-1
"tak mu var otobüse bindiriyosun bu çocuğu?" diye sormak isteyip, cesaret edemediğim anne babanın çocuğu.
insanlar otobüse biniyo, bi yerlere gidiyo, ve içinde her ne kadar hayatından memnun olmayanlar olsa da bi o kadar da keyfi yerinde olan insanlar var. anlamadığım nokta şu: ben senin özürlü çocuğunu görüp keyfimi kaçırmak zorunda mıyım? içimi iğrenç bi acıma duygusuyla doldurmak zorunda mıyım? senin çocuğuna yer verip onca yolu ayakta gitmek zorunda mıyım?
hayır!
kimse de bana gelip "bu çocuk hakkında nası konuşuyosun, ailesi hakkında nasıl konuşuyosun, onlar istedi mi çocuklarının böyle olmasını?" demesin. babası bal gibi de biliyodu, gidip amcasının kızını giberse böyle eciş bücüş, ne gibime benzediği belli olmayan bi yaratığın dünyaya geleceğini.
bu özürlülere yer verme olayını da anlamıyorum zaten. abicim, madem özürlü, madem ayakta duramıyo, o zaman gibtir ol git taksiye bindir çocuğunu. tak mu var 150 tane yorgun argın insanın işinden, okulundan eve dönerken bindiği otobüse bindiriyosun. mantık olarak düşün hem: sabahtan akşama çalışıp ülkesine faydalı olanlar mı o koltuğa oturmayı hak eder yoksa devletine masraf çıkarıp onun bunun vergisini çalmaktan başka hiç bi faydası ve geleceği olmayan özürlü bi çocuk mu?
akıl var mantık var.
