0
amk çok saçma lan nie galatasaray yenildiğinde dünyalar başıma yıkılıyo
nie galatasaray maç kazandığında sanki dünyalar benim olmuş gibi seviniyorum
nie bi yerde sarı ve kırmızı renklerini yanyana görünce sebepsizce yüzümde bi mutluluk ifadesi oluşuyo
nie bi yerde galatasaray marşı faln duyunca tüylerim diken diken oluyo gözlerim doluyo
nie daha dün ne yediğimi bile unutmuşken popescu'nun o son penaltıyı attığındaki hissettiklerimi o an her aklıma geldiğinde tekrar hissedip heycanlanıyorum bir an olsun aklımdan çıkmıyo
nie uefa finalinde fatih terimi çömelip kafasını ellerinin arasına almış sevinçten ağlarken benimde ağlayasım geliyo
nie karda kışta ekmek almaya bile dışarı çıkmaya üşenirken kilometrelerce yol katedip o soğukta galatasarayımı izlemeye gidiyorum ve hiç üşenmiyorum
nie o milana son dakikada ümit davala penaltıyı attığında henuz 9 yaşında olmam ve sabah okula gidicek olmama rağmen sabaha kadar sevinçten uyuyamıyorum
nie bi yerde galatasaray formalı birini görsem kardeşim gibi hissediyorum
nedir bu bağlılık nedir bunun sebebi şunları yazarken bile tüylerim diken diken oldu.
he bide unutmadan
nie bu fenerbahçeliler bu kadar huur çocuğu ? tuttukları takım yüzünde mi yoksa ztn huur çocuğu oldukları için mi o takımı tutuyolar
