pampalar size bi hikaye anlatasım var

sonra dedim ki giberim bu dünyanın tillahını.
taktım belime bi kelebek, benim diyen adam yanıma yanaşamıyo.
lise ikinci sınıftık. ben artık bu kızla kanlı bıçaklıyım, bişeyler yaptım tam hatırlamıyom
küstük, konuşmuyoruz. ki zaten konuşsak bile ben onla konuşamıyorum ki amk.
iki lafı bi araya getiremiyorum mümkün değil.
bunu yapamayınca tersine dönüyo insanın davranışları.
tersliyorum kızı ne dese, elimden geldiğince kötü davranıyorum.
sanki onun da çok gibinde ya, öyle düşünüyorum o zamanlar.
meğer gibindeymiş yıllar sonra tekrar düşününce ancak anlayabiliyorum bunu

sonra konuşmaya devam ettik ileriki günlerde. artık filim koptu açıldık iyice. bana geceleri uyku yok amk. ayık kafayla attığım her adım zulüm, yerler hep diken, yatağım akrep dolmuş, geceleri uyku yok.

tam o anda onu düşündüğüm anda, bi adamın yanında, başka biri onu öpüyo, okşuyo, seviyo... yerimde duramıyorum. zaman civa gibi amk akmıyo geçmiyo. bir gün bitene kadar ömrümden ömür gidiyo.

hergün şiirler yazıyorum ona. ve sabahı bekliyorum. uyanır uyanmaz msnden gönderiyorum. sonra ertesi gün bi daha bi daha... şiir yazmasam ölecem başka çaresi yok. bir gözüm balkondan aşağı bakıyo hep, atladım atlıycam.

ama o da benim gibi, biliyorum artık. ve söylüyor o da
"ben hep seni sevdim, ve hala da" diyor.

ben orda ölüyorum. ertesi güne başka bir adam doğuyor yeniden. öncekinden daha bitmiş daha tükenmiş. kavga etmeye takati kalmamış... sadece bir tek şey için diyorum. onun için...
yeter diyorum amk öleceksek ölelim

sonra birgün tekrar geldi istanbula.
yine üsküdar, yine o iskele.
yine yağmur dıbına koim hem de bu kez deli gibi.
yağmurda elele tutuşup yürümek diye bir şey varmış harbiden,
yanınızdaki kadına harbiden aşıksanız,
yağmur bi başka yağıyor insanın üstüne,
ıslanmak filan koymuyor adama.
o yağmurun altında fethi paşa korusunun tam karşısında ilk kez doya doya öptüm dudaklarından. unutulur gibi değildi.
çocuk gibiydik amk. o gün bir yürüme tutturduk.
üsküdardan ikinci köprüye kadar yürüdük elele.
şimdi düşünüyorum da, o yağmurda başka hangi güç yürütebilir beni oraya kadar diye.
sanırım hiçbişey beni buna ikna edemez.
o gün ilk kez "bana gel bu akşam" dedim. "olmaz" dedi. ama gözleri öyle demiyordu.
bunu görüyordum...

3 sene mal mal kıza bakıp durdum uzaktan. sanki utanılacak bişey amk en yakın arkadaşıma bile söylemeye utanıyorum. bu arada orta okulda nasıl olur bilirsiniz, herkes aynı kıza aşık olur. hele ki benim okuduğum gibi oğlanların kızlarla konuşamadığı bi memlekette doğduysanız, herkes platoniktir amk

neyse, okula küçük yazılmışız zaten, çelimsiz de bi çocuğuz. yani zaten şimdi düşününce hiç anlamıyorum bir insan 10 yaşında niye aşık olur ki, neyine aşık olur amk.

o zamanlar çok türk filmi izletmişler heralde bize, bizim peder fabrikada işçiydi. iki ablam üni de okuyo, kıt kanaat ucu ucuna yetişiyo para. kız da bizim memleketin en zenginlerinden birinin kızı. dedim ya bize çok türk filmi izletmişler amk. olmaz gibi geliyo zengin kız fakir oğlan aşkı. yıllarca buna inandım amk, şimdi düşününce bakıyorum da. dediğim tek şey "beynimi gibiyim" oluyo

neyse kankardeşim konuştu hatunla. cevap "olmaz".
"yaşımız çok küçük daha" filan demiş. saçmalıklar işte amk.
zaten mantıklı olan hiç bi gibim yoktu ben küçükken.

ertesi yıldı. lise 2'yim okulun bir numaralı bini benim artık.
sürekli kavga dövüş, sürekli kafa göz kırık yarık. gibtimin anadolu lisesi "süt çocuklarının" okulu. bi kavga çıksa çok çıksa 4 tane adam geliyo peşinden.
adamlar 40 kişi basıyolar okulu her seferinde. biz her seferinde ağır hasarlı.
ama düşmandan da 3-4 tane indirmişiz o yetiyo bize.

o gitti...
istanbul bomboş artık. sadece onunla gezdiğim yerleri görebiliyorum.
onunla bindiğim vapur çalışıyor yalnızca şehir hatlarında.
onunlayken yaptığım her şey üstüme geliyor.
hesap soruyor.
artık mazisi var bu kentin. yaşayan, her köşe başında onu hatırlatan.
daha beter oluyorum, yaşayamıyorum.
ha bir de bir şey daha var elimde. ilk entride gördüğünüz o çakmak.
dedesinden kalmış.
"ortaokuldan beri saklıyorum bunu" dedi.

"birgün sana vermek için sakladım hep,
birgün sana veremeyeceğimi bilerek"

içtiğim her sigara ızdırap artık bana. o ateş her yandığında ciğerimden bir köşe de alev alıyor...

dışardan bakınca, "evli hatunu ayartan bin" benim. gariban herifin karısının aklını çelen benim. milletin hayatını gibip atan benim. ama dıbına korum kutsal aile düzeninin aşk var burda ve içimde her an yanmaya devam ediyor. hangi evlilik bundan daha kutsal olabilir ki... işin en kötü tarafı kim inanır ki, o gün üsküdar sahilinde, ertesi gün maçka parkında, bir sonraki gün beşiktaş elma kafede el ele tutuşup saatlerce oturduğumuza. ve onunla olduğum her an. başımın deli gibi döndüğüne, ayakalrımın dünya toprağına basmadığına.

ben o gün gördüm pampalar, aşk öyle bir şeymiş. en mutlu aşk bile insanı öldürebilir bir gün. bir daha öyle bir şey yaşabilir miyim? hiç sanmıyorum.

o diyo ki "seni seviyorum git başımdan" git başka birini bul. "yalvarırım sana" diyo. daha yeni evlendim diyo. ben böyle yaşayamam diyo. hadi kocayı gibtiret anneme babama ne diyicem diyo. ben yine ölüyorum. sabaha yine nbaşka bi adam doğuyo. bir gün öncekinden daha tükenmiş

hatun evlendikten bi kaç ay sonraydı. bizim liseden iki tane bin bi mezunlar forumu açmış, sonra benim hatuna olan aşkımla ilgili bi takım mevzular dönmüş filan forumda. ortalık karışmış kendi çapında. sonra gittim en de üye oldum. orda msn adresi vardı hatunun, bi gün bi delilik ettim ekledim, kabul etti. aylarca msnin çevrimiçi listesinden öyle nazlı nazlı baktı bana. tek kelime bile konuşamadım

ondan sonra hayat çok değişti benim için. hem delikanlı olup hem
ablası evden kaçmış adam olmak zor iş amk. peder kalp hastası oldu ondan sonra.
anne hergün ağlıyo, ev hergün ölü evi gibi, kapısından girmek istemiyorum artık.
ki öyle de yaptım. sonra haber geldi, enişte ablamı dövüyomuş diye,
aradım taradım bulamadım bini. bulsam heralde öldürürdüm diye
düşünüyorum. evden kaçtığı için değil.
onu onca seven o kadını dövdüğü için. bulamadım...

o yıl da böyle geçip gitti. okulda bi öğretmeni dövdüm.
okuldan atarlar sandım atmadılar. uzaklaştırma aldım biraz,
geri döndüm. artık bi kahramandım okulda. oysa ben sadece bi kişinin kahramanı olmak istemiştim hep.
onu gördüm yine, umrunda değil gibiydi ve sanırım değildi...

o zamana kadar ben okulu en korkak çocuğuydum sanırım.
haraç filan alırlardı benden. sonra o hatundan umudu kesince bişey oldu
ne oldu bilmiyom amk. ertesi sene ilk defa kavgaya girdim.
bi köy adam gelmişti bizi dövmeye abartmıyom 80 kişi rahat var
üç kişi girdik kavgaya.
anamızı gibtiler, ölüyoduk. ama daha mutluydum sopa yedikten sonra

deli gibi aşık olmak derler ya. hah işte tam oydu yaşadığım. ama aklıma takılan başka bir şey daha var. o kadar yabani yaşamışım ki hayatı artık biraz evcilleşmek istiyorum.
ama düşünüyorum ister istemez.
"ulan evli bi karı boşanacak, onunla yaşayacağım üstelik bu hatun bizim memleketten.
annem anasını tanır, babam babasını tanır, bütün arkadaşlarım onu tanır. nasıl olacak lan bu iş diye düşünüyorum.
gibtimin dünyasının kederi bana dert olmuş sanki amk.
işte bu hesapları yapmaya başlayınca sanki büyü elimden kaçıyo gibi oluyor.
bi yandan kurtulmak istiyorum ondan, bi yandan da sonsuza dek birlikte yaşamak.

ve o gitti. kafası karışıktı. boşanıp istanbula yerleşecekti. ama ailesine ne diyeceğini düşünüyordu. yanımda olduğu her an durup durup ağlıyordu. elini tuttuğumda yahut minik öptüğümde çenesi kasılıyordu. ben aşkı ilk kez o hafta boyunca onun gözlerinde ve kendi içimde gördüm. yıllar boyu biriken bir aşk patladığında ölümcül olabiliyor panpalar

insan buna nasıl inanır ki amk.
hayatım nereden başlamış nereye gelmiş ve ne yaptıysam hep onu düşünerek yapmışım.
"onun beni sevmediğini" düşünerek.
itlik kopukluk serserilik. eylemler, çatışmalar, gözaltılar, dayaklar...
isyankarım çünkü şu gibtimin dünyasında
beni koynuna alıp avutacak bir hatun olmadı hiç,
kim beni sevse ağzına sıçıp terkettim.
düşündüm amk. beni sevdiğini o zaman bilsem, evlenirdim amk onla,
üniversitenin de amk, üniversiteye gitmek bile istemezdim belki.
insan sonsuza dek sevebileceği,
ruhunu ellerine bırakıp dinlenebileceği bir kadın bulduktan sonra ne ister ki hayatta. benim için artık geçti o tren biliyorum.
o tren istasyona bi kere uğramış, ben yanlış tren sanmışım, oysa yıllarca onu beklemişim haberim olmamış.
ananıgibiyim hayat dedim. çocuk felcine, tetanoza, kızamığa karşı bütün aşılarımızı yaptılardı bize küçükken.
ananıgibiyim hayat dedim, bunun bi aşısı yok muydu, yapsaydınız da o zaman ruhumuz böyle hastalanmasaydı...

sonrası istanbul işte. içimde bir öfke var her şeye karşı geçmek bilmiyo amk.
hakkım yendi lan biliyorum bunu,
ama hırsımı kimden almam lazım bilmiyorum.
daha üniversitenin ilk ayında. ikinci sınıflarla
girdik birbirimize. peşine sahilde şarap içme meselesine polislere daldık,
nezaret yollarını tuttuk. sabahı zor ettik.
5 parasız the marmaraya içmeye gidip ortalığı birbirine kattık.
sonra dıbına korum dünyanın dedim. devrimcilere karıştım,
bütün çatışmalar benden sorulur oldu artık.
üniversite bitene kadar. artık hayatımda başka hiç bişey yok.
bi hatunla birlikteyim ama, aklım hep ilk aşkımda,
çıkmıyo dıbını gibiyim çıkmıyo.
polislerin kafasını kırsan da, bütün istanbulu molotofla yakıp yıksan da çıkmıyo.
yıllar böyle geçti, bir gün olsun cesaretimi toplayıp arayamadım,
her gibime cesaret eden deli oğlan, o kızın karşısında 3 yaşında çocuk oluyodu amk. olmuyodu bi türlü elim telefona gitmiyodu.

benim üniversite uzadı haliyle. o bitirmiş haberini aldım, bi herifle nişanlanmış dediler. sonunda bunun olacağını biliyodum. sonra evlendi dediler. liseden arkadaşlarım düğününe gitmişler, gülmüş eğlenmişler. geln olmuş amk, o on yaşındaki hatun gelin olmuş, ne ara o kadar büyüdük, o yıllar nasıl geçip gitti. evlenecek yaşa ne ara geldi... gelmiş işte herkes büyümüş, bi biz kalmışız bin gibi

ben bu arada istanbulun bini olmuşum. hatun izmire taşınmış. o evli,
ben o hatun senin bu hatun benim takılıyom. ama çıkmıyo içimdeki şeytan bi türlü.

aylar sonra bir gün msnden "merhaba" dedi. aklım çıktı amk. yüzüme kan yürüdü. hayatımın en uzun süren merhabasını yazdım ona... şimdi düşününce keşke yazmasam daha mı kolay olurmuş her şey diye düşünüyorum. ama yazdım ve bitti dediğim hikaye yeniden başladı