panpalar yıkılmış durumdayım lan

işte o varlığı gördüm o an. içimden ne geçti hatırlamıyorum. şimdi bile bi garip hissettim kendimi. o zamana kadar sadece yaşamsal fonksiyonları için var olan kalbim ne olduğunu şaşırıp afalladı. ruhumun duvarlarında hissediyordum kanın akışını. ayaklarım uyuştu. saçlarını örmüş omzundan yanına düşmüştü. örmesine rağmen belki beline geliyordu o halde bile saçları. kestane renginden biraz daha koyu. kocaman kahverengi gözleri vardı. şaşkın ve korkmuş ne olduğunu şaşırmış biçimde bana bakıyordu. yanından bi ses duyuldu birşeyin var mı? dedi bana. ama cevap vermeye tenezzül bile edemezdim. normalde birden çok iş için tam donanım çalıştırabildiğim aklım durmuş daha önce varlığından sadece aylık check uplardan haberdar olduğum kalbim çok saçma çalışıyordu. inanın o yaşıma kadar çocukluğum hariç 1 2 kez ağlamışımdır. üzülme ve kaybetme nedir hiç bilmedim ben

size de oldu belki. ama bu kadar oldu mu bilmiyorum. oturdum saçılan kahvenin üzerine sadece. zaten ayağa kalkamazdım. küçümser bi gülümseme gördüm ama daha önce annemden başka kimsenin gülümsemesi benim farkımda olmamıştı. arkadaşım geldi hemen ne oldu dedi. daha ses tonunu hiç duymadım bi umut dedim ama kalbim kaldırabilir miydi? çok riskliydi be. gerçekten çok riskliydi. kulaklarım belki duymak istemezdi ondan sonra sonsuza kadar. belki de ölürüm dedim. çünkü kalbimi durduramıyordum lan. lisede kanı kaynar insanın lafı çoğu için geçerliyken benim için bu hiç olmadı. size içimden geçtiği gibi anlatıyorum. o zamana kadar kadınları sadece neslin devamı olarak görüyor ve buna gerek bile duymazdım. evlenmek benim için zaman kaybı ve yapılacaklarımın önünde bi engel olurdu sadece)

yere bakıyordum. gözleri yere dökülen kahvenin biriktiği yerleri andırıyordu. değil mi? ben rüya görmediysem. ya sadece halüsinasyon? kafamı tanca sorunun altında ezilmiş bir çaresizlik olarak görüyordum o an. ama daha önce hayal meyal duyduğum yanındaki ses cevap verdi gene. bi yandan da seviniyordum. risk ortadan kalkmıştı.' birden ses duyduk geldik başı döndü sanırım kahveyi dökmüş dedi. kafamı kaldırıp bakamıyordum ya bana bakarsa? ya gözlerime bakarsa? ya ilk kez biriyle göz göze gelirsem ve bu o olursa? gözlerim yanar mıydı? belki ruhum gibi akar giderdi için için

ama bu heyecanı yaşamak istedim. yaşamalıydım. ne olursa olsun. kaldırdım bi cesaret kafamı. ama belki ton basıyordu o an. o gülümseme yoktu ama büyü vardı. büyü neydi ki? büyü diye birşey var mı? kafayı yiyorum dedim kendi kendime. en büyük avantajım cümle kurarken kafamda aynı anda tonla cümleyi oluşturup en mantıklısını seçim söylemek olurdu. bu huyumu çok sevdim hep. o küçümseme mimiği gene biraz belli oldu ve bana 'nasılsın' dedi? inanabiliyor musunuz o varlık konuşuyormuş. geriye doğru atmışım o an kendimi betona vurdum kafamı. biri birşeyler mırıldanıyordu ama duymadım. duymasam ondan sonra üzülmezdim. gerçekten üzülmezdim

inanın o ana kadar full performans çalışmış bi beyinin iflası vardı. ben bitik ama bi yandan heyecanlı vaziyetteydim. yürüyordum ya da yürüyor taklidi yapıyordum gerçekten bilmiyorum. sergi kuruldu. benim tansiyon düşmüş biraz istirahat sonra revirden çıkıp yanlarına gittim. oturdum kimseye cevap vermeden. laptop çantasını elime alıp kafamı dağıtmak adına ama yapamadım sadece oturdum. akşama doğru daha iyiydim sanırım. yanıma geldiler gene. sadece kısa cümleler kurdum iyiyim, teşekkür ederim, hiçbirşeye ihtiyacım yok. ve asla gözlerine bakamadım.

belki ne alaka diyeceksiniz ama olay sadece bunlar değil. dinleyen var mı hala beni?

neyse devam ediyorum. içimi dökmek istiyorum sadece. zaten burdan başka arkadaşım ve dostum da yok. ailem? anlatmaya daha zaman var

burda da mı kalmadı kimse?

o zaman daha kısa anlatmalıyım sanırım .

neyse. tanıştık daha sonra. adını duydum. orada hiçbir şekilde projeye katkım olmadı ama geçtik finalleri. umurumda mıydı? hayır. amerikaya gidecektik. inanın bu bende hiçbir heyecan oluşturmadı hiçbir zaman. gittiğim ülkeleri merak eden varsa yazarım

beyler devam edemiycem. yarın. yarın gene gelicem. bu sefer anlatıcam. zaten bu kısımları zor gelir sanırım sadece. ama yapıcam. yarın akşam daha önce yazdıklarımla beraber yeni başlıkta mı yoksa burada mı devam edeyim siz söyleyin yazın. dinleyen varsa yazsın ayrıca . yarın gene haber veririm. isteyen olursa dediğim gibi burdan ya da yeni başlıkta devam ederim. anlayışınız için teşekkürler. iyi geceler hepinize

bu başlıktan devam edeyim mi devam edicem beyler

beyler uyduramadı diyenler var mesaj olarak. gerçek hayatım bu benim. yaşamak istemediğim yükünü taşıyamadığım hayatım. en yakın arkadaşım intihar etti. aslında öldüğünü öğrendiğim gece başladım hikayeye.en yakınım artık yok. aynı sebeplerden. ama ben direnicem. biliyorum. eskisi gibi değilim. ama intihar edecek kadar acizde değilim.

buradan devam ediyorum sonuç olarak gittiği yere kadar. sonra sizden tavsiyeler alıcam. hiç yapmadığım bir şeyi yapıcam. çünkü geberip gitmek istemiyorum

en son ilk gördüğüm anı anlattım size.ilk günü. serginin 2. gününden devam ediyorum. arkadaşım için kendi inançlarınızda dua ederseniz sevinirim. intihar etmek ona yakışmadı. aynı kaderi paylaşıyoruz nerdeyse

2. gün artık daha iyiydim. akşam hiç dışarı çıkmadım sadece yattım. bi başlangıç mıydı bi son mu? gerçekten bilemiyordum dostlar. gerçekten içinden çıkamıyordum. birdaha görmek istiyordum o varlığı ama daha sonra göremeyecek olmam ona alışmadan uzaklaşmamı istiyordu benden. keşke yapsaydım. keşke becerebilseydim hiçbirşey yokmuş gibi hayatıma devam edip sadece amaçlarım için yaşamayı.

sabah erkenden kalkıp traş oldum. sonra duş aldım ılık suya bıraktım kendimi. derdimi ona anlattım. aklıma milyonlarca fikir ve o fikirlerin arkasına saklı tonca soru işareti. duygusuz olmak çok güzelmiş dedim güldüm birden. aynaya baktım. 85 kg 1 80 buğday ten ve ergenliğin getirdiği anca sertleşmeye başladığı sakallar ve göğsümdeki tüyler. ilk kez dikkatimi çekiyordu. bu arada bende sivilce çıkmaz beyler. çok garip ama genetik sanırım. fiziksel olarak varlığımı keşfettim. gözlerime baktım. göz göze geldim ruhumla. onun gözlerine benziyordu gerçekten. benim için yaratılmış bi varlık mıydı? olmamalıydı. benim için yaratılmamalıydı. çünkü ben sadece amaçları için doğmuş bir aracıydım. ya aynı amaçlara giden yolda yardımcı bir ortaksa ya da klonum? o zaman onun da duyguları yoktu. en iyisi yakından keşfetmekti. egolarım. keşke olmasalardı

duştan çıkınca annemin sana çok yakışıyor dediği beyaz gömleğimin üzerine turkuaz kazağımı giydim. asla kendim giyinemem. çünkü zevklerim de yok. ben neden varım gerçekten bilmiyorum

tamam amerikadan devam o zaman dostum. projeyi gibtir et. aynı şoklar hep. sen dinliyorsun sanırım sadece. sana uyayım bende. anlamadığın kısım olursa söyle. açıklarım. devam ediyorum

çoğu hikayenin geçtiği yer amerika. hani üfürme lan kaç yaşındasın daha diyeniniz çoktur. ama eğer kafanız gerçekten bi işe yarıyorsa arkanızda size destek çok oluyor. şu ana kadar amerika kanada avusturya avustralya litvanya arjantin almanya fransa şili ispanya italya rusya ukrayna moğolistan azerbaycan tacikistan kazakistan brezilya gürcistan portekiz ve aklıma gelmeyen çoğu ülkede en az 1 gün bulundum bazılarına 1den fazla gittim. hatta bilet ve pasaport koleksiyonum var. ayrıca çifte vatandaşım. türkseniz gerçekten şartları çok zorluyorular