Evet beyler beni bilen bilir. Öğrenci bir kardeşiniz veya abiniz veya dostunuzum. Sizlere başımdan geçen talihsiz dramatik ve bir o kadar da trajikomik hadiseyi paylaşacağım. Benim yaşadığım yer yani ailemin yaşadığı yer ile okuduğum üni bir saatlik mesafede. Bu nedenle bazı cumalar evime gitme durumunda kalıyorum. Aslında bu cuma eve gitmeyi planlamıyordum fakat ders ile ilgili temin etmem gereken ekipmanların olması sebebiyle biraz da içimde duyduğum istekle evin yolunu tuttum. Otogar arabasına bindim. Her zaman ki gibi otobüs tıklım tıklımdı. Otobüs dediğime bakmayın küçücük servis aracı gibi bir araba. Bir de tıklım tıklım olunca insanlara karşı beslediğim korkunç fanteziler, satanist duygular gün yüzüne çıkıyor. Araba sıkış tıkış gidiyoruz. Arkadan bir kız şu kartı uzatır mısınız diyerekten omzuma dokundu. Okuttum kartı geri verdim. Bu birkaç kez tekrar etti. Benim en nefret ettiğim şey bir eşyamın çalınmasi ve salak yerine konmamdır. Bu sebepten çoğu insana güvenemem. Camide bile çıkardiğım ayakkabımın önünde namaz kılarım. Güvenemem insanlara. Cebimde bir el hissettim. Arkamı dönmemle beraber o eli cebime sokanın bana kart uzatan sarışın kız oldugunu gördüm. O anda hırsız vaaaaar diye haykırdım. Soför arabayı olduğu yerde durdurdu, kapıları kilitledi. Kim o hırsız diye bağırdı. Ben de kızı işaret ettim. Otobüsteki yolcuların yuhalamasıyla beraber kapalı bacılarımız sarışın bombayı tekme tokat döverek dısarıya attılar. Bir abi polisi aramaya cürret etti. Durdurdum olay büyümesin dedim. Her neyse kızı arabadan attık. Yola devam ettik. Bir süre sonra elimi cebime attım. Bana ait olmayan bir kağıt parçasını fark ettim. Üzerinde telefon numarası yazıyordu. Şu yüzyılda bana yazma ihtimali olan tek kızı dövdürerek dışarıya postalatmıştım. Şu anda evimdeyim. Kıza ozür mesajları yazdım. Cevap bekliyorum.