ortaçağdan bugüne reenkarnasyon hikayem

Bir sigara yakayım dostlar, siz de bir sigara için. Sigara bitince yazmaya devam edeceğim.

bu arada sigarası olmayan arkadaşlara sigara ve çay ikram ediyorum. sigara kullanmayan arkadaşlara ise kahve ve acı çikolata ısmarlıyorum. bendensiniz bu gece.

Arkadaşlar anlatmaya devam edeceğim. Şu an bir telefon görüşmesi yapıyorum, hem yazıp hem telefon ile konuşamıyorum.

Geldim dostlar.

Artık zihnimdeki o sesler beni gittikçe rahatsız etmeye başlıyordu. Ayağımdaki pranga izin verdiği sürece yığınağın içerisinde dolaşıp duruyordum.

Yorulmuştum dolanmaktan. Oturdum bir köşeye ve gözlerimi kapattım. Olanları düşündüm tekrar. Ben ne yapacaktım, elbette bu durum böyle gitmeyecekti. Yapmalıydım birşeyler. Kaçmayı düşünüyordum ancak uygun bir zamanı beklemek en mantıklı fikirdi. ayrıca yanımda sağımda solumda pranganın kilidini açacak ya da zincirini kesecek hiçbir şey de yoktu. Beklemek en iyisiydi. Uygun zamanı kollamak en iyi fikirdi. Tüm bunları düşünürken uyuya kalmışım. Derken yığınağın o sert ve gıcırtılı sürgüsünün açılması ve kapının kulakları rahatsız edici bir sürtünme sesi ile açıldığını duyarak uyandım. Karşımda o kadın vardı. Kapının hemen ardında ise nöbet bekleyen asker vardı.

Kadın içeri girdi ve kapıyı aralıklı bir şekilde kalacak durumda kapattı. Tamamen kapatmamıştı.
Korkusundan mı yoksa başka bir nedenden dolayı mı bunu kestiremiyordum. Elinde yiyecek birşeyler vardı ve bana doğru yaklaştı. Her ne kadar dilimi biliyor olsa da bana biraz çekingen davranarak yaklaştı. Bunları farkettim ve kadına benden çekinmene gerek yok, dilimi biliyorsun ve burada zarar verebileceğim en son insan sensin dedim.

Bana bugün ve dün konuştuklarınızı anlatır mısın ne dedin o adama dedim. Açıklayacağım şeyler mutlaka bir sır olarak aramızda kalmalı dedi. Dahaklar sözü verir misin aramızda kalacağına dedi?

Kanım donmuştu, bu kadın dahaklar sözünü nerden biliyordu. Dilimizi nerden biliyordu. Şüphelenmeye başlamıştım iyiden iyiye. Be kadın sen dahaklar sözü nedir nerden bilirsin dedim.

Anlatmak için şimdi çok uzun sürem yok ancak geniş bir zamanda daha geniş anlatacağım dedi. Ve başladı anlatmaya bir kısmı.

"Ben yıllar önce küçükken saldırganlar köyümüzü yağmaladı, insanlarımızı öldürdü. O sırada annem ve ben gizlenmiştik. Daha sonra senin sabah gördüğün o komutan bizi gördü gizlendiğimiz yerde. Tabi o sıra sadece rütbesiz bir askerdi. Annem yalvararak benim canımı alıyorsunuz ancak onu öldürmeyin lütfen diyordu. ayaklarına kapanmıştı resmen. Bir annenin feryadını anlamış olacak ki beni kucağına alıp başka bir yere sakladı. Tam o sırada başka bir asker girdi içeri ve napıyorsun burada öldür çabuk onu diye bağırdı. Beni saklayan asker mecburen annemi öldürmek zorunda kaldı.

Herşey yerle bir olmuştu. Daha sonra o asker geldi. Beni sakladığı yerden çıkardı ve yanına aldı. Sonrasını hatırlamadığım bir şekilde bu köye getirmişti. Köye geldiğimizde beni hemen evine bıraktı. Akşam geri geldiğinde karısına birşeyler anlatıyordu. Karısı ise başka bir şekilde bağırarak çağırarak cevap veriyordu. Aradan biraz zaman geçince ikisi de geldiler ve yanıma oturdular. Bana anlatmaya başladı dilini. Masayı işaret ederek kendi dilindeki ismini söyledi. Oturağı işaret ederek kendi dilindeki ismini söyledi ve bu böyle günlerce aylarca devam etti. Derken dillerini anlayabilecek ve konuşabilecek seviyede olduğumu anladıkları gün beni karşılarına alıp anlatmaya başladı adam.

Dilini hiçbir şekilde konuşmayacaksın. ismini cismini geldiğin yeri asla hatırlamayacaksın gibisinden direktifler veriyordu. Ben ise küçük bir kız çocuğunun mantığı ile tüm hepsine evet tamam cevaplarını vermiştim. ve böyle yaşamaya başladım. Daha sonraki birkaç yıl içerisinde bu adamın benim yaşlarımda bir kız çocuğu olduğunu ve hastalıktan dolayı öldüğünü anladım. Çok seviyormuş kendisini ve üzüntüsüne belki biraz engel olur diye beni kız çocuğu olarak sahiplenmeye karar vermiş. Zaman böyle akıp geçti, burada yaşamaya başladım. Ama hiçbir zaman kendi aslımı unutmadım. Ancak şimdiki ailem ise bana hiç bir şekilde geçmişimi hatırlatmadı ve sanki buralıymışım onlardanmışım gibi davrandılar bana. Belkide unutmuşlardı aslımı.

... ve öylece yanlarında büyüdüm dedi. Şok olmuştum. Demek bizden birisin dedim. Kısık sesle evet dedi. Yemeğimi bitirdiğimi görünce de tası alıp gitmeye yeltenirken "bir daha seni ne zaman göreceğim" diye sordum. Bilmem? dedi. Ben yemeği yedikten sonra olayı gözümde canlandırmaya çalışmıştım. Demek o adam, o ciddi tavır takınan sert adam bu kadının manevi babası idi. Ama neden hiç bir baba gibi davranmamıştı ki. Yoksa eskiler mi aklına gelmişti. Kadının geçmişi mi aklına gelmişti diye düşünmüştüm. Yine de aklıma pek birşey gelmiyordu.

Henüz sorumun cevabını bile alamamıştım. Bana neden birşey yapılmadı henüz. Neden bekletiliyordum en ufak bir fikrim yoktu. Kadın manevi babasına ne demişti bilmiyordum. Anlatmaya pek zamanı yoktu. Sadece bir sonraki gelişini dört gözle bekliyordum.

Ben kendi içimde düşünceye dalarken dışarıda bir iki bağırış sesi duydum. Ansızın bağrışlara sert bir ses ile yanıt geldi ve ortalıkta derin bir sessizlik oldu. Olayın ne olduğunu bilmiyordum ancak bir kadın ağlama sesi de geliyordu. içim ürperdi bir anda. Acaba tanıştığım kadın mıydı? Hayır o değilmiş diye bir oh geçirdim. Sesi farklıydı çünkü. Muhtemelen iki ev(aile) arasında bir anlaşmazlık çıkmış tam o sırada da komutan dışarıda iken bunları görmüş ve bağırmıştı. Bu sonucu çıkarmıştım.

Dostlar çok uykum var, yarın devam edeceğim hikayeye. Uyuyanlara iyi geceler, uyumayanlara da iyi eğlenceler.

Selam dostlar ben geldim. Hikayeye devam ediyorum. sigarası olmayan arkadaşlara sigara ve çay ikram ediyorum. sigara kullanmayan arkadaşlara ise kahve ve acı çikolata ısmarlıyorum. Bu gün de bendensiniz.

... ben yine kendi düşüncelerim içerisinde boğuşuyorken dışarıda küçük çocukların sesini de işitiyordum ayrıca. Onlar yaşamayı bu kadar hak ediyorken neden bizim çocuklarımız ölümü hakediyordu diye kendi içimde bir vicdan muhasebesi yapıyor idim. Nöbetçilerin sesleri geliyordu, insanların, kadınların sesleri geliyordu. Onlar yaşamı hak ediyor iken neden bizimkiler ölümü hak etmişti. Kafayı yiyecektim. Arada bir sinirden çıldırma noktasına geliyorsam da kendimi dizginlemek sakin kalmak zorunda olduğumu biliyordum.

Vakit geçmişti. Zaman iyice ilerlemiş ve derin bir sessizlik vardı ortada. Bugün de kötü bir durum gelmemişti başıma. Aslında bu halime sevinmeli miydim, üzülmeli miydim bilmiyordum. Adeta iki kişiliğe bürünmüş bir insan haline dönmüştüm. Tutarsızlık içerisindeki düşüncelerle başbaşa kalmıştım. Uyumak istedim ve öyle de oldu. uyumuştum...

Sabah büyük bir şok geçirerek uyanmıştım. Üzerime aniden kaynar derecede su döküldüğünü hissederek uyandım. Başımda birkaç asker vardı ve bana bakıp gülerek alay ediyorlar kahkaha atıyorlardı.

Hatta içlerinden biri artık kendini iyice aşmış bacaklarıma göğsüme doğru tekme atmaya yeltendi. içlerinden birkaçı ona engel olup birşeyler söyledi ve adam birden bire durdu. Suratıma pis bir ifade ile bakıp bana tükürmek ile yetindi. Arkalarında onlardan rütbece üst düzeyde olduğunu düşündüğüm bir adam onlara bağırdı ve hepsi dışarı çıktı. rütbeli Adam yüzüme bile bakmadan kapıyı kapattı ve dışarı çıktı. Ben ise hala üzerime dökülen sıcak suyun sızısı ile can çekişiyor gibiydim adeta. Bu olay ile birlikte bugün birşey yapacaklar galiba düşüncesi oluşmuştu kafamda.

Aradan biraz zaman geçince kapının sürgüsü yine itici bir ses ile çekildi. Ve kapı açıldı. Kapı tam yerine oturtulmadığı için açılırken yere sürtünüyor ve o da iğrenç bir toz bulutu çıkarıyordu içeride. Zaten içerisi yeterince hava ve güneş almadığı için bu durumdan dolayı kötü oluyordum ben. Bir asker beni kolumdan tutup kalk dedi. Kalktım, önce kollarımı arkadan bağladı, daha sonra ayağımdaki prangayı çözüp onu takip etmemi istedi. Dediği gibi yaptım. Biz yine o gösterişli baraka(Kulübe)nin oraya doğru ilerliyorduk. Sabahın erken vakitlerinde bana yapılanlar dolayısı ile acaba infazım mı verilecek diye düşünüyordum.

Barakanın önüne geldik, asker dur dedi. Kapıya sertçe vurarak bekledi. içerideki sesin onayını bekliyordu. içeriden onay gelince kapı açıldı. Ve asker içeri girmemi söyledi. içeriye girdim. Komutan ve kadın oradaydı. Tam asker kapıyı kapatacakken komutan birşeyler söyledi, asker kılıcını çekip bana doğru geldi. Tamam demiştim. Burada savunmasız bir şekilde öldürecekler beni. En azından bana bir kılıç versinler ben de dövüşerek bir asker gibi onurlu bir şekilde öleyim düşüncesi kafamdan geçti.

Bana doğru kılıcını çekerek gelirken ben de bu düşünceler içerisinde boğuşuyorken birden bire ellerimin serbest kaldığını hissettim. Kollarım iki yana düşmüştü. Bir rahatlama hissettim şoku atlatmaya çalışıp baktığımda ellerimdeki ip çözülmüştü. Asker ipi kesmişti. Ellerim artık serbest kalmıştı. Acaba bu benim için bir fırsat olabilir miydi. Ama hayır, ben bunu yaparsam dışarıda yüzlerce asker yüzlerce köylü vardı. Ben bunların hepsini nasıl alt edebilirdim. Vazgeçirdi bu düşünce beni. Asker ipleri çözdükten hemen sonra çıktı dışarı. Kadın bana doğru dönerek "o seninle konuşmak istiyor" dedi.

komutan aslında biraz canı sıkkın görünüyordu, neden olabilirdi acaba diye düşünmüştüm. Acaba kadının bana anlattıkları şeyleri komutan tekrar hatırlamış mıydı bu düşünce mi onu rahatsız etmişti diye düşünüyordum. Çünkü o koskoca yerleşim alanında dilimi bilen tek kişi tesadüf eseri o kadındı ve bu da komutanı rahatsız etmiş olabilirdi. Komutan bana doğru dönerek birşeyler söyledi ve kadın tercüme etti.