Yaş kaç hatırlamam ama, o gün annemin evden çıkışını hiç unutmam. Daha ne olduğunu anlamadan sertçe kapandı o tahta kapı.
Biz fakirdik, babam ayakkabı boyardı annem de evlere temizliğe giderdi. Dedem ölmeden son kazığını atmıştı da öyle gitmişti Yaradan'ın yanına. Onca kumar borcu çığ gibi yığılmıştı üzerimize. Babama daha sarılamamışımdır doğru dürüst. Akşam geç saatlerde gelir, yüzünü bile göremezdim çoğu zaman. Ama bu sefer geç gelen kendisi olmadı sadece, ölüm haberi de geç geldi..

Hayat daha bu yaşlarımda atmıştı tokadını daha ne dayaklar yiyecektim kim bilir? Şimdiden küsmeli miydim, dönmeli miydim sırtımı. Annemin yüzüne baktığımda sanki bir gül bahçesi vardı ama harabeye dönmüş, yanmış ama söndüreni yoktu. Soramadım da ne olduğunu; yutkundum derin derin. O yaşta sanki 10 yıl yüklendi sırtıma. Zor olacaktı, çok çok zor..

Alışmıştım artık babasızlığa hatta annesizliğe. Neden mi? Eve girmiyordu ki kadıncağız çalışmaktan.
Büyümüş okul yaşına gelmiştim artık. Ilk gün giderken bile yalnızdım ama üzerimde gram korku, tereddüt yoktu. Emin adımlarla girdim o okula. Ismimi söyledim orada duran o koca adama. Sınıfımın yerini söyledi. Yürüdüm ufak ufak.

Belli edin kendinizi bari de :/

" Çalışan bir babam yok, daha doğrusu bir babam yok. " Öğretmen bunu duyunca yutkundu. Sanki pişman gibiydi. " Özür dilerim. " dedi sessizce. Cevap vermedim. Ama sanki cevap bekliyordu herkes. Sonra o beni rahatlatan ses geldi. Zil çalmıştı. Etrafımı sarmaya başlamışlardı yavaşça. Sonra elini uzattı bir tanesi. Eline karşılık vermeden önce incelemeye başladım. Önlüğünde kalp çıkartmaları vardı. Yüzüne doğru baktığımda simsiyah gözlerini, sapsarı saçlarını, ve o büyükce gamzesini incelerken dalmışım. Merhaba ben Melisa demişti. Ne oluyordu " Aman Allahım" kalbim sanki işini bırakmış gibiydi..

Hani okursanız belli edin kendinizi a dostlar.

Peki ama neydi babam benim için. Yüzünü hatırladım. Hatırlamıştım. Bir pazar kahvaltındaydık. Annem en sevdiğim yemeği yapmıştı. " Haşlanmış yumurta ". Babam gülüyordu yüzüme. " Ye oğlum ye , büyüyüp çok büyük adam olacaksın sen " demişti.
Yüzünü hatırlamaya çalışıyordum. Saçları her daim incin, kirli şekilde bıraktığı sakalları ve hafif kambur yürüyüşü. Sigaradan dolayı daima kokan nefesi.
Bunları düşünürken birden irkildim. Öğretmen sırtıma dokunuyor ve ismimi tekrarlıyordu. Yüzümü çevirdim ve sanki sessizce " Ne var ?" diye bağırıyordum. "Daha hic birşey çizmemişsin, yoksa bulamadın mı ne çizeceğini?" bu soruya yaşımdan çok daha olgunca cevap vermiştim.

Merhaba dedim ama nasıl çıktı ağzımdan bilmiyordum. Hayat böylesine zor iken böyle bir gül parçasının ne işi vardı.
Ders zili çalmıştı ki geldi öğretmen. Suratı asıktı sanki biraz. Sonra " Çıkarın hadi resim defterlerinizi, resim çizeceğiz." Hani vardır her zaman böyle tipler " Ne çizeceğiz öğretmenim" Öğretmense gülümseyerek " Ne isterseniz.. "
Herkes karalıyordu birşeyler ama ne çizebilirdim ki. Hayal kurmaya fırsat verilmemiş bir çocuktum ben sadece. Sonra aklıma babam geldi. Yüzünü bile görmesem de benim için geceleyen babam. Babamı çizmeye başladım. Öğretmense dolaşıyordu sınıfta..

Okuyorum moruk

Devam panpa

rezervasyon alındı hocam

Girdim sınıfıma, ama içimde bir burukluk vardı. Biliyordum, küçüktüm ama sınıfımdakiler gibi olamazdım, olmamalıydım da.
Öğretmen dedi kendine. Öğretmenim diyeceksiniz bana dedi neşeli bir yüzle. Sarı saçları ince bir beli vardı. Sanki dertler bir anda bitmişti benim için. Daha kaç yaşındaydım ki?
Tanışma faslı başlayacaktı. Öğretmen tek tek soruyordu. Sıra bana geldiğinde içimi burkan o soruyu sormuştu " babanın mesleği nedir "
Utandım kendimden. Neler demişti diğerleri. Öğretmenler, mühendisler. Oysa benim bir babam bile yoktu. Yutkundum ve ağzımdan şu kelimeler döküldü.

rezerve

bekliyorum rez

Okuyorum rez

Tutar tutmazsa zütüme borızan sojun bağırsaklarım patlayana kadar üfleyin aq

Yolla panmpa

" Sahip olduklarım kağıda sığmıyor. " Yine düşünceli bir hal almıştı öğretmenin yüzünü. Sanki her seferinde pişman oluyordu.
Günlerim hep aynı ilerliyordu. Sabah kalk, yemek yemeden okula git, eve gel, yat. Okulda diğerlerine nazaran çabuk öğreniyordum. Okumayı ilk ben öğrenmiştim ama arkadaşlık ilişkisine dair en ufak bir şey öğrenememiştim. Bir kişi dışında " Melisa " Her zaman günaydın der, ufakca el sallardı. Onun gülüşüne neler yapmazdım ki..

Dediğim gibi suku değil de kendinizi belli edin yeter.