çoğu bana ot gözüyle bakiyorlar, saman gibi yaşadığımı iddaa edenler de var. kimse ne yaptığımı bilmiyor, kendimi etiket edemiyorum piyasaya, işime gelmiyor abi. girdiğim her ortamda farkli tanitiyorum kendimi ve kimse gerçekten beni tanımıyor. adini bilmediğim kadinlarla sevişiyorum, adini bilmedigim ickiler icip adini bilmedigim mekanlarda takiliyorum, aslina bakarsan cok hizli yasıyorum hu hayati ama kimse uyanmiyor, sevistigim kadinlarin, mahalle disinda takildigim ortamlarin hepsinin aklinda tek bir soru var; "kim bu herif ?"

Benim adimin bi onemi yok, 23 sene once dunyaya gelmis bir bebektim, koca kafali, herkesi dikkatle suzen bir bebek. Sonra buyumeye basladim, ilkokul felaket olcusundeydi sosyal anlamda, kendimi hic gelistiremedim, lise desen yeni bitti sayilir.

Bir cok siyasi oluşumun icine girdim, radikal islamcı, irticacı, solcu, sağcı, komunist, kemalist, ulusalcı, turanci vs. Hiçbirinde kendimi bulamadım tam anlamiyla.

Herseyin baslangici olan o hastaliğa 12 yasında yakalanmıstim, genetik bir durumdu, 12 yaşındayken 1 ay boyunca yemek ve su tüketememiştim. Vücudumun (dudak kol bacak) sol tarafına tamamen hükmedememeye başladım. Hastaneye kaldırıldım, sadece serumla besleniyordum ve işin kotü yanı büyük tuvaletimi yapamıyordum. Doktorlar en sonunda hastalığı anladılar ve acil bir kararla beyin bypassı yapmak için raporlarımı heyete sundular. 24 tane Prof. Dr. Raporlarımi inceledi, masada kalma riskim varmış, ölümü arzularken buldum kendimi 12 yaşında, çektiğim acının derecesini anlayamaz bu lanet şeyi yaşamayan. Ertesi gün uyandığımda sol tarafıma eskiye nazaran daha cok hakimdim. Canım yemek istiyordu ve annemden poğaça istedim, zavallı kadın nasıl çökmüştü bir bilsen, iki tane pogaçayla geldi yanima bir ümitti gözlerindeki, okuyabiliyordum. Bi ateş çaktı benim gözlerimde o anda, çiğnedim, çiğnedim ve yuttum. Yutabilmiştim. Yemek yememe sebebim yutkunamamaktı. Anne dedim ben iyiyim. Mutluluk gözyaşlarını ellerimle sildiğimi hatırlıyorum.