ortaçağdan bugüne reenkarnasyon hikayem

Köye vardığımızda kötü bir tablo ile karşılaşmıştık. Hem önümüzde hem arkamızda düşmanlarımız vardı ve insanlarımız çocuklarımız katledilmiş, köylerimiz yakılmıştı. Aklımda elissa vardı. Ne olmuştu acaba ona diye düşünmekten alamıyordum. Onun evine doğru koşarken gözlerimden yaşlar süzülmüştü gördüğüm manzara karşısında. Elissa ve manevi annesi, yani komutanın karısı da öldürülmüştü. Dizlerimin bağı çözülmüş gibiydi bir anda. Yere düşecek gibi oldum ama sinirim ve stresim dışında öfkem kinim buna engel oldu. Kendimi toparlayıp deli divane gibi aralarında savaşmak hepsini öldürmek istedim.

Bir çok askerimiz de öldürülmüştü kurulan tuzaktan ve pusudan dolayı. Artık az sayıdaydık. Önümüzden arkamızdan sağımızdan solumuzdan her yerden geliyorlardı. Okçuların okları yanımıza sağımıza solumuza düşüyordu. Çığlıkları duyuyordum. Ağlama seslerini duyuyordum. Yanan evleri barakaları kulübeleri görüyordum. Sanki zaman yavaşlamış da yavaş yavaş gözümün önünden geçiyor gibiydi. Askerimiz iyice azalmıştı. Belki de yüz kişi kalmıştık bilmiyordum. Onlarca askerin bana doğru koştuğunu gördüm. Alt edemeyecektim biliyordum. Ancak yine onurlu bir şekilde gerçek asker gibi ölecektim. Onlar yaklaştıkça ben kılıcımı savuruyordum. Artık gücüm de tükenmişti. Miğferimi kafamdan çıkarıp attım ve öyle devam edecektim.

Gelen birkaç askeri öldürebilmiştim ancak bunlar da beni tamamen güçsüzleştirmişti. Sonra bir ara komutan ile göz göze geldim ve onun da sırtına birden fazla ok saplanmış o da yere düşmüştü. Bir ara sırtımda bi anda bir sızı hissettim Ve ok saplandığını anladım. Bu tamamen beni bitirmiş gibiydi. sadece kılıcımı sallayabiliyordum başka tepki veremiyordum. Yanıma gelen askerlerden biri kılıcı tam karnıma sapladı. Bunu hissetmiştim. Sadece gözlerinin içine baktım. Kolum, omzum, göğsüm, bacaklarım, sırtım ve karnım... hepsi yaralı bölgelerimdi. Yavaş yavaş yere düştüm yüzüstü. Yere düştüğümde etrafımdaki sesleri henüz duyabiliyordum. çığlıklar korku dolu bakışlar. Sonra bir kılıcın daha sırtıma saplandığını hissettim ve sonrasında artık herşey kararmıştı.

@184 Hayır panpa tuzağa düşürülmüştük. daha öncekini dersen o zaman ben kralın ordusundaydım. Ancak ailemin bulunduğu yere ziyarete gitmiştim. Bu sırada da köy baskın yemiş ve bazıları esir alınmış bazıları öldürülmüştü.

Hakan bey uyanın artık diye bir ses duydum ve kendime geldim.

Karşımda pgibologlar vardı. Gözlerimi açmıştım ancak zihnimde uğultular değişik değişik sesler beni meşgul ediyordu. Tam olarak bir tepki veremiyordum. Çünkü bilinç altımda yatan bu olay beni gerçekte de çok etkilemiş ve beni çok sarsmıştı.

Olgun olan ve beni hipnotize eden kadın bana sert bir tokat atıp kendime gelmemi sağladı. Kendime geldiğimde neler oluyor? Ne oldu? diye sordum. Bana tüm olanları ses kaydına aldığını herşeyi anlattığını söyledi ve sorununun nedenini aslında anladık dedi.

Neymiş benim sorunum diye sordum. Neden dolayı benim tüm hayatım alt üst oldu? geceleri zihnimi sarsan zihnimi meşgul eden sesler ile bedenimi acı ile saran durumlar ile karşılaşıyorum dedim. Sana bu durumu anlatacağım dedi ve bu gün gözlem altında kalmam gerektiğini söyledi.

@189 panpa kavmin adını araştıracağım daha sonra. Ben de merak ettim.

Eğer ki yine aynı sorun ile karşılaşırsam doktor ve hemşireler bana bu gün yardım edecekler ve belki de beni sakinleştiriciler ile uyku iğneleri ile uyutacaklarını söyledi. Pekala dedim. Saate baktım saat sabaha karşı 03:06'yı gösteriyordu. Kafam öyle allak bullak olmuştu ki buraya saat kaçta geldiğimi bile hatırlamıyordum o sırada. Sadece bilinçaltımda rastladığım o olayın etkisindeydim hâlâ. Poliklinikte bana tahsis edilen odaya geçtim ve uyumak istedim biraz. Uzandım ve uyumak için gözlerimi kapattım. Biraz uyumuşum sonra birden bir kabus ile, başımın dayanılmaz bir acısı ile ve vücudumun ağrıları ile bağırarak uyandım.

odaya hemşireler çok geçmeden geldi ve beni sakinleştirecek iğne vurduklarını hatırlıyordum. Sonrasını hatırlamıyorum. Belki bir boşluktaydım gibi.

Uyandığımda saat 3 4 civarı gibiymiş. Doktorlar öyle söyledi. Birkaç pgibolog ile birlikte aile dostumuz bekir bey de vardı. Pgibolog olanları dün bütün gece araştırdığını birkaç doktor arkadaşı ile daha konuştuğunu söyledi. Benim durumumu Kanada'dan bir arkadaşı ile daha görüştüğünü söyledi. Kanada'da da böyle bir olay olduğunu öğrenmiş. Üzerinde bayağı tartışılmış ve bu olayın bir geri yaşamdan bir sonraki yaşama atlayış olayı olduğunu söylemişler. Doktor arkadaşına sesin tamdıbını da dinletince olan acıların ve kafamdaki seslerin geçmişte yaşadığım o darbelerden o olaylardan dolayı bilinçaltıma işlediğini ve bilincimin aniden devreye geçip onları bana hatırlatma çabasından dolayı meydana geldiğini söylediler.

Bekir bey şaşırmış gibi görünüyordu bu duruma. Biraz telaşlı gibi göründü. Çünkü beni koruyup kollayan bir insandı. Ailemi küçükken bir trafik kazasında kaybettiğim için aile dostu olarak tek bir yakınım o idi. Bundan dolayı üzülmüş gibiydi biraz. Biraz da korkmuş gibiydi. 1 2 gün benim üzerime doktorlar hep bir araştırma yaptılar ve sonuç ortaya çıkmıştı.

-Evet ben geçmişten bir sonraki yaşama atlamıştım.

Bu durum beni de biraz korku içerisine sürüklemişti çünkü ben acaba bu durumda hep böyle mi yaşayacaktım. Acı içinde...

Doktora bunları sorduğumda şu an en güzel durumun bir klinik olacağını söyledi benim için. ilk başlarda kabullenmesem de sonra onaylamıştım. Çünkü acıları düşündükçe bana verilecek sakinleştiricilerin iyi geleceğini düşündüm.

Ertesi gün kliniğe gittim. Etraftakileri görünce içimi gerçekten garip bir hüzün kaplıyordu. Ben de mi onlar gibi deliydim? Ben de mi kafayı yemiştim diye düşünmekten alamamıştım kendimi.

Klinikte günleri geçirmeye başlamıştım. Kimse ile konuşmuyor sadece kendi yalnızlığım ile günümü geçiriyordum. Bazen geceleri acı ile uyandığımda hasta bakıcılarının hemşirelerin sakinleştiricileri ile tekrar uyuyordum. Zaman böylece bayağı ilerlemişti. Yaklaşık 8 ay boyunca klinikte kaldım. Artık gece uyanmalarım pek sık değildi eskisi gibi. Doktorum arada sırada gelip beni tedavi ediyor hipnotize ediyor bana geçmişimi hipnoz ile sildirmeye çalışıyordu. Sanırım bu konuda da başarılı oluyorduk. Çünkü sonuç vermeye başlamıştı.

Kliniğe aslında alışmaya da başladım. Güzel geçiyordu aslında. Eskisi gibi sinirli stresli geçmiyordu.

... ve tam 1 yıl sonrasına geldi. O ilk gün 23 yaşıma bastığım ilk günün sonrasına. Evet bugün 24 yaşındaydım. Uyandığımda 24 yaşında biri olarak uyandım ve bir yıl önceki o yaşadığım acı ile uyanmadım. Güzel bir uyku ile uyandım. Son 2 aydır artık hiç bir sorun ile karşılaşmamıştım. Geceleri rahat uyuyor gündüzleri ise mutlu bir şekilde uyanıyor günümü de güzel bir şekilde oradakilerle sohbet ederek geçiriyordum. Ancak son 1 aydır doktorum bana uğramıyordu. Bekir bey geliyordu ona sorduğumda da bilmiyorum diyordu. Doğum günümde klinikten çıkmaya karar vermiştim. Diğer doktorlar da test sonuçlarına bakarak onay vermişti. Ben içeride eşyalarımı topluyordum. Bekir beyi arayıp o gün çıkacağımı söyledim. Mümkünse beni alabilir misin diye de ekledim.

Bekir bey beni almaya geldi, ben doktorlara ve bana o süre boyunca yardım eden herkese teşekkürlerimi iletip hepsinden helallik isteyerek çıktım oradan. Bekir bey kapıya gelmişti. Hoşgeldin abi dedim gülümseyen bir ifade ile. O da bu durumuma sevinmiş olacak hoşbuldum diyerek sarıldı bana. Hadi eskisi gibi güzel bir kahve içmeye gidelim mekanımıza olmaz mı dedi. Valla çok özlemişim abi dedim. Gittik oturduk. Kahvelerimizi beklemeye başlarken bana bir sigara uzattı. Sigarayı yaktı ve konuşmadı bir süre.

Sessizliği ben bozdum. Abi dedim. Doktorum nerede dedim? Son 1 1.5 aydır uğramıyor dedim. Ne oldu nereye gitti dedim.

@204 Daha hızlı yazmaya çalışırım kardeşim.

Önce bir süre konuşmadı. Daha sonra sigarasından derin bir yudum çekerek; "yok artık o" dedi.

Ne? nasıl yani? Yok artık derken? Nereye gitti ki? Ne oldu ki? Bir haber de mi vermedi? diye üst üste sorular sorduğumda gel seni bir yere zütüreceğim dedi. Kalktık arabaya doğru ilerledik ve dediği yere gitmeye başladık. Yolda hiç konuşmadı benimle. Ben ne kadar soru sorsam da bana kısa cevaplar vererek geçiştirdi hep. Daha sonra bir yere geldik ve önünde durduk. Gördüğüm yere inanamadım. Biz buraya niye geldik diye sordum. Hiç birşey konuşmadan sadece kendisini takip etmemi istedi.

ilerledik, ben etrafıma anlamsızca bakıyordum. Anlamıyordum olanı biteni; ya da anlamak istemiyordum. Biraz yürüdükten sonra doktorun mezarının başına geldik. Ağlamaklı bir ses tonu ile:

"Nasıl oldu, ne zaman?" diye sordum.

Bekir abi cevapladı: Üzülmeyeceksin tamam mı söylediğimde.

Tamam dedim. Ve anlatmaya başladı.

"Seni kontrol için gelirken arabası ile büyük bir trafik kazası geçirmiş. Sana haber vermek istemedik tedavi süresi boyunca. Olumlu geçmesi gerekiyordu senin için bu süreç" dedi.