bu süreci gerçekten çok düşündüm.
her sabah kalktığımda, gece uyuduğumda sürekli bu düşünce beynimi kemiriyor. yaklaşık olarak 1 yıldır bir türlü yapıp yapmayacağıma karar veremiyorum. çocukluk dönemi bittikten sonra hayattan hiçbir şekilde zevk almamaya başladım, insanlar çok samimiyetsiz geliyor. yüzüme gülüp arkamdan çok iş çeviren oldu gene yüzlerine hiçbir şekilde söylemedim, yüzlerine tüküremedim mahçup olmasınlar diye. iyi niyetimi suistimal eden bir çok insan oldu.. normalde ben yokmuşum gibi davrananların benim biraz param olduğunu duyunca her gün arayıp bir yere çağırmaları beni çok üzdü.

gelecek kaygısı, sorgulamalar, depresyon, anksiyete vb. durumlar beni perişan etti.

yazasım geldi panpalar intihar etmeyi dusunen birinin pgibolojisini merak edersiniz belki.

bu arada sormak istediğiniz birseyler varsa cevaplarım..