panik anksiyete bozuklugu ile olan mucadelem

1 hafta boyle direniyorum, ne uyku var ne bisey.. bunun ne oldugunu bilememenin de moral bozuklugu ekleniyor ustune.. ulan ne oluyor bana.. hicbiseyden zevk almiyorum, annem bana bisey diyor bon bon bakiyorum.. yataktan cikmak istemiyorum.. depresyon kesinlikle degil ama.. sanki gerceklikten dis ortamdan uzaklasmis, siyrilmis bi vaziyetteyim.. icimde biseylerin korkusu, kaygisi ama ne oldugunu bilmiyorum.. artik boyle olmayacak bu diyorum ve 1.hafta sonunda bi pgibiyatriste gitmeye karar veriyorum..

gidiyorum, adama herseyi anlatiyorum, teshisi koyuyor.. "panik anksiyete bozuklugu".. bir de antidepresan yaziyor.. hayatimda ilk defa tanisiyorum boyle bir ilacla.. o kadar uzuntu yasadim, kiz arkadasimdan ayrildiktan sonra ruh gibi dolastim hic kullanma geregi duymadim, delikanli adamiz ya.. o yazidigi zaman da yakistiramadim kendime.. ulan tamam bu beni iyi yapacak olan ilac ama yakistiramiyorum hala kendime.. ulkemizdeki yanli anlayis nedeniyle "deli miyim lan ben kullanacam bunu" diyorum.. ama nasil bobregimiz, cigerimiz hastalaniyorsa, beynimizdeki kimyasallarin dengesizligi de bize bunlari yasatan, bir ruh-akil hastaligi degil.. ama bilgisiz oldugumuz icin yakistiramadim kendime.. bir yandan da iyi olmak icin, caresi olsun diye almak istiyorum..

14 gun kullaniyorum bu ilaci.. benim bilmedigim, koydugumun doktorunun da soylemedi bu ilaclar tam anlamiyla 1 ayda etkili olur, bazen hatta 2 ayda.. ve malesef ilk kullanimlarda ilac etki edene kadar once yan etkileri devreye giriyor, durumunuzu hatta daha kotu yapiyor once.. ve kimse bana bunu soylemedi, o huur cocugu pgibiyatr dahil.. ve hatta ve hatta bu ilaclarin birden pat diye kesilmemesi gerektigini de kimse soylemedi bana..

bu kullandigim 14 gunluk sure icinde cok daha kotu oluyorum.. bu koskoca yasimda tek basima ayakta durmus, yurt disinda tek basina hayat kurmus ben arabada giderken 'anne elimi tut bakamiyorum camdan' diye agliyorum.. 'baba yavas sur' diye ciglik atiyorum.. insanlara bakiyorum arabalarin icindeki bir korku kapliyor icimi, suratlarina bakamiyorum..

annem-babam hala anlam veremiyor bana ne olduguna.. bu kadar ozguvenli-isler basarmis cocuga ne oluyodu ? anlam veremiyorlar.. hadi oglum takma, hadi oglum moralini yuksek tut diyorlar.. 1 derler 2 derler ama basina gelmeyen insan empati kuramaz, yapamaz, ben dahil.. en sonunda patliyor babam " eeeh sicarim bacagina kendine gel ulan ne oluyor sana.."

kendime yediremiyorum, bu ilaclar beni cok daha kotu yapti, benim ihtiyacim yok ne alakasi var benle diyorum 14.gun sonunda birakiyorum almayi.. prospektusu okumak da cok etkiledi beni, "yan etkisi intihardir, kullananlar asla yalniz birakilmamalidir.." tovbe estagfurullah cekiyorum icimden, onun etkisinde cok kaliyorum.. bu hastaligin olayi zaten kafaya surekli kotu birseyi takmak, kotu birseyler olacagini dusunmek.. ulan kendimi hakikaten biyerden asagi mi aticam lan yoksa diyorum.. balkona bakiyorum, tovbe estagfurullah tovbe tovbee diyorum..

arkadaslarim da durumu anlamiyorlar.. moralim bozuk, depresyondayim zannediyorlar, beni zorla disari cikariyorlar, ben 1 saat sonra ne olur beni eve goturun duramiyorum diye yalvarmaya basliyorum.. ulan bu cocuga ne oluyor, kafayi yedi heralde diye dusunuyorlar.. bir bir yanimdan uzaklasmaya, denemeyi birakmaya basliyorlar.. ben de giberim bu ilac beni bu kadar kotu yapti diyorum, durumun ciddiyetini bilmedigim icin 14. gun sonunda pat diye birakip ( iyi tak yiyip) hava degigibligi iyi gelir gibi sacma bi dusunceyle bodruma gidiyorum.. iste hayatimin asil karardigi anlara basliyoruz..

@45 yok kanka efoxor degil.. sorun cikmasin diye ilac ismi yazmadim.. o sonda yazidin uc ilactan biri.. ise yariyor gibi gozukuyor simdilik..

bodrumda kafami dagitmaya, birseylere konsantre olmaya calisiyorum, nasil olsa bu skim ilaci biraktim eski halime donucem diye dusunuyorum.. konsantre olamamami ilaca bagliyorum, beni zombi gibi yapti o.c etkisi gecse de rahatlasam diyorum.. internetten arastiriyorum vucuttan atilma suresi 8-10 gun.. tamam diyorum 10 gun sonra kendine gelecen.. naaah gelecen.. halbuki zombi gibi hissetmemin sebebi anksiyeteymis haberim yok...

ilaci biraktigimin 5.gunu.. ilac rebound yapiyor.. reboundun anlami birden pat diye birakilirsa ilac, tedavi etmeye calistigi hastaligin baslangictaki semptomlarinin 10 kat daha kotusune donmek demek.. hayatimda ilk defa oyle hissediyorum, benim gibi hayat dolu, yasami seven, gorunurde hicbir sorunu olmayan insan intihara megilli hissediyor kendini.. sanki bi buhrandayim hayat cok bos anlamsiz geliyor.. insanlara bakiyorum gulup egleniyorlar, suya atliyorlar yuzuyorlar, sohbet ediyorlar.. allahim ben neden yapamiyorum, hayat nasil bu kadar bos anlamsiz benim icin, ben niye yasiyorum, ben nerdeyim diyorum.. arka planda ilacin etkisinden kurtulmayi basaran azicik da olsa calisan mantigim devreye giriyor.. "olm bu sen degilsin, ilaci birden pat diye birakmanin etkisi bu dayan kocum dayan.." anneme diyorum "anne sizi uyariyorum beni yalniz birakmayin, boyle boyle hissediyorum, lutfen bana yardim edin... "

@48 insallah panpa atlaticam ben de, mesafe aldigimin farkindayim bunlari yazabilmek bile mesafe aldigimi gosteriyor.. 10 gun once bilgisayari acmak bile aklima gelmiyordu..

o buhrana, hayatin, bos, anlamsiz olmasina bir de bu sefer cok cok cok ama ne kadar cok yazsam da tarif edemeyecegim bir sekilde anksiyete ekleniyor... cok siddetli bir sekilde sanki sinir krizi geciricem, sanki aklimi atlaticam gibi hissediyorum.. tam olarak hissettigim bu cok siddetli bir sekilde.. sakaklarimdaki damarlar kabariyor.. basimda inanilmaz bir basinc.. disime, burnuma vuruyor basinc.. yerimde duramiyorum, bir asagi, bir yukari, dolanip duruyorum.. ben deliriyorum evet kesin deliriyorum, akil hastanesine kapaticaklar beni..

bu delirme ya da kendini kaybetme degil, sadece bunun cok cok siddetli korkusu.. artik yerimde duramiyorum, ayilip bayiliyorum, agliyorum allahim ne oluyor bana diye.. bahcede hortumla basima su tutuyorlar.. o kadar cok siddetleniyor ki bu korku cidden aklimi kaybettigimi dusunuyorum.. duruyorum ve diyorum "anne ben aklimi kaybettim.." annem bayiliyor, teyzem aglayarak basimda dualar okuyor, kuzenler ayakta durayim diye kolumdan tutuyor.. boyle bir duygu, boyle bir his yok.. o anlari tekrar dusunmek, yazmak bile anksiyetemi arttiriyor su an..

ertesi gun apar topar ucakla istanbula donuyoruz.. ama ne donme.. havaalaninda 1 posta daha basima su tutuyorlar.. ucaga binemem ben, kesinlikle binemem diyorum.. amerika'dan gelirken 10 saat yanindaki cocugu korkmasin diye telkin eden, onu yatistirmaya calisan ben 1 saatlik ucaga binemem ben diyorum.. zar zor bi cesaret aliyorum mantigim tekrar devreye giriyor, "sen burda kalsan bi tak yiyemicen doktor moktor yok, hadi kendini topla oglum senin ilacin istanbul'da.." ucaga nasil bindim bilmiyorum.. cevremden tamamen koptum, ne yanimda soylenenleri duyuyorum, ne de baktigimi goruyorum bir anlam ifade ediyor bana.. tek sey dusundugum.. "kontrolunu kaybetme, sinir krizi gecirme sakin.."

@53 amacim tamamen gecirmek panpa ben buna odaklandim, bunu istiyorum, bunu deniyorum.. her anksiyete atagim geldiginde "bu gecicek, gecici bi durum bu, gecicek gecicek" diyorum..

destegin icin cok tesekkur ederim

istanbul'a geliyorum, anneme babama yalvariyorum.. "ben bu aciyi bir daha hem de daha siddetli cekemem, lutfen hastaneye yatirin bayiltin beni. lutfen bayiltin beni oyle yapin tedavimi... " apar topar gidiyoruz yine o koydugumun pskiyatrina.. beni o halde gorunce bir de xanax'i dayiyor bana o.c diger antidepresanimin yanina.. 2.kez hayatimin kaymasini da bu ilac yasatiyor bana..

panpalar kusura bakmayin bu xanaxi hatirlamak bile su an cok kotu yapti beni, biraz hava almam lazim.. belki bugun yazamam bi daha basim beynim catlayacak gibi bi basinc var.. ama xanax'tan uzak durun almayin kodugumun ilacini kesinlikle.. neyse anlatcam sonra amk

@56 antidepresanlarla alkol almak sakincali degil mi panpa ? sutten agzim yandi gibsen tedaviyi aksatacak bisey yapmam artik..

panpalar sabah saatlerinde anksiyetem cok siddetleniyor kusura bakmayin, su an yazamicam sanirim.. aksama dogru vucut sistemi yavasladigi icin rahatliyorum..

hatta uzun bir sure kendime gelene kadar yazamayabilirim cunku her dakika bunu dusunmekle, bunu konusmak isi daha da zorlastiriyor...

lan bi de bilen yazsin sanki bu antidepresan anksiyeteyi almiyor da ayilip bayilmamani, cok takmamani, onunla yasamayi ogretiyor.. ama arka planda surekli var.. daha 19. gundeyim cok mu erken lan yoksa ? bilen yazsin allah askina