az önce e-postamda dolanırken 20.11.2018'de anksiyete doktoru ibrahim bilgene attığım maili okudum, kanım çekildi. yazdığım şeyde o zamanlar devlet hastanesinden aldığım pgibiyatri randevusunun nasıl berbat geçtiğini, doktorun nasıl ilgisiz olduğunu anlatmışım. ve maddi yetersizlik dolayı o doktora ücretsiz tedavi olmak için yalvarmışım. bu lanetli hastalığa ilk yakalandığım zamanlar sözlükteki panik atak hakkındaki şeyleri okuyup bitmeyecek bu diye düşünüyordum. zaten bu hastalığa sahip insanı o korkunç panikten daha çok korkutan şey "bu hastalık kesin bitmeyecek, kesin sürekli atak geçireğim" korkusu olmasına rağmen girip yok 20 yıldır çekiyorum, yok bitmiyor yorumlarını okuyup intiharın eşiğinde olduğumu farkediyordum. en son intihar ile hastaneye yatmak arasında kaldım ve mecbur hastaneye yattım. şöyle söyleyeyim ki panik atağın tek ilacı b vitaminidir, o da herkeste işe yaramaz. yani bu hastalık elde tutulur bir şey olmadığı için -ki panik atak teşhisini doktorlar çok zor koyar- tek başınasınızdır. hastanede bana verilen antidepresanlar, b vitaminleri, ativanlar, xanaxlar hiçbiri bir işe yaramıyordu. sonradan farkettim ki beni tetikleyen şey sürekli düşündüğüm şeylermiş. din ve felsefe. zaten beni burda tanıyan kaç kişi varsa sürekli felsefi başlıklar açtığımı bilir. bu iki şeyi bıraktıktan sonra hastanede farkettim ki o dayanılmaz yük hafiflemeye başlıyor, her biri farklı olan onlarca inancın ölüm sonrası tehditleri saçma geliyor. yavaş yavaş azaldı. hastaneden çıktığımda yine antidepresan, b vitamini ve pgiboterapiye devam ettim. pgibolojiden az çok anlıyorsanız pgiboterapistlerin ne anlatacağını bilir ve gerek duymazsınız. antidepresanın bu süreçteki faydası beyini uyuşturup düşünememeyi, ya da nispeten daha az düşünmeyi sağlayıp aynı zamanda bozulan serotonin sistemini eski hale getirmektir. b vitamini de adrenal bezlerdeki yetersizliliği normal seviyeye getirmektir.

velhasıl kelam; yalnız kalmayın, sessizliği sevmeyin, depresif olmayın, her zaman her şeyin geçici olduğunu bilin, kesinlikle sosyal olun.

ve belki de hepsinden önemlisi bütün benliğinizle bağlanacağınız bir şey olsun. bir hedef, bir amaç.

belki de bir insan, size elini uzatmasa bile.

Çok güzel yazmışsın panpa şuku

Geçmiş olsun panpa.

Yalnızlık çok kötü.