1877 senesinde Sultan ll. Abdülhamid Han henüz tahta çıkmıştı. Onu Padişahlığa getirenler, Meşrutiyeti ilan edip, Meclisi Mebusan'ı açmasını şart koşmuşlardı. Seçimlerin yapılmasıyla ilk meclis açıldı. Fakat milletvekillerinin yarıdan fazlası Rum, Ermeni, Arnavut, Arap ve Bulgar gibi azınlıklardı.
Meclisi Mebusan'ın açılış konuşmasını yapmak üzere Padişah kürsüye gelir. Bu sırada onun konuşmasına verilecek cevap hazırlanmaktadır. Şam milletvekili Nevfel Efendi, Erzurum milletvekili Ermeni Hamazap Efendi ile istanbul Rum milletvekili Vasilaki Efendi ortak bir Anayasa değişikliği teklifi verirler. Önergede şöyle denmektedir:

"Osmanlı Devletinin resmi dilinin Türkçe olduğunu belirleyen madde değiştirilmeli ve Türkçe ile birlikte her bölgede konuşulan mahalli diller de (Rumca, Ermenice, Arapça, Kürtçe... ) resmi dil olarak kabul edilmelidir."

Meclis Başkanı Ahmed Vefik Paşa'dır. Kürsüden, daha o zaman devletin içine düşürülmek istenen bu bölücülük karanlığı ortasına bir yıldırım gibi düşer ve kükrer:

"Bu ne vicdansızlık ve ne vefasızlıktır! Sizler hâlâ evinizde kendi dillerinizi konuşuyor veya yazıyorsanız, bu imkânı bu devletin âlicenaplığına borçlusunuz. EĞER BU DEVLET iSTESEYDi, YÜZYILLAR EVVEL DEDELERiNiZi ZORLA TÜRK KÜLTÜRÜ iÇiNDE ERiTiRDi VE SiZLERiN DE ANA DiLiNiZ TÜRKÇE OLURDU. TEKLiFiNiZi VERMEMiŞ OLUN. BEN DE DUYMAMIŞ OLAYIM!"