yıllardır otobüslerdeki ikrama çok düşkün biri değilmişim izlenimi vermeye çalışırım. ikram servisi başladığında koltuğumun önündeki servis aparatını hemen indirmiyorum. ne yani senin topkekine mi kaldık havası bu. neden böyle yapıyorum bilemiyorum ama tam muavin yanımdan geçerken, aa sıra bize mi geldi diyerekten kafamı çevirip o anda servis zamazingosunu indiriyorum.

muavin tekerlekli servis arabasını içindeki keklerle beraber en arkada bırakmış ve biten meyve suyunun yenisini getirmek için geriye dönmüştü. işte o zaman insanların da benim gibi olduğunu gördüm. muavin gidince herkes keklere hücum etmiş, kolalarını defalarca fullemişti. gözlerim doldu o anda. bizi tutan şey nedir bu hayatta. biz neden aç gözlü değilmişiz gibi davranıyorduk. muavine ayıp olmasın diye ikili küçük biskremlerden bir tane, eti formlardan 3-5 tane bırakmışlardı servis arabasında. ağladım.