayacaktım. bunları düşünürken nasıl geçtiğini anlamadığım saatlerin ardından uçağın tekerlerinin piste konmasıyla sarsıldım.
moskova... ben geldim...

neyse yarın devam ederim. nasılsa dinleyen yok

reserved

Arkadaslar bu gece misafirlerim var. Yarin devam edicem. Donebilirsem birkac part atarim gece

akşam yurdun son giriş saatine denk getirip 23:00 da aradım. yorgun ve hasta (!) bir sesle açtı telefonu.
- aşkım napıyosun
- napim tatlım hastayım yatıyorum sabahtan beri...

o an ne diyeceğimi bilemedim beyler. boğazım kilitlendi sanki. ağzımdan sadece o 3 kelime çıkabildi. allah belanı versin...
tahmin edeceğiniz üzre sabaha kadar özür ve bahane mesajları.
esen diye bi kız vardı görüşmesini istemediğim. onunla çıkmış. ben kızarım diye yalan söylemiş.
evet beyler ben bunu yedim... mal deyin istediğinizkadar. ama o zamanlar öyleydim

telefonu açanın tuba olduğunu ilk alo deyişinde anladım.
- canım napıyosun
- ders çalışıyorum mtc abi. abi ben sana birşey demeliyim. sana yalan söylemek istemiyorum. telefonun her çalışında üzülüyorum senin için.
- noldu kızım desene
- abi figen abla yurtta yok. sen ararsın diye telefonu dolaba kitlemiş. sesi kısmayı da unutmuş. bana da ararsa uyuyo de dedi...

evet beyler. hayırlı uğurlu olsun. bu ilk kazığımdı. ama son olmayacaktı.

oha amk 15 sene anlatacak adam kaçın

rezervasyon

tuba 1.60 boylarında beyaz tenli sarışın hafif etine dolgun yaşça benden epey küçük adanalı tatlı bi kızdı. bana abi der ve abisi kadar severdi bilirim. ben de ona değer verir abilik yapardım.

o gün gün boyu figeni aradım. hastaydı zaten biraz. yatıyordu yurtta. canım sevgilim nasıl acaba diye ölüyordum meraktan. akşam 5 gibi açtı telefonu. iki sevgili konuştuk uzun uzun. ertesi sabah günaydın mesajımı yolladım her sabah olduğu gibi. ama bu ilk cevapsız günaydınımdı. ve her erkeğin yapacağı gibi seri aramalarım... akşama kadar yine açılmadı o telefon. bir yurdu bir cebi arıyordum artık. saat beş sularında tuba açtı telefonu

hayrına up up

o yaz başladı değişimim. 3 ayda olanlara ben bile akıl erdiremedim aslında. yaklaşık 20 kilo vermiştim. çalışıp biraz para yapmış üst başı da adama çevirmiştim.
beraberinde özgüvenim de yerine gelmişti tabi. kızlara sadece kanka gözüyle bakmıyordum artık.
ama yılların verdiği acemilik le çıktığım ilk kıza aşık oldum...
bir kıraç konseriydi herşeyin başlangıcı. figen... hayatımın kadını...
neden bilmem sanki hayatın en güzel hediyesiydi bana o.
dolu dolu geçen 1.5 yılın ardından o da değişmeye başladı. çok sık görüşemiyorduk aslında. çok yoğundu dersleri. her akşam yurttaydı. çıkamıyordu. bana vakit ayırmaz olmuştu artık. ve bir akşam kortuğum başıma geldi.

dinlemedeyiz panpa

yardır panpa