oyuncak çöp arabasına sarılıp uyumak

Evet panpalar hikaye biraz uzun. okursanız beğenebilirsiniz sizi küçüklüğünüze zütürebilir. anılarınıza... Bu sabah memleketime geldim. heyecanlıydım.gün boyu evdeydim.az önce odama girdim. yatağımı hazırlamak için kanepeyi açtığımda kanepenin altında oyuncak poşetimi gördüm. üzerinde turan ayakkabı yazan kırmızı oyuncak poşetim.10 yıldan fazladır oyuncaklarımın durduğu poşet. biraz çürümüş gibiydi. açtım heyecanla.ilk gözüme çarpan o oldu. belki çok pahalı ve ilgi çekici bir oyuncak değildi ama benim için ayrı manevi değeri var.o zamanlar fakirdik. kooperatife falan girdik iliğimize kadar sömürüyodu kooperatifçiler. babam da tekel işçisi. tabi ben küçüğüm o zaman. belki de ilkokula dahi başlamamıştım. bizim evimiz merkezde değildi o zaman. merkeze gezmeye gittiğimiz bir gündü. annem babam ben. bana büyük oyuncak alamayacaklarını bilecek kadar aklım vardı,o yüzden pahalı olabilecek oyuncaklara bakıp umutlanmıyordum bile. küçük oyuncaklara bakıyordum. bakarken gördüm onu vitrinde. minik,sarı mavi bir oyuncak çöp arabası.onu istedim.ses çıkarmadılar ve yürümeye devam ettiler. tekrar istedim. susmamı söyledi annem. annemin önüne geçtim ve sarıldım nolur alalım diye. olmaz dedi ve beni çekmeye başladı.bu sefer ben direniyordum ve ağlamaya başladım.ama annem yüreğinin yanmasına rağmen sertliğini koruyordu ve alamayız diye benim elimden tutarak çekiyordu. babam sessizdi. oyuncaktan ağlayarak uzaklaşmıştım.eve giderken de ağlıyordum otobüste.eve geldik ve yine biraz ağladıktan sonra yorulup susmuştum. hıçkırdım biraz. aşağıya indim. bin serkanla oynamaya. kürek,tırmık ve büyük kamyonuyla yine inmişti aşağıya. bana tırmığı verdi.ben toprak kazdım.o kürekle kamyona yükledi ve ilerdeki duvarın dibine boşaltmaya başladı her zamanki gibi. oynadık saatlerce.eve gittim. aklım sıra anneme hala küskündüm. onun da yüreği kan ağlıyordu belki ama ben de çocuğum işte. halden anlayamam ki.neyse kapı açıldı babamın kapı açışıydı bu.sessisce açardı kapıyı.ona da kırgındım bana sarı kafalı mavi kasalı çöp kamyonunu almadığı için. derken seslendi bana. belki gönlümü almak için çikolata falan almıştır umuduyla sesine cevap verdim. yanına çağırdı. kırgın havası verip heyecanla yanına doğru yürüdüm yavaşça. elindeki poşeti uzattı.ben de aldım utana sıkıla ve kırgınmış gibi davranırcasına.bu ne dedim.aç bak dedi. açtım,tahmin ettiğim gibiydi. çikolata,bisküvi falan. alıp televizyonlu odaya geçerken bunu da al dedi. arkama döndüm ve o an heyecanımı ve mutluluğumu kırgınlığımın ardına gizleyemeyecek kadar sevindirici olan mavi kasalı, sarı kafalı çöp kamyonumu gördüm. çocukluk işte,bu kadar küçük şeylere mutlu olunacak yaş. evet babam merkeze tekrar gidip o oyuncağı almıştı bana. aslan babam benim, kahraman babam. beni ensesine alıp gezdirebilecek kadar güçlü babam.o herşeyi yapardı. evet,yine ağlıyordum. ertesi gün bin serkanla oynamaya inerken yeni oyuncağımı da indirmiştim ve onun büyük kamyonunu ezebilecek kadar mutluydum avuç kadar kamyonumla. hala özenle saklıyorum o kamyonumu.az önce de annem de anlattı oyuncaklarıma bakarken bu kamyonun bana nasıl alındığını.50.000 liraya almışlar o zamanın parasıyla. bugün bu kamyonumla yatacağım. tıpkı alındığı gün yattığım gibi heyecan ve mutlulukla
işte bu da caps: imgim.com/050420121401.jpg