Camus'a aşina olan insanlığa Yabancı

-bu şey bitince bırakacaksın-

kelimeleri arayan bir adam vardı. kavramların, nesnelerin gerçekte hangi kelimelerle ifade edileceğini hatırlamaya ya da keşfetmeye çalışıyordu emin değilim. sahi kimdi o adam bir kitap karakteri miydi. kelimeleri aramıyorum çünkü kelimeleri ararsam tek sabitim olan ben yok olurum.
bu bir çeşit korku mu, belki. bilemiyorum

yakamı kaldırıp şehrin kasıklarına inememek var bende bu beni öldürür mü sayın sağlıklı olduğuna inanılan kişi. yakalarım benim fıtratım. ciks ya da para denendi, işe yaramıyor. huzurum da fena sayılmaz aslında
asosyallik ya da pesimizm değil anlatmaya çalıştığım. sahi anlatmaya çalıştığımı anlatacak bir kelime yok galiba. bir kelime keşfetmem tek sabitimi yok eder mi. bilemiyorum

kaderimiz, kaçınılmaz sona gidişimiz. bunu niye kimse bu şekilde söylemiyor. korku bulandırmaz mideyi
belki de. bilemiyorum

ama kelimeleri verseniz iyi olurdu

yüksekten düşüyorum.

sakaryadan cebeciye yürürken ciğerlerimdeki buz, pis havayı atmak için yanacağız diye bağırırken olusan bosluğu şarapla doldurma zaruretinin saçmalığının terennümünün zıttısının kıptısının .
https://www.youtube.com/watch?v=g4dCKrgKrQY
klavyede yerlerini dorğuya yakın sahtelikle tespit eden parmaklarım olması gereken yerin klavye olmadığını hepimizden iyi biliyor
onlara ne diyeceğim

yapılacak en anlamlı şeydir "kendini bir felaketin ortasında kaybetmek"

"çeşme var, kurnası murdar"

"kapalı dükkana kira ödedik."

anlaşılmasını istediğim bir şey var ki
Mecnun Leyla'ya değil Leyla'nın hayaline aşıktır.

"Mecnunlar Leyla'yı bulursa canda
El olur Leylalar ela gözlü yar" diyor üstad.

Mecnun hayatına devam ediyor aslında Leyla'da kalmış değil.Bu bir tercih meselesi
-sen Leyla isen bendeki kim?
der Mecnun

basit konuşmak gerekir ise "her temas iz bırakır"
aşk kişiye değil anılara yahut hayalleredir.

söz
bi sabah beni göreceksin

"birinin seni evcilleştirmesini kabul ettiysen onun için biraz gözyaşı dökmeyi kabulleneceksin"

üzüldüğümüz şeylerin
cidden üzülecek şeyler olması mı
üzülmeye değmeyecek şeyler olması mı daha kötü
bilemiyorum
işin çekirdeğinde değil de detaylarında boğuluyorum
insanların detaylarla boğulmadığı
kadınını saçından sürükleyip aldığı
yahut biraz daha yeni olsun
"göz gördü gönül sevdi" dediği günlerde olsaydım
ah o gemide ben de olsaydım

Herkesin Freud'u kendine.

boğazıma kadar sevilmiyorum. boğazımdan çıkan irinle öleceğim hepsini suratınızın ortasına kusacağım dünyaya atacağım bir kazık yok sizi daha kötü edeceğim onu değil

Sakallarım kesilebilir olmuş. Anlatmayayım yanaklarım içe çökmüş. "Hal ehli bilir"

Aslında her çöküş içedir.

-r'ler kafiye değil. Başka bi tak da değil-

hayatı bir misalle anlatmaya çalıştığımın hikayesidir.
uyanınca yaktığım sigara gibi. bir şey anlamadığım bir işe yaramayan
ama mutlaka içilen.
içilmese daha iyi olacak
ama içilen

kan tükürdükçe sigarayı, karaciğerim elime geldikçe şarabı bıraktım.
yağmurla işlevini unutan baraj kapakları
kapak yok artık göğsümde patladı kahve çanağı

gençlerin ihtiyarlardan kat be kat fazla intihar etmesinin sebebi ne? ihtiyarların yakında öleceklerini düşünüyor oluşu mu? Yoksa hayatın bir çeşit filtreleme, ayıklama sistemi mi? o gençler 60 yaşına gelse yine intihar eder mi, bilemiyorum altan. ama bence bu bir çeşit hastalıklı ruhun ayıklanması vesilesi

neresi olduğunu bilmediğimiz bir sokakta, denizin ortasında yahut ormanda nedenini bilmeden avaz avaz bağırdık. biz bilmeyiz

"... fazla sürmez ondan da nefret ederim. Ben Kayra yaşayan en karmaşık ruhum. Hangi güç beni çözecekmiş şaşarım. Ruhumdaki düğümler fazlasıyla sıkı kimsenin onu çözecek kadar ince tırnakları yok bense tırnak uzatmayı bıraktım. ... Yanıtı olmayan bir soru olarak geldim dünyaya, sorusu olmanan bir yanıt gibi gidiyorum. Bütün bunları planlayanı bir bulsam bu hayat müsveddelerindeki el yazısının sahibini birileri pişman olur beni hayal ettiğine."

"Ne ölüm ne de hayat hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor çünkü ellerim ceplerimde hiç olmadıkları kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi. inansaydım herhangi birine, uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. Okyanuslar kırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi ama inanamadım. Bir türlü inanamadım. Bütün hayat bir ilüzyon. Benim gibi, Kayra gibi."