“Hm… Bir anancı daha! Tüm ailen birinci, fakat seni oraya mı koymalı dersin? Çok cesursun, annen ve baban gibi… Fakat adil ve centilmensin de… Tam Birinci nesil bir çocuk… Ya Yemişinci?? Akıllı birine benziyorsun…”

Seçmen Şapka birkaç saniye durakladıktan sonra yeniden sessizce söylenmeye başladı ve “Belki de Önüncü, ne dersin?” dedi inciciye. incici telaşla başını iki yana salladı ve Şapka’dan daha kısık bir sesle, “Önüncü olmasın,” dedi. Seçmen Şapka kafasında bir o yana bir bu yana oynarken git gide rahatsız oluyordu.

“Demek Önüncü olmasın? Bana babanı hatırlattın anancı,” dedi Seçmen Şapka, incici dışında kimsenin duyamayacağı bir sesle. “Hm… Pekâlâ, madem çok istiyorsun; OYBiRiNCi!!!”