panpalar yıkılmış durumdayım lan

çökmüş vaziyetteyim var mı dinleyecek belki yardımcı olacak? az daha anlatmazsam patlamak üzereyim.

not hesap açımı başladığında aldım yoksa dötüncü nesilim. ama aranızda beni tanıyan vardır deşifre etmek istemedim kendimi farklı hikayelerle duydunuz hep beni ama bu sefer bitik vaziyetteyim

dinleyen olsa da olmasa da anlatmak istiyorum başlıyorum

beyler 18 yaşındayım. ilk bundan başlayayım. ailenin tek oğluyum. babamında bi kardeşi var ve onun çocuğu çok geç olduğundan el üstünde büyüdüm. varlıklı bir ailem var şükür. hiçbir şeyime hayır denmedi. ne gariptir ki sorumluluk sahibi ve başarılı bir çocuk oldum hep. normalde annem ve babam devlet okulunda okumamı istedi hep baba parası yiyen biri olmamı istemeden. ben de onlara başarılarımla cevap verdim. 5. sınıfta il birinciliği ve özel bir okuldan teklif sonrası tam bir macera. yurt dışında matematik madalyalarım var. ama hep içime kapanık oldum. derken lise başladı.

ileri derece ingilizce matematik bilgisi ve durmadan gelen başarılar. almanca ve italyanca da eklendi üzerine. ama hiçbir zaman içimden gitmeyen bi doktorluk hayali. pek de uzak değildim aslında. ama çevremdekiler hep şaşırırdı. matematik ne alaka tıp? ama hayallerim için hiç vazgeçmeyecektim. hayatımda hiç kız da olmadı. şuan türkiyede söz sahibi 3-4 özel üniversiteden lise 1 de teklif aldım. ama hep kendimi kanıtlamak istedim. öyle yok yerden gelen bi teklif başarı sayılmazdı. inanın normalde egoları yüksek biri değilim. ama şuan böyle anlatmam beni anlamanız için daha mantıklı

derken hayatımı değiştirecek an geldi. bi proje. okul benim yapmamı istemiyordu. onlar benim matematik alanında gitmemi istiyorlardı. ama bunlar yapmacık istekler. kimse çıkarları menfaatleri olmadan sizi el üstünde tutmuyor. en küçük hatada en dışta buluyorsunuz kendinizi tıpkı hiçbirşey olmamış gibi.

bunu çok geç fark edecektim. yaş daha 15 ama çok yüksekten bakıyordum herşeye. bazı isteklerim vardı hep mesela yurt dışında hiçbir zaman tahsis edilen yerlerde kalmadım. ama kimse bana hayır demedi. ama hiçbir zaman milli takıma gitmedim. milli takım diyeceksiniz. matematik milli takımı var çoğu ülkenin. orta okul lise üniversite ayrı ayrı branşlar vesaire. neden girmedin vatana hizmet bu da sonuçta da diyebilirsiniz ama eğer girseydim asla doktor olma hayalim gerçek olamazdı. alanımda kalmak zorunda kalacaktım babam ve annemde benim hayallerimi biliyor ve hep arkamda duruyordu

neyse proje demiştim. biyoloji alanında bir proje bu. kamplarda tanıştığım bi elamanla(kanada kampı) 1 hafta boyunca aynı odayı paylaştık. hayallerimi anlattım o da bana boş fırsatlarımızda sık sık muhabbet ederdik. o da benim gibiydi hep iyi anlaştık. en yakın arkadaşı biyolojiciymiş onunla tanıştırdı beni. oturduk konuştuk ve bu proje muhabbeti. senden iyisini bulamam dedi. babamı aradım. anlattım . dönünce türkiyeye anlattım ne varsa. kabul etti ailem. ama okul hep engel olmaya çalıştı ama anladılar sonunda bi ekip kuruldu. gayet profesyonel insanlar. ve istenen sonuçlar çıktı. amerikaya gitmek için önce ülke elemeleri. ankara bizi bekler dedik düştük yollara

inanın sadece mantık ve düşüncelerimle hareket ederdim. bilimsel makale ve bilimsel dergilere merakım vardı bir de matematik... inanın hayatımdı diyebilirim. bu lisede gördükleriniz falan gelmesin aklınıza. üniversitede matematik bölümü okuyan varsa az çok anlar bu dediğimi. hoş o bile az gelir. yoldayken içimde garip bi his vardı . gerçekten çok garip. normalde yollarda uyurum ama hiç uyuyamadım. yüreğim basılıyordu. yemek bile yiyemedim. projeye odağım kalmadı. son kontrolleri bile hocalarım ve ortağım yaptı

beyler bu arada durumu anlamanız için yazıyorum. okul burslu ayrıca 1500 tlye yakın burs alıyorum. alıyordum. neyse. lise 2 deyim bu arada bu olaylar esnasında. derken vardık. yerleştik. olimpiyat kamplarında genelde bizim gibi insanlar olur. ama proje kampları herkese hitap eder. yani fırlama elemanlar da vardı. hayatında kadın görmemiş ergen abazalar. inanın bana hitap etmiyordu yemekten sonra hocalarım ben ve ortağım dışarı cıktık. çay kahve ama bende keyif yok. esrarengiz nasılsın dedi en yakın hocam daha doğrusu 2. babam. her şeyimi bilir tüm derdimi ona anlatırdım. hoş benim gibi bir duygusuzun ne derdi olur ki.

ben gidicem otele dedim bi anda bastırdı iyice üstüme o lanet şey. heyecanlanıyordum. hayatımda belki ilk kez. he bide sünnet olurken heyecanlandım o güne kadar. karnım ağrıyordu ciddi ciddi.

çekti beni köşeye. dedi neyin var oğlum hayırdır falan. dedim hocam ilk kez böyle oluyorum. çok garip vaziyetteyim inanın anlatamam beni sadece otele zütürün. neyse gittik. sesler geliyor ama herkes otelin alt katında restorantta bi kahve içtim oturup çıkmadan. en büyük hastalığım belki. kahve. tek rahatlama kaynağım. zaten 6. sınıftan sonra günde 5 saat uyumaya alıştım bazen 4 3 hatta uyumadığım çok gece vardır. zaten bana o yıllarda 24 saat az geliyordu

abartıyorsun diyeniniz vardır elbet. ama inanın bana benim için yapılacak çok şey ve hedeflerim vardı. bu hayata öylesine gelmemiştim. bana verilen bi nimette vardı. aklım. bunu boşuna kullanamazdım. aktivitelerim de vardı elbet. hani odama kapanıp çalışmazdım hep ailem çok ön plandaydı. annemle inanılmaz bir iletişimimiz vardır. şuan eve bile gitmiyorum hatırladım da bi garip geldi gene

neyse kahveden sonra etrafa bakındım bi. gereksiz insan kaynıyordu. ama gördüğüm yüzü kolay kolay unutmam. neyse çıktım odama . yattım ama uyuyamadım. zaten benim saat 11 de uyumam hocalarıma da garip geldi babamı aramışlar. beni aradı hemen. açmadım bile. yattım sadece bu zamana kadar neler yaptım da neler aldım diye ilk kez arkama baktım belki. ama içimde birşey ekgibti ve o bana çok yakındı.

bi süre sonra sızmışım. uyandığımda saat beş buçuk gibiydi. zaten en fazla 1 saat uyumuşumdur. kahve yaptım gene kendime. attım kendimi balkona. zaten dumanın dansını izlemişinizdir çoğunuz o kadar güzel gelir ki kokusuyla bana. bu sefer daha farklıydı ama gerçekten daha farklıydı. saat 6 ya kadar biraz kitap okudum. sonra bi kahve daha yapmak için kalktım yerimden. usulca gittim ha bu arada kahve o 3ü bi arada denen yapmacık şeylerden değil. onlar içilir mi mis gibi türk kahvesi varken. her kampa yanımda kahve ve cezveyle giderdim. tarih bilgim pek yoktur ama duyduğum kadarıyla avrupaya kahve osmanlı zamanında viyana seferinden önce nasıl olsa alırız diye yanlarına aldıkları kahvenin yağmalanmasıyla gitmiş. bunu bana viyana kampında hocam anlatmıştı ne kadar doğru araştırmadım * aklıma geldi gene neyse devam ediyorum

canım çekti. gideyim kendime bi kahve yapayım zaten şuan tek dostum dumanı. sizde isterseniz koyun ocağa hissedin içinizde o ferahlığı o tatlı acılığında acılarınızı unutun. ama bozmayın tadını sakın şeker koymayın. benden bi tavsiye dostlar diğer entry 3 dakika rötarlı olabilir *

devam ediyorum

neyse. kahveyi koydum ocağa bi güzel koydum fincana. oturdum tekrar balkona ama yan balkon da açılmış sesler geliyor. hiç takmadım kulaklığımı takıp kahvemle uyandırırken kendimi kahveyi bi anda üzerimde buldum ama nasıl bilmiyorum. gene o sıkıntı çökmüştü. gene o heyecan. tam böyle onun sıcaklığıyla yanmışken fırladım ayağa biraz gürültülü tabi. fincanı yere fırlatmışım tuzla buz oldu .

dinleyen var mı dostlar?

beklettim biraz kusura bakmayın