Evimizin önündeydim. Hiç kimse yoktu. Biri alçak bir sesle, bana göre oldukça anlamsız olan bir şeyler söylüyordu. Bu annemin sesiydi. Evden uzaklaşmak için var gücümle koşmama rağmen yerimden oynayamıyor, üstelik geriye gidiyordum. Bir şey beni içeri çekiyordu. Bir el.
Kan-ter içinde uyandım. RA üzüntüyle bana bakıyordu, ‘’Bu işi başaracağız.’’ dedi. Umudumu kaybetmeye başlamıştım bile. Saat 7’ye geliyordu. Sadece 5 saatimiz kalmıştı. Kafede yarım saat kadar daha oyalandık. Yarım saatin sonunda kafeyi terkettik. Vakit azaldıkça stresim artıyordu. RA, kendi evine gitmeyi ve işimize yarayacak birkaç şeyi almayı önerdi. Tabi ki kabul ettim, başka seçeneğim de yoktu. Biraz mesafeden sonra eve ulaştık.
RA işimize yarayacak şeyleri aramaya başladı. Bir kaç kağıt buldu. ‘’Onlarla iletişim kurarken işimize yarayacak bunlar. Onları kandırabilirdik ama, bu imkansıza yakın. Çünkü onlar her yeri görürler.’’ dedi. Bir saatten daha fazla bi süre neler yapmamız gerektiği hakkında konuştuk. Saat 10 olmak üzereydi. Yavaş yavaş hazırlanmamız gerekiyordu.

O leş lojmana vardık. Daireme girdiğimde içime çirkin bir huzursuzluk doldu.
O kabus gibi evde gece yarısına kadar oturduk ve RA kağıtlarla ilgilendi. Hayatımda geçirdiğim en iğrenç birkaç saatti diyebilirim. Saat 12’yi geçtiğinde gürültüler, kahkaha sesleri, çığlıklar başladı. irkildim. RA, duyduğum sesleri onaylarcasına ‘’işte geldiler.’’ dedi. Bir tane mum yaktı.
Işıkları kapattık ve ağır adımlarla yukarı kata çıkmaya başladık. Önümden 10’dan, belki 20’den fazla gölge geçti. O an orada ölmek istedim. RA olmasa kesinlikle delirmiştim.
Daireden gerçekten de insanların şikayet edebileceği türden sesler geliyordu. Dairenin tam önündeydik. Bir an korkudan öleceğimi zannettim. O anda seslerin hepsi bir anda kesildi. Geldiğimizi hissetmişlerdi.
Dairenin kapısını biri açtı, ve tabii ki kim olduğunu göremedik. içerisi pislik, toz içindeydi ve duvarlarda bir sürü nazar boncuğu duruyordu. RA persçe bir şeyler söylemeye başladı. Birkaç dakika sonra nazar boncuklarının hepsi yere dökülmeye başladı. Kalabalık ve beyni rahatsız eden bir konuşma sesi yükseliyordu. RA konuşmaya devam etti.
Beklemediğim bir vakitte garip bir güç beni yere fırlattı. RA, bazı şeyleri değiştirmeye çalışıyordu. Acıyla doğruldum ama kalkamadım. RA bana döndü ve ‘’Yeni bir anlaşma yaptık.’’ dedi. Cevap vermeden baktım. Gözlerinde korkunç ve üzgün bir ifade vardı.
Mumu yanıma koydu.
Kendini benim yerime kurban etmişti.
Bütün sesler kesildi, aklım ve ruhum cenaze çiçeğine bulanmış gibiydi. RA ile birlikte onlara ait olan her şey yok oldu. Özgürdüm.

Benim bitireceğim hikaye de anca böyle yannan gibi biter. Niye milletin zütünü ben toplamaya çalışıyorsam…