orospu çocuğu ekşicinin yazdığına bakın

hemen ctrl v ye basmam lazım ıyy tiksindm

"o öyle biri değil!"

"hayır o çok farklı biri!"

...

tüm sevdalar, bir farklılığı ispat iddasıyla başlar ve kendi içinde bir dolu "farklı" öykü ve zamanla, kendi içine çökmüş yoğunluğuyla yaşar.

hiç bir ilişki benzemez ya diğerine ama serde ayrılık varsa, bütün sonlar aynıdır:

ayrılığın ana rengi gridir, ara tonları ise sephia...

istisnasız, hangi muhtemel gün ışığı açısına uyansa da insan, tüm şehir gridir!
yaz-kış demeden, tüm şehrin canına yandığım bacaları her nedense daha harlı, daha katranlı çalışır.

çünkü; ayrılığın ana rengi gridir, ara tonları ise sephia...

tüm hava raporları 20 derecelerden de bahsetse uyandığın o uğursuz sabah, gri bir kış sabahıdır!
fikrinde yaşadıklarınla, yaşattıklarınla, sevgilinin sıcacık koynundan kalkıp gittiğin umutlu sabahlarda, kahkahalarının şenlendirdiği kaldırım kenarı çiçekleri, çoktan daldırmıştır kendini safran sarısı kovalara... en sevdiğin o mis kokulu ıhlamur ağacı bile dökmüştür sürreal yapraklarını kaldırıma.

çünkü; ayrılığın ana rengi gridir, ara tonları ise sephia...

daha önce manidar gelen ve adeta çıldırtıcı bir mutluluk veren çocuk kahkahaları, şimdi gözde asılı kalan bir kristal nohut tanesinin müsebbibidir çoktan. sahi ya, her ayrılıkta çocuklar neden bu kadar hüzünlü ve renksizdir? nereye gitmiştir bir çocuk bahçesinde atılan onca kakafonik kahkaha?

çünkü; ayrılığın ana rengi gridir, ara tonları ise sephia...

parmaklarının arasında tuttuğun, daha önce tumturaklı bir sarılışla avucuna oturttuğun ince belli'nin içindeki çayın demi ve rengi bile yok olmuştur. çoktan karışmıştır, o karışık aklının bir daha zor iflâh olur kayıp renkler paletinin arasına... sanki bir daha o renkleri göremeyeceksindir sana çocuk çocuk bakan, bir çift hareli ve siyah gözden sonra.
aradığın sevdaya ulaşılmaz olmuştur çoktan ve tüm dijital imkânlar, bir daha vurur ayrıldığını kafana kafana!

...

ayrılmış bir sevdalının haline iyi bakın, dikkatli bakın, bir zamanlar damardan akan sıcacık bir kan gibi yaşamın ortasından haber veren gözler, çoktan buzluk balığının gözlerine dönmüştür bile.
ve ayrılan her insan; istisnasız üşür! dokunmayın üzerinde taşıdığı, tüm silüetini silmiş o görünmez mantoya!

çünkü; ayrılığın ana rengi gridir, ara tonları ise sephia...
ve ayrılığın kitabını yeni açanlara söyleyeyim; o gri ki, insanı, çok ama çoook üşütür!

her ne hikmetse sabah açılan bir kepenk, bir çevrilen kontak sesi ve yeni çalışan bir motor homurtusu, her sabah güleç yüzüyle selam veren bakkal çırağı, çok ama çok sinir bozucudur!
çünkü devam eden hayattan haber verir hepsi ve ayrılan insanın tüm iç organları ise bir araya gelip bağırır, yarısı savaşta zayî olmuş bir kalp önderliğinde;

"hepiniz durun şimdi! nasıl devam eder ki hayat, böyle bir ayrılık varken dünyanın bir yerinde?"

tüm haber bülteneleri, felâket haberlerini sıralar sanki ard arda, metro ve otobüs, viran olmuş kalbin, feleğini şaşırmış beynin tam ortasından geçer!
sahi bir şehir, nasıl senkronize bir hareketle bu kadar dokunur insana?

ceplerine kırgınlığını da doldurur geçersin ayağının altında çatırdayan taşlarla. kolay değil, ucu yanık bir mail almışsındır belki zerdali gözlünden, şimdi tüm sıradaki şarkılar bu şehrin rengini unutmuş, taze ayrılmışlarına gelir. bir türlü burnunun ucunu göremezsin o bozbulanık sisin içinde.
bilirsin, beklemek gerekir o acının geçmesini, her nefes alışında tüm hayat ciğerlerine batsa da, hayatındaki tüm renkler, nüanslar geçici süreyle servis dışı olsa da, en yakın dostun; "geçiyor bak inanmazsın!" dese de, içinde yaşadığın o tabloda bembeyaz kümülüsler, sararmış kayınlar, şeker pembesi çocuklar, kırmızı ve sıcacık kiremitli çatılar, mor salkımlar ve siyah kargalar seni artık çok uzak bir alem de izlese de, sen o boyuta kolayına dönemezsin!

çünkü; ayrılığın ana rengi gridir, ara tonları ise sephia...
ve her ayrılığın sisi içinde, insan en az bir kere yolunu kaybeder, adeta bir daha kendini bulamayacakmışçasına.

o senin savaş yarandır artık, iyi bak o'na!

not: bunu okuyan da yazan kadar huur çocuğudur