Okuyacağınız hikaye bir polis memuru oğlu olan Bahadır Nevizade'nin 2005 yılında başından geçen olayları konu alacaktır.
Ailenin hassasiyeti sonucu Bahadır Nevizade'nin şu an nerede yaşadığı ve ne yapıyor olduğu hakkında herhangi bir bilgi verilmeyecektir.

Bu vakanın anlatımında herhangi bir sansürleme ve ekleme yapılmayacaktır. Etkilenecek kişilerin okumaması başlıca ricamdır.

Bahadır Nevizade'nin ağzından ;
2005 Yılının Aralık ayıydı... Babamın emekliliği gelmişti. Annem yıllar önce geçirdiği bir kaza yüzünden engelliydi ve yürüyemiyordu. Babam , annemi de alıp onunla Yalova'ya amcamların yanına yerleşmişti...
Amcamın bir bağ evi vardı... Denize yakın sayılırdı. Küçük bir çiftliği de vardı , anneme ve babama çok iyi gelecekti...
Benim üniversitemin bitmesine ise 1 yıl daha vardı... Bir yıl sonra ben de onların yanına Yalova'ya gitmeyi planlıyordum...
Annem ve babamın Ankara'da son günüydü... Birlikte güzel bir gün geçirdikten sonra akşam apartmanın önüne amcamın yolladığı bir araba yanaştı... Annem ve babamı bindirdim ve onlar Yalova'ya doğru yola çıktı.
Ben ise bir yandan onları özleyeceğim için üzülüyor diğer yandan da yalnız ve daha özgür bir hayat yaşayacağım için seviniyordum.
Apartmanımız Ankara 100.Yıldaki Polis Lojmanlarından birisiydi... Önünde ve etrafında çok sayıda palmiye ağacı olduğu için adı sonradan değiştirilmişti...
Sağında solunda başka apartman yok denebilirdi... Güneye düşen , ıssız bir noktadaydı.
Apartmanda da benim dışımda kimse yaşamıyor olacaktı çünkü belediye lojmanları yıkma kararı almış... Bizim dışımızda herkes taşınmıştı.
Aslında o etapta yıkılmamış 3-4 tane lojman vardı ve bir tanesi de bizimkiydi...
Uzun lafın kısası , annemleri uğurlayıp eve çıktım.
Ortalığı iyice toparladıktan sonra gece arkadaşlarımla buluşmak için sokağa çıktım.

Arkadaşlarımla biraz zaman geçirdikten sonra eve geri geldim... Bizim evin olduğu sokağa kadar gece lambaları vardı ama bizim sokaktaki lambalar sürekli patlar , yenisi aylar belki bir sene sonra gelirdi.
Saat 11-12 gibi eve varmıştım... Size biraz apartmandan bahsedeyim.
4 Katlı bir apartmandı... Dışı kırmızı , pembe arasında bir renkteydi. Birinci ikinci ve dördüncü katlar boştu.Üçüncü katta da ben yaşıyordum.
Zemin katta kapıcı vardı ama o da babamlar Yalova'ya gitmeden 1 hafta önce işten ayrılmıştı...
Ayrıldığı gün de kapımıza gelip babamdan helallik istemiş , bana ise aramız çok iyi olmasına rağmen bir şey söylemeden gitmişti.
Neyse o geceye dönersek eve gelmiştim... Kapıyı açıp içeri girdim.
Annem ve babam olmayınca kendimi daha rahat hissediyordum... Odamdan yorganımı ve yastığımı alıp salondaki üçlü koltuğu uzandım.
Televizyonun sesi uyumak için en iyi sestir belki de... Uykum iyiden iyiye bastırmıştı ve sonucunda uyumuştum...
Gece kapının çalmasıyla uyandım... Apartman zili çalmamıştı bile ve bu apartmanın anahtarı benden başka kimse de yoktu. Birisi bizim dairemizin kapısına arka arkaya sert sert vuruyordu , saat gece 4'e gelmek üzereydi.
Üzerimde sadece boxer vardı...
Sehpanın üstüne bıraktığım pantolonumu giyip kapıya doğru yöneldim...
"Kim o ?" dedim...
Sanki kapının arkasında kimse yok gibiydi.
Kapıyı açtım... Bir müddet koridoru dinledim...
En alttaki apartman kapısının kapanma sesini duydum... Birisi apartmana girmişti... Belliydi.
Pencereden etrafa baktım , apartmanın çevresinde kimse yoktu.
Telefonu alıp annemi ve babamı aramak istedim ama saat gece 4'dü , bu onları endişelendirirdi.
Yapacak bir şey yok diyip tekrar uykuma devam ettim...

Sabah uyanıp okulda bir kaç işimi hallettim... Dün geceki olay gün boyu aklıma gelmemişti. Açıkçası çok da büyütülecek bir mevzu yoktu ortada... Mahallede tinercisi , hapçısı fink atıyordu... Belki boş dairelerden birine girip günü orda geçirmişlerdir diye düşündüm.
Arkadaşlarımla bilardoya gidip kızılayda 2 bira içtikten sonra eve doğru gitmek için otobüse atladım...
Annemi ve babamı arayıp nasıl olduklarını , amcamın ve ailesinin nasıl olduğunu sordum.
Yalova'da işler yolundaydı.
Eve giderken marketten 1-2 parça yemeye bir şey aldıktan sonra nihayet eve varmıştım.
Sokak kapısının kilidini kontrol ettim... Anahtarı olmayan birinin açması mümkün değildi.
En alt kattaki depoya inip baktım... Eski dolaplar , kütüphane rafları ve boş kutular dışında hiç bir şey yoktu.
Merdivenleri ses çıkara çıkara çıktım... Birisi varsa da korkup dışarıya çıksın diye olabildiğince sert basıyordum yere.
Eve girdim... Marketten aldığım poşetleri sehpaya bırakıp kendimi duşa attım.
Evin sıcak suyu çok geç gelirdi... Bir yandan küfür ediyor bir yandan suyun gelmesini bekliyordum ve nihayet duşu almıştım.
Salona gittiğimde sehpanın üstündeki poşetleri mutfak tezgahının üstünde gördüm... O an "acaba unuttum mu" diye düşünebilirsiniz ama şu an size yemin edebilirim ki o poşetler sehpanın üzerindeydi...
Açıkçası böyle şeyler beni ürkütürdü...
Bütün gece arkadaşlarımla telefonda konuştum ve uykumun gelmesini bekledim. Saat 2-3 gibi uyumuştum...
Bu sefer saat biraz daha geçti... Saat 5'e yakınken kapı tekrar vuruldu.
Bu sefer çok daha sert vuruluyordu... Üstüme hiç bir şey almadan kapıyı açtım.
Yine kimse yoktu ve alt kapı kapanmıştı.
Ama bir sorun vardı... Apartmanın ışıkları sensörlüydü.Ve bu ışık sadece ben kapıya çıktığımda yanıyordu. Halbu ki yaklaşık 20-30 saniye öncesine kadar kapım çalmıştı ve lambanın yanması gerekirdi.
Merdivenlerden apartman girişine baktım... Birinci ve ikinci katın da lambaları yanmıyordu...
Kapıyı çalan şeyi lambalar farketmemişti , merdivenleri çok hızlı bir şekilde inmiş ve apartman kapısını çok hızlı bir şekilde kapatıp çıkıp gitmişti anlayacağınız...

Eve girdim ama bu seferki biraz ciddi bir sıkıntıydı... Poşetler belki benim dalgınlığım olabilirdi ama iki gecedir aynı saatte kapım çalıyor ve benim geldiğimi duyunca kapıyı çalan kaçıyordu.
Televizyonu açtım , o zamanlar Okan Bayülgen'in Zaga denen programı vardı , gece o saatlere kadar devam ederdi.
Onu izledim ama bir yandan da bu olayları kovalamak istiyordum...
Saat 6'ya doğru geliyordu , hava yavaştan aydınlanmıştı.
Ben de hazır hava aydınlıkken en üst kata ve alttaki katlara göz atmaya gittim... Kapıları kitliydi , zorladım ama birisinin girmesi imkansız gibiydi.
Lambların sensörlerini kontrol ettim , onlar da çalışıyordu...
Yapılacak en iyi şeyin biraz daha bekleyip olaydan emin olmak emin olmak olduğunu düşündüm...
O gün okulda işim yoktu ama canım evde durmak istemiyordu açıkçası... Okuldan bir kaç arkadaşla kafa dağıtmak için çarşıya çıktık , hava kararınca dağıldık.

Evde tek kalmak istemiyordum... Arkadaşlarımı da eve davet etmiştim ama çoğunun programı vardı. Sonuç olarak yine evde tak kalacaktım. Erken gitmek istemediğim için otobüse , dolmuşa atlamayıp yürümeyi tercih etmiştim.
Eve girdiğimde apartman kapısının önünde yaşlı bir adam vardı... Burda 2 yıldır oturuyorduk ama o zamana kadar kimse kimseye şikayet için kapıya gitmez , genellikle sükunet ile hallederdi sorunları.
"Buyur amca neye baktın" dedim.
"Bu apartmanın sahibi kim" dedi...
Apartmanın devlete ait olduğunu , polislerin oturduğunu ama şimdi boş olduğunu falan anlattım. Beni çok dinlemiyor gibiydi.
"Bu apartmandan gün boyu sesler geliyor evladım.. Davul sesleri , kahkaha sesleri , geceleri çığlık sesleri geliyor." dedi.
"Amcacım ben de bu apartmanda oturuyorum... Aylardır tek ben varım , ben de öğrenciyim.Eve gelir gelmez yatıyor oluyorum zaten." dedim...
Gündüzleri apartmanın içinden değişik sesler geldiğini , hatta sokakta top oynayan çocukların bahçeye kapan topları almaya korktuklarını söyledi...
Söyledikleri beni şaşırtmıştı...
"Ne zamandır geliyor bu sesler" diye sordum
"2 Gündür" dedi...
Benim yaşadığım olaylar da 2 gündür devam ediyordu..Bu işte bir iş vardı.
Gecenin karanlığında yaşlı adam eve dönüyordu , ben de eve çıkıyordum...
Apartmanda ses , gürültü yok gibiydi... Ama geriliyordum. Koskoca bir apartmanda tek başına kalıyor olmak her anlamdan ürkütücüydü.
Eve girer girmez yatıp uzandım... Bu sefer salonda değil , kendi odamda yatıyordum.
Benim odam kapının tam karşısındaydı... Eğer gece kapı çalarsa daha rahat bir şekilde açabilecektim.

Gece canım hiç bir şey yapmak istemedi... Zaten evde yalnız olunca insanın pek bir şey yapası da gelmiyor.
Odama girdim... Sabaha kadar çıkmayı düşünmüyordum. Mutfaktan su sürahisine kadar her şeyi aldım yanı başıma bıraktım ve başladım uyumaya çalışmaya.Ama gözüme uyku girmiyordu... Saat 2 olmuştu , halen ses seda yoktu. Yaşlı adamın dediği çığlıklar da duyulmuyordu.
Odada sıkılmış , salona geçmiştim... Pencere kenarına gittim... Çalışmayan sokak lambasının altında küçük bir erkek çocuğu gördüm. Yaşı taş çatlasın 8-9'du... Değişik bir çocuktu.
Saçı kınalıydı , gecenin karanlığında görebildiğim tek şey buydu.
Küçük çocuk öylece bana bakıyordu... Benim onu gördüğümü farketmiş ama kafasını çevirmemişti... Gözümün içine içine bakıyordu.
Ağır adımlarla apartmanın kapısına doğru yürümeye başladı... Hemen otomatik zilin oraya koştum... Dinleme tuşuna basıp "Kim o ?" , "Kimsin sen ?" diye seslendim...
Apartmanın dış kapısını açmış , içeriye girmişti.

Apartmanda ses yoktu... Adım atma sesleri gelmiyordu. Kapının önüne çıkıp merdivenlerden aşağıya baktım.
Ses yoktu ama giriş katının sensörlü lambası yanıyordu... Belli ki içeride birisi vardı.
Evin kapısına doğru yaklaştım , o çocuğun normal bir çocuk olduğunu düşünmüyordum çünkü.
Biraz daha bekledikten sonra zemin katın lambası sönmüştü... "Galiba dışarıya çıktı" diye düşünürken bu sefer birinci kattaki lamba yandı... Bana bir kat daha yaklaşmıştı...
Bunu gördükten sonra evin içine girdim... Nereyi arayacağımı , ne yapacağımı bilmiyordum.
Kapı deliğinden apartmana bakıyordum... Ortalık karanlıktı.
O sırada bizim katın lambası yandı... Eğer burada bir şey varsa , şu an benim kapımın önünde , benim katımdaydı.
Salona geçip oturdum... Kapıya bakmamaya çalışıyordum ama kapımla oynanıyordu , seslerden anlayabiliyordum.
Hayatımdaki en korkunç gecelerden birini yaşadığımın farkındaydım... Mutfağa gidip elime çocuğu bayıltacak bir şeyler aradım. Bana bir oyun yapıyorsa dövüp yollamayı planlıyordum kafamda...
Kapıya doğru ağır adımlarla ilerledim , ama sesler kesilmişti... Kapıyı açmadan en alt kapının kapandığını duydum.
Sokağa baktım , çocuk ortalıkta yoktu...
Bütün gece uyuyamayıp balkonda sokağı izlemiştim... Bir an önce sabah olsun ve bunu birilerine anlatmak istiyordum.

Sabah olunca gece sokaktaki büfeci elemanın yanına gittim... Dün gece buralarda saçı kınalı küçük bir erkek çocuğu görüp görmediğini sordum , görmedim dedi.
Büfeden çıkarken bu sefer yaşlı bir kadın beni uyardı.
"Geceleri çok gürültü yapıyorsunuz , rahatsız oluyoruz." dedi.
"Ne gürültüsü hanım efendi ? O apartman boşaltıldı.Bir tek ben yaşıyorum , ben de gürültü yapmıyorum." dedi.
Kadın dün bütün gece apartmanda bir köpeğin havladığını , bir adamın sokağa küfürler savurduğunu söyledi...
Ben bunları duydukça iyice deliye dönüyordum... Şu son 3 gündür yaşadığım olayların bir an önce açıklamasını dinlemek istiyordum.
Okula gittim... Okulda Erkan diye bir çocuk vardı. Herkes onun kafadan çatlak bir çocuk olduğunu söylerdi ama nedense bu soruları ona sormak istedim.
Yanına gidip olanları anlattım...
"Bu çocuk mavi gözlü bir çocuk muydu" diye sordu.
Daha önce dikkat etmemiştim ama Erkan sorunca aklıma geldi.
"Evet , gözleri maviydi" dedim...
"Bak ben sana yardımcı olmak isterim ama dalga geçmek amaçlı gelen çok insan var... O yüzden bu işlere karışmak istemiyorum... Sana zarar verecek bir şey değildir." dedi.
"Nasıl yani ? Bu gerçek bir çocuk mu sence ?" dedim.
"Hayır , değil... Ama bir deli ya da ruh hastası bir çocuk da olabilir." dedi gülerek.
Ağzından laf almak çok zordu... Hava kararınca eve yine dönmüştüm.Bu kez apartmanın kapısı açıktı...

HEPiNiZDEN ÇOK ÖZÜR DiLiYORUM , KADiR GECESi OLDUĞU iÇiN BiR YERDE YEMEĞE DAVETLiYDiM YAZAMADIM.
HAKKINIZI HELAL EDiN , TELAFi ETMEK iÇiN HIZLANIYORUM.

Apartmanın kapısı açıktı ve içeride belli bi birileri gezinmişti... Kapalı ve kitli olan fatura dolabı açılmış , bütün kapakları sallanıyordu... Kapıcı dairesinin önündeki paspas yerinden oynamıştı.Pek çok küçük şeyin yeri değişmiş , bu detaylar birisinin girdiğini resmen ilan ediyor gibiydi...
Genelde ağır ağır çıktığım merdivenleri bu sefer koşarak çıktım ve hemen eve girdim... Telefonumun şarjı çok azdı , şarja takıp babamı aradım... Telefonu ilk seferde duymadı , yarım saat sonra geri döndü.
Ona bizim apartmanın anahtarının başka kimde olduğunu sordum... Bütün anahtarların toplandığını sadece 3 anahtarın kaldığını ve bu üç anahtarın da bizde olduğunu söyledi.
Babamın söylediklerinden sonra iyice şüphe duymaya başladım , acaba ne olabilirdi ?
Salonda oturmuş , başımdan geçenleri düşünüyordum ki birden kapı çaldı...
Gece geç saatler değildi , uyumamıştım ve kapım bu sefer erken çalıyordu.
Salonun penceresinden sokak lambasının olduğu yere baktım , dünkü küçük çocuk yoktu. Apartmanın önünde de kimseler yoktu.
Kapı ısrarla çalınıyordu... Gidip kapıyı açtım.

Kapıda yaşlı bir kadın vardı bu sefer... Halinde bir doğallık yoktu , az çok simasını tanıdığım bir kadındı...
"Bahadır oğlum... Üç dört gündür senin dairenden çığlık sesleri duyuyorum... Mahalleli polisi aradı arayacak. Benim hatrım için ne olduğunu anlat bize evladım." dedi...
Kadının söylediklerini duyuyunca hepten şaşırmıştım... Bu sesleri bir tek ben mi duymuyordum yani ?
"Dikkat ederim" diyip kadını başımdan savdım... Merdivenlerden aşağı inmeye başladı...
Elindeki market poşetini unutmuştu... "Teyze poşetini unuttun" diye seslenecekken bir şey farkettim...
Teyze aşağıya iniyordu ama apartmanın sensörlü ışıkları yanmamıştı... Kapıyı da kendisi açıp girmişti , alt zil hiç çalmamıştı...
Merdivenlerden iniyor , her kata geldiğinde ışığın yanmasını bekliyordum ama yanmıyordu... Zemin kata indiğinde kafasını yukarı kaldırıp bana baktı ve gülümsedi...
Dünyanın en korkunç gülümsemesini görmüştüm... Beş dakika önceki yüzü kaybolmuş , masmavi ama kanlı gözleriyle bana bakıp sırıtıyordu... Kapıyı sertçe vurup dışarı çıkmıştı... Elimdeki poşeti yere bırakıp eve koştum...
Babamı arayıp
"Yarın Yalova'ya geliyorum... Bekleyin beni." dedim... Başta şaşırmış endişelenmişti ama o anın verdiği heyecanla saçmaladım bir kaç yalan...
Gece ne yapacağımı şaşırıyordum... Dün gece küçük çocuğun beklediği yerde bu gece o yaşlı kadın bekliyordum. Pencerenin kenarında öylece ona bakıyordum , o da bana bakıyordu...
insan bir kere korkunç bir şey görünce , ikinciye o kadar korkmayacağını sanıyor... Evim izleniyordu , ziyaret ediliyordum ama bunları kafama takmadan odama gidip uyumaya çalıştım.

Son 2 gecedir apartman önünde böyle değişik tipler beliriyordu ve hepsi birbirinden korkunçtu.. Garip olan şey apartmana diledikleri gibi girmesi , hiç bir sensörlü şey tarafından görünmeden kapıma kadar gelmesi ama evin içine girememesiydi...
O gece uyurken saat 3-4 gibi yine uykumdan kalktım... Bu sefer kapı falan çalmıyordu.
Üst kattan sanki bir sopa , bir odun ile yere vuruyorlardı... Ve insanların duyduğunu söylediği sesleri ben de duyuyordum...
Çok sayıda kahkaha vardı... Seslerin erkek mi kadın mı olduğu seçilemiyordu tek hatırladığım çok kalın seslerdi...
Üst katta kimse yaşamıyordu... Ama inanın ki bu olanlara o an şaşırmıyorsunuz bile... Uykumu uyumaya çalışıyordum.
Üst katta bir vazo gibi bir şeyin kırıldığını duydum.
"UYAN !" diye bir ses geldi...
Bu sesi nerde olsa tanırdım... Annemin sesini duymuştum , adım gibi emindim.
Telefona baktım , Yalova'dan bir arama yoktu.
Annesinin sesini duyunca dünya umrunda olmuyor insanın... Kapıdan çıkıp üst kata doğru yürümeye başladım...
Kapı aralıktı...

Kapıdan içeriye girip girmemek arasında kaldım... Ben o kata gelince sesler kesilmişti. Aklım , beynim artık durma noktasına gelmişti. Kendimde gerekli özgüveni toplayamayıp aşağı kata tekrar indim...
Üst kattaydılar , belliydi ama oraya gidersem bana bir zarar geleceğini de az çok biliyordum.
Alt kata indim , telefonla Erkan'ı aradım... Erkan'ın sabahki alaycı tavrı sinirimi bozmuş olsa da o böyle konularda bilgili bir çocuktu , en azından beni yönlendireceği birisi var olabilirdi.
Zaten kafamda Yalova'ya gitme planı vardı ama vizeler için yine dönecektim...
Erkan telefonu açıp ne olduğunu sordu , sesi uykulu gibi değildi...
Başıma gelen olayları anlattım.
"Bahadır , bunları yaşıyorsan üstüne gitmeyi bırak... Onlar bizden güçlü. Allah onları ateşten bizi çamurdan yarattı. Kendini yakarsın." dedi.
"Onlar kim Erkan , ne saçmalıyorsun sen" dedim.
"Cinler Bahadır... Gördüğün o kınalı çocuk bütün cin musallatlarındaki insanlara gözükür... O gördüğün küçük çocuk senin canına bile kast edebilir" dedi...
Erkan'ın söylediklerinden sonra bunların cin olabilme ihtimalini düşündüm... Ama ne hoca , ne de bu işleri bilen birisini tanırdım. Erkan da açıkçası benimle ilgilenecek gibi durmuyordu.
O geceyi evde geçirmedim... Sokağa çıktım , lambanın orda bekleyen kimse yoktu.
Bütün gece Kızılayda öylece dolandım... Yalova otobüsü için bilet almaya terminale gidip geceyi terminalde uyuyarak geçirdim.
Heralde hayatımda korkudan yaptığım en büyük saçmalık da buydu... Ama inanın o eve girmek dünyanın en zor şeyi gibiydi.

Yalnız olduğumu hissediyordum... Gidecek bir yerim yoktu. Arkadaşlarımla da görüşemez olmuştum son olaylardan sonra.
Terminalde geçen bir gecenin ardından gündüz aydınlığında eve doğru yol almaya başladım..
Tam apartmanın önüne geldim ki apartmanın önündeki kalabalığı gördüm.
Hepsi apartmana doğru bakıyorlardı , ben ise bir farklılık görmemiştim.
Benim gelmemle dağılmaya başladılar , bana ters ters bakıyorlardı.
O sırada muhabbetimin en çok olduğu kişi olan büfeci arkadaşın yanına gittim.
"Bu kalabalık neden bizim eve bakıyordu , ne oldu" dedim...
"Abi nasıl söylenir bilmem ama senin evin kapısına kızıl hac çizip damgalamışlar" dedi...
Bu Ankara'da bir protesto biçimidir... Mahalleli o evde zina , fuhuş yapıldığını düşünüyorsa o evi böyle damgalar.
Zamanında Alevi kardeşlerimizin de başı bu yüzden az ağrımamıştır...
Büfeci anlatmaya devam ediyordu
"Gece garip sesler geliyormuş... Başta kavga sesleri gelirken dün gece sanki evde zina yapılıyormuş sesleri duyulmuş abi , kusura bakma" dedi.
Bir şey söyleyemedim , kelimeler boğazımda düğümlenmişti... Bir yandan da bu sesleri başkaları da duyduğu için seviniyordum.En azından delirmemiştim.
Eve girip eşyalarımı topladım... Bavulumu alıp tam dışarı çıkacaktım ki telefonum çaldı.

Telefon terminaldendi... Yolların kardan kapandığını bu yolculuğun anca 3 gün sonra yapılacağını söylüyordu...
"Sağlık olsun" diyip kapattım... Bu olaylara iki gün daha dayanırım heralde diye düşündüm , en azından kendimi ona inandırdım.
Annemle babamla konuşup onların durumunu soruyordum. Onlarda bir şey yoktu.
Kış olduğu için hava yine erken kararmıştı.
Ben evde bilgisayarı , televizyonu her şeyi kapatmış bekliyordum... Geleceklerini biliyordum çünkü... Koltukta otururken uykuya dalmıştım.
Rüyamda uykuya daldığım yerdeydim ve oturuyordum. Arkamdan annem geçiyormuş gibi hissettim. Kafamı çevirdiğimde annemi mutfak tezgahının önünde gördüm... Annem yürüme engelliydi ama ayaktaydı... Sırtı bana dönüktü... Sesi kendi sesi gibi değildi. Arapça bir şeyler mırıldanıyordu. Pencereye doğru parmağını uzatıp arapça bak dedi.
Onun bak demesiyle sanki pencere beni kendine bir mıknatıs gibi çekmişti... Gitmek istemiyordum ama karşı koyamıyordum... Pencereden baktığımda o küçük çocuk ve o yaşlı kadın bana bakıyordu... Arkamı döndüğümde ise annem yoktu. Kafamı yine sokağa çevirdim bu sefer annem de o ikisinin yanındaydı ve sureti onlar gibi olmuştu...
Uyandığımda kan-ter içindeydim. Saat yine sabaha karşıydı.

Gün doğar doğmaz kendimi evden dışarı atıyordum... Evin anahtarını ararken çekmecede gözüme bir zarf ilişti. Zarfda babamın adı yazıyordu.Ona gelmiş bir zarftı ama babam sanki alel acele eski haline getirip çekmecede bırakmıştı...
Zarfı alıp baktım... Anlamadığım bir alfabe ve bir dil olduğunu gördüm.Bu dil arapça gibi değildi , daha çok latin harflerine benziyordu.
O mektubu da yanıma aldım ve evden dışarıya çıktım... Okulda biraz vakit geçirdikten sonra kütüphaneye gidip okutman arkadaşları aradım... Kime gösterdiysem kağıttaki dili bilmediklerini söylediler... O sırada tarih profesörü sayın Şefik Aral'a bu metni gösterdim...
Bu dilin persçe olduğunu söyledi... Ne yazdığı konusunda bir fikri olmadığını ama bir arkadaşına beni yönlendirebileceğini söyledi...
Söylediklerini kabul ettim çünkü mektupta ne yazdığı önemliydi...
(Bahsedilen adamın ismi gizli tutulacak , biz ona RA diyeceğiz)
RA ile buluştuktan sonra ona metni okuttum... 35-40 Yaşlarında bir adamdı ama beklediğim gibi birisi değildi.Ben daha ziyade bir cami hocası halinde bir adam bekliyordum ama gayet sıradan bir adamdı bu.
"Eviniz nerede" diye sordu , tarif ettim.
Bu gece eve gelip bakmak istediğini söyledi... "Bana da meşgale çıkar işte" diyip müsait olduğumu söyledim.

Ben eve gelmiştim adamın gelmesini bekliyordum... Alt zil çaldı... Kapıyı açtım , gelen kendisiydi ağır adımlarla çıktı merdiveni.Bir anormallik yoktu lambalar yanmıştı ve zili çalmıştı. Halimden anlamış olacak ki "korkma , zarar görmeyeceksin" dedi.
Evi iyice incelemişti... "Garip çok garip" dedi.
Ne olduğunu sordum... Alttaki iki katta ve üstteki katta onlarca kabilenin cini olduğunu ve bunların yatsı ezanı ve sabah ezanı arasındaki süre boyunca beni rahatsız edeceklerini söyledi... Kendinden emin oluşu beni ikna ediyor gibiydi... Ama bu eve giremediklerini , bu evdeki bir şeyi istediklerini ama alamadıklarını , alamadıkça daha da sinirlendiklerini söyledi...
Onlardan nasıl korunacağımı sorduğumda ise "bu bir kahramanlık filmi değil... onlardan kaçabildiğin kadar kaç ve sadece dua et." dedi.
Gerçekçi bir adamdı... Belki duymak istediğim şeyleri söylemiyordu ama gerçekleri söylüyordu...
Peki mektup işi nedir diye sordum... O an yüzü asıldı.
Bunları duymak ister misin istemez misin bilmiyorum ama bana kalırsa bir ton saçmalık dedi... Duymak istediğimi belirttim.

Bu mektubun bir anlaşma metni olduğunu söyledi... Cinlerin ve insanların zaman zaman böyle şeyler yapabileceğini ama insanların anlaşmaya sadık kalmazsa cinlerin onların yakasını bırakmayacağını söyledi.
Peki bizim mektubun içeriği nedir diye sordum... Burda babanın bir kardeşinden bahsediyor. Aslında bu anlaşma babandan gizli bir anlaşma ve bu iki kardeşin aralarının açılması için böyle bir mektup gönderilmiş dedi...
Anlattıkları çok mantıklı gelmese de biraz detaylıca düşününce doğru olduğunu anladım... Amcam zengin bir adamdı , özel şoförleri ve çiftlikleri vardı. Annem ve babam da ordaydı.
Babam bu mektubun anldıbını biliyorsa neden hala onla görüşüyordu ki ?
Peki bizim eve gelmelerinin nedeni ne diye sordum.
Cinler para pula güce servete düşkün canlılar değillerdir... Onların tek istediği kendi soylarını yükseltip Adem'in soyunu ezip bitirmek... Bu mektupta bütün bu servetlere karşı doğacak ilk erkek çocuğun onlara kurban olacağı söyleniyor... Bu mektup en azından bir 25-30 yıllık var , sen kaç yaşındasın diye sordu.
23 yaşında olduğumu söyledim ve doğruydu ailedeki tek erkek çocuk da bendim.

Adam bir sigara yakıp gülmeye başladı... "Şu anki halini görmen lazım... " dedi.
Onun bu gülüşü benim de sinirimi bozmuştu ben de gülmeye başladım... Gecenin karanlığında ikimiz de gülüyorduk.
Ben bu olayların hala bir rüya olduğunu düşünmeye çalışıyordum...
"Eee peki ne yapıcam" diye sordum...
"Ne mi yapıcan... Bu üç kuruşluk kıçı taklu korku filmlerine kalsa bir hocaya gidip bizi kurtarmasını dileyeceğiz... Ama gerçekleri merak ediyorsan aç ve kitabı oku... ibadetten sakınma , abdestsiz gezme... Cinler vardır , şu an bu odada bile bizi görüyor , belki ensemizin dibinde nefes alıp veriyorlar... Ama senin yapman gereken tek şey onlara zarar vermeden ibadetini yerine getirmek" dedi...
Kapıya doğru yönelip kartını bıraktı... "Yarın akşam tekrar gelicem... Korkmanı gerektirecek bir şey yok , bu eve giremezler" dedi...
Teşekkür edip yolladım... Evin bütün perdelerini çektim , bütün kapılarını kitledim ve odama gittim.Ben tam odamın içine girecekken kapıdan bir ses seslendi... Bu sefer ki babamdı.
"Oğlum çok yorgunum aç kapıyı" diyordu... O kadar netti ki babamın sesi olduğu.Ama arkasındaki kahkahalar onların bana yine oyunlar oynadığını ve peşimi bırakmadıklarını gösteriyordu...
Kulaklarımı tıkayıp yatağa yattım , sırtımı döndüm... O seslere , pencereden gelen tıklatmalara aldırış etmeden uyumuştum...

BULUNDUĞUM ŞEHiRDE SABAH EZANI OKUNUYOR , EĞER iMKANINIZ VARSA NAMAZINIZI KILIP YATMANIZI TAVSiYE EDERiM
TELEFONUMUN ŞARJI BiTMEK ÜZERE OLDUĞU iÇiN BU GECE ARA VERiYORUM.
YARIN ÖĞLENE DOĞRU BU HiKAYEMi BiTiRMiŞ OLACAĞIM VE Bi SÜRE SÖZLÜKTE GÖRÜNMEYECEĞiM.
HEPiNiZE iYi GECELER , ALLAH RAHATLIK VERSiN.