panik anksiyete bozuklugu ile olan mucadelem

ben 4 senedir çekiyorum panpa sen anlat ben de yazıcam gereken yerde..

annem-babam hala anlam veremiyor bana ne olduguna.. bu kadar ozguvenli-isler basarmis cocuga ne oluyodu ? anlam veremiyorlar.. hadi oglum takma, hadi oglum moralini yuksek tut diyorlar.. 1 derler 2 derler ama basina gelmeyen insan empati kuramaz, yapamaz, ben dahil.. en sonunda patliyor babam " eeeh sicarim bacagina kendine gel ulan ne oluyor sana.."

yok panikmiş bilmem anksetiyeymiş de bozulmuş. mücedele de ediyormuş.
anksetiyenin mücadelenden haberi var mı? tavşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış.

daha neler aq

kendime yediremiyorum, bu ilaclar beni cok daha kotu yapti, benim ihtiyacim yok ne alakasi var benle diyorum 14.gun sonunda birakiyorum almayi.. prospektusu okumak da cok etkiledi beni, "yan etkisi intihardir, kullananlar asla yalniz birakilmamalidir.." tovbe estagfurullah cekiyorum icimden, onun etkisinde cok kaliyorum.. bu hastaligin olayi zaten kafaya surekli kotu birseyi takmak, kotu birseyler olacagini dusunmek.. ulan kendimi hakikaten biyerden asagi mi aticam lan yoksa diyorum.. balkona bakiyorum, tovbe estagfurullah tovbe tovbee diyorum..

lan gece nefessizlikten ölcektim kalbim patlıcak gibi atıyordu. sonra yatmış uyumuşum. bendede var bi giblik ama çözemedim. belkide uykusuzluktandır adam gibi uyumuyom vanpir gibiyim

arkadaslarim da durumu anlamiyorlar.. moralim bozuk, depresyondayim zannediyorlar, beni zorla disari cikariyorlar, ben 1 saat sonra ne olur beni eve goturun duramiyorum diye yalvarmaya basliyorum.. ulan bu cocuga ne oluyor, kafayi yedi heralde diye dusunuyorlar.. bir bir yanimdan uzaklasmaya, denemeyi birakmaya basliyorlar.. ben de giberim bu ilac beni bu kadar kotu yapti diyorum, durumun ciddiyetini bilmedigim icin 14. gun sonunda pat diye birakip ( iyi tak yiyip) hava degigibligi iyi gelir gibi sacma bi dusunceyle bodruma gidiyorum.. iste hayatimin asil karardigi anlara basliyoruz..

@45 yok kanka efoxor degil.. sorun cikmasin diye ilac ismi yazmadim.. o sonda yazidin uc ilactan biri.. ise yariyor gibi gozukuyor simdilik..

bodrumda kafami dagitmaya, birseylere konsantre olmaya calisiyorum, nasil olsa bu skim ilaci biraktim eski halime donucem diye dusunuyorum.. konsantre olamamami ilaca bagliyorum, beni zombi gibi yapti o.c etkisi gecse de rahatlasam diyorum.. internetten arastiriyorum vucuttan atilma suresi 8-10 gun.. tamam diyorum 10 gun sonra kendine gelecen.. naaah gelecen.. halbuki zombi gibi hissetmemin sebebi anksiyeteymis haberim yok...

panpa bende de vardı.. atlattım sayılırım 1.5 yıl oldu..az buçuk bişeyler kaldı.. çağın vebası gibi bir şey..en son okan bayülgenin de bu durumdan muzdarip olduğunu canlı yayınında söyleyince.. bana daha bir rahatlama geldi.. yani şunu düşünürsen epey rahatlıyorsun.. mesela dışarı çık bak.. muhakkak.3-5 panik ataklı yanından geçip gidecektir.. yani bu bir tek sana olmuyor..ki bu zengin hastalığı da oluyor..bir çok dünya starı şarkıcılarda da var..

ilaci biraktigimin 5.gunu.. ilac rebound yapiyor.. reboundun anlami birden pat diye birakilirsa ilac, tedavi etmeye calistigi hastaligin baslangictaki semptomlarinin 10 kat daha kotusune donmek demek.. hayatimda ilk defa oyle hissediyorum, benim gibi hayat dolu, yasami seven, gorunurde hicbir sorunu olmayan insan intihara megilli hissediyor kendini.. sanki bi buhrandayim hayat cok bos anlamsiz geliyor.. insanlara bakiyorum gulup egleniyorlar, suya atliyorlar yuzuyorlar, sohbet ediyorlar.. allahim ben neden yapamiyorum, hayat nasil bu kadar bos anlamsiz benim icin, ben niye yasiyorum, ben nerdeyim diyorum.. arka planda ilacin etkisinden kurtulmayi basaran azicik da olsa calisan mantigim devreye giriyor.. "olm bu sen degilsin, ilaci birden pat diye birakmanin etkisi bu dayan kocum dayan.." anneme diyorum "anne sizi uyariyorum beni yalniz birakmayin, boyle boyle hissediyorum, lutfen bana yardim edin... "

@48 insallah panpa atlaticam ben de, mesafe aldigimin farkindayim bunlari yazabilmek bile mesafe aldigimi gosteriyor.. 10 gun once bilgisayari acmak bile aklima gelmiyordu..

o buhrana, hayatin, bos, anlamsiz olmasina bir de bu sefer cok cok cok ama ne kadar cok yazsam da tarif edemeyecegim bir sekilde anksiyete ekleniyor... cok siddetli bir sekilde sanki sinir krizi geciricem, sanki aklimi atlaticam gibi hissediyorum.. tam olarak hissettigim bu cok siddetli bir sekilde.. sakaklarimdaki damarlar kabariyor.. basimda inanilmaz bir basinc.. disime, burnuma vuruyor basinc.. yerimde duramiyorum, bir asagi, bir yukari, dolanip duruyorum.. ben deliriyorum evet kesin deliriyorum, akil hastanesine kapaticaklar beni..

bu delirme ya da kendini kaybetme degil, sadece bunun cok cok siddetli korkusu.. artik yerimde duramiyorum, ayilip bayiliyorum, agliyorum allahim ne oluyor bana diye.. bahcede hortumla basima su tutuyorlar.. o kadar cok siddetleniyor ki bu korku cidden aklimi kaybettigimi dusunuyorum.. duruyorum ve diyorum "anne ben aklimi kaybettim.." annem bayiliyor, teyzem aglayarak basimda dualar okuyor, kuzenler ayakta durayim diye kolumdan tutuyor.. boyle bir duygu, boyle bir his yok.. o anlari tekrar dusunmek, yazmak bile anksiyetemi arttiriyor su an..

ilgiyle okudum hem de üzüldüm panpa
geçmiş olsun hastalığı kabul etmek iyileşmenin yarısıdır derler
sen hastalığını böyle anlatabildiğine göre hastalığa dışardan bakacak duruma da gelmişsin demektir ama sakın ilacını falan bırakma
umarım tamamen geçsin..ya da en hafif hasarla atlatıp defonla yaşamayı bir an önce öğrenmeni dilerim

reserve2

bitmiş senin hayatın yannanı fena halde yemişsin. beyninin içindeki panik odasını açan huur çocuğu hayatını gibmiş panpa.