Din sıradan insanlar için gerçek, aydınlar için yalan, iktidarlar içinse kullanışlıdır. Aynı şekilde Maniheizm' in kurucusu olan Mani' de dinleri şeytanın yaratmış olmasının olasılığından bahseder. Çünkü ona göre dinler insanların inandıkları yaratıcılarıyla olan iletişim şeklini bir kalıba sokmakta inancın saflığını bozmaktadır. Kısacası inanç bireyin içselleştirmesi gereken vicdani bir durumdur. Peygamberleri incelediğimiz zaman ise hepsinin kendi dönemlerinde var olan dinsel kalıplara meydan okuyup yaratıcıyla bireysel bir inanç şeklinde etkileşimde bulunduklarını görürüz. Konu dallanıp budaklanmadan toparlayayım bari. ibrani dinlerde (islam-Hristiyanlık-Musevilik) bahsedilen muhteşem yaratıcı varsa ( tüm vasıflarıyla birlikte) kendisine ulaşmak için çaba gösterenlere daha fazla saygı duyacaktır, çıkarcı arkaverenlere değil. O yüzden inananların sunduğu bütün bu tanrı yoksa sorun yok ama tanrı varsa yorraa yiring ayakları ikiyüzlülükten, şirk koşmaktan başka bir şey değildir. Sözlerimi ünlü şairimiz Mehmet Akif' in sözleriyle noktalayayım bari. “Aldanma insanların samimiyetine! Menfaatleri gelir her şeyden önce. Vaad etmeseydi Allah cenneti; O’na bile etmezlerdi secde.”

https://www.youtube.com/watch?v=H0lprruXP1Q

sağ alttaki baphomet benzetmesi zütüne girsin

bizzatta yazdığın gibi körü körüne yok demek yada bir insana topluluğa yada ne bileyim bir devlete ırka millete ayit değilki din insanlar bunu böyle yapıyor önemli olanda zaten en saf şekilde saf bir kalble iman etmek yoksa ben inanmadım sen inanmadın ya varsa aha bak bu adam tam düzgün bir dindar biz gireriz cehenneme oda cennetten el sallar bak ben nereye girdim siz ne arıyorsunuz o çukurda diye oturduğumuz yerden basit geliyor ama ya gerçektende hesap günü gelir çatarsa ne denebilir yaşadığın gibi hesaba çekilirsin o zaman ak koyun kara koyun derken bakmışsınki herkes kendi bacağından asılıyor