Panpalar bu zamana kadar sözlükte okuduğunuz tüm cinli hikayelerin yalan dolan olduğunu ispatlayacak hikâyemi anlatıyorum. Tabak ne alaka hıammına? diyecekler hikayeyi okuyunca anlarsınız. Kısa sürecek hemen anlatıp bitirmeyi planlıyorum. Yanaşın yamacıma.

Onları ilk görmem 12-13 sene önceydi. 10 yaşındaydım. Her yaz olduğu gibi o yazda tatilinde de memlekete gitmiştik. Karadeniz bölgesinde dağların arasına sıkışmış 100 haneli bir köydü. Dedem, amcalarım vs bütün akrabalarım orada olduğundan sevine sevine gidiyordum. Her gidişimizde dedemlerin kerbinten evde kalırdık. Evin tam önünde harman denilen geniş bir alan ve harmanın bitiminde de büyükçe bir samanlık vardı. Herşey normaldi. Güzel bir tatil geçiriyordum.

Yaz ayında olmamıza rağmen köy epey soğuk olurdu. Her akşam soba yakılır üzerinde çay demlenir muhabbetin dibine vurulurdu. Bizim köyde cin vakaları sürekli yaşanırdı. Herkes birbirine anlatırdı başından geçenleri. Bu artık köy halkına çok sıradan birşey gibi gelirdi. Uyum sağlamışlardı yani.
Bende 10 yasında meraklı bir çocuktum. Ne kadar bu hikayeleri dinlemekten korksam da merağım daha ağır başardı. Sorar araştırırdım. Dedem de bana hep anlatmazdı. Boşver çok düşünme onları der geçiştirirdi. Yine de beni kıramaz az biraz anlatır. Sonra dua okutup yollardı.

Bu işi çok kafama takmıştım. Karşıma bi tanesi çıksa korkudan ölürüm derdim ama yine de görmek istiyordum. Çocuk aklı işte bitane görürsem konuşur arkadaş oluruz belki diye düşünüyordum. Hepsi kötü olamazdı sonuçta.
Bir gün akşam vakti oturdum ailecek yemek yedik. Çay muhabbet faslı derken. Anneme hep istediğim uzaktan kumandalı arabayı alması için ısrar ediyordum. Sarı bir arabaydı sürünce farları yanıyordu çok net hatırlıyorum. Annem bi ton araban var napcan arabayı falan standart laflarına başlamıştı. Ben biraz ısrar edip mızmızlanmaya başlayınca haliyle annemin ısı güdümlü terliği yedim kafaya. Normalde hep yerdim alışmıştım ama herkesin içinde yiyince daha bi kötü olmuştu. Ağlaya ağlaya kapıyı sertçe çarpıp dışarı çıktım.

Bi gazla dışarı çıktım ama kapının önüne çıkar çıkmaz kapağı açık kalmış kola şişesi gibi kaldım. Bütün gazın bitti. Hava karanlık etrafta kimse yok. Zaten saat 10 olunca yaşam bitiyor köyde herkesin zütünde pireler uçuşuyor. Kapının önünde dikilidim önümde harman boş boş bakıyorum. Geri girmek istiyorum ama gurur yaptım girersem "Ne oldu Korktun mu?" diye tasak geçerler kesin. Bir cesaret girmemeye karar verdim. Yan tarafta amcamın ev var oraya gitmeye karar verdim. Tam o sırada içerden bir ses duydum duymaz olaydım.
-Git çocuğu getir aksam aksam başına bisey gelir.
-Amaan bırak amcasına gider o simdi korkar gidemez biyere.
Ulan bunu duyunca iyice hırs yaptım. Artık cinler bile yatırıp sükse amcamlara gitmezdim.

Azcık sağa sola bakındım. Hava soğuk kapının önünde dikilemezdim. Sonra samanlığa gitmeye karar verdim. Gidilecek en son yer amk. Hangi akla hizmet ettim bilmiyorum. Evin ışığı dışarı vuruyor ama harmanı aydınlatmıyor bile. Geçmeye korkuyorum. En son bi cesaret yürümeye başladım. Belki yürüdüğüm harman 10-15 metre ya var ya yoktu. Bana dünyanin en uzun yolu gibi gelmişti. Adım attıkça önümden kurbağalar zıplıyordu. Sağıma soluma bakmaya korkuyordum. Sanki bakarsan bişey görürüm diye.
Neyse daldım samanlığa Allahtan ışığı vardı hemen açtım ışığı yarısına kadar saman dolu bir tarafı bomboş. Çöktüm yere yaslandım samanlara boş boş oturmaya başladım.
Ne kadar zaman geçti bilmiyorum uyuya kalmışım.

Beyler uyurken birinin bana yaklaştığını hissettim vücudum uyarı vermişti resmen. Uyandım ama gözümü açmadım. Basımda birinin dikildiğini hissediyordum çünkü. Korkuyordum. Ama böyle telaşlı değildim. Başıma bi kişi daha dikildi. Öylece bana bakıyorlardı hissediyordum. Sonra o sesi duydum. Basımda dikilenlerden biri diğerine sordu.
-Uyandıralım mı?
Baya Türkçe konuşuyordu. Sözlükte hikayelere bakıyorumda yok Arapça yok ibranice falan anlatıyorlar ama palavra. Baya Türkçe konustu. Belki de bana öyle geldi. Belkide nasıl duymak istersen öyle konuşabiliyorlar. Neyse konuya dönüyorum.
Diğeri cevap verdi.
-Ya korkarsa?
Sonra bitanesi omzuna dokundu. Gözümü açtım kafalı kaldırdım. Beyler abartmıyorum belki boyları 2 metreden fazla iki kişi başımda duruyo. Uzun tek parca elbiseleri vardı. Cübbe gibi. Saçları uzundu. Saçlari yüzünü burnuna kadar kapatmıstı. Bayağı insandılar. Gözlerini görmemiştim ama aşağıdan baktığımdan o açıdan elmacık kemiklerine kadar yüzünü görüyodum. Kemikli bi yüzü vardı elmacık kemikleri belirgindi. Yakışıklı bile denebilirdi.

Uyanmış oturduğum yerden öylece yukarı doğru bakıyordum. Korkmuyordum nedense. Duygularımın şalteri indirilmişti sanki. Bitanesi eğilip elime bir tabak tutuşturdu. Resimdekine benziyordu ve gidip karşı duvara yaşlanıp oturdu.
Tabakta bildiğiniz kavurma vardı. Tabağa bi süre anlamsız baktım. Kurban bayramında annenin yaptığı kavurmayı hatırlattı. Kafamı kaldırıp samanlığa bir göz attım. Boş kısmın ortasında büyükçe bir kazan vardı. Etrafında 7-8 uzun adam yere oturmuş, duvara sırtını vermiş yemek yiyordu. Kimse ilgilenmiyordu benimle. Dik dik bakmamaya çalışıyordum bende göz ucuyla onları izlemeye devam ediyordum.
Anlamsızca tabağıma dönüp etten bi parça aldım. Hipnotize olmuş gibiydim. Normalde olsa ekimi bile sürmezdim ne eti olduğu belli değil belki de insan eti amk. diye düşünürdüm. O an yemek istiyordum.
Eti ağzıma zütürmeye hazırlanırken refleks olarak besmele çektim. Bizimkiler çok özen gösterirdi o konuda ufaktan alistirmislardi. Besmele çeker çekmez uzun adamlar yok oldu. Anında. Ortadaki koca kazan bile kaybolmustum

Korktum ulan yatıyorum yarın sabah devam ederim. Tıkırtılar fazlalaşto evde. Paranoya yapıyorumdur umarım.

Gündüz gözüyle yazmaya karar verdim beyler dün gece korkudan altına sıçıyordum az kalsın. Bizim ev çatı katı gibi yani çatının ortasına bi dairelik bişey yapmışlar. 3 tarafı bütün balkon. Şaka yapmıyorum sanki birileri yürüyordu. Dün bitirmeyi planlıyordum aslında. züt korkusu naparsınız. Yanaşın devam ediyorum.

Bomboş samanlıkta tek başıma donup kaldım. Anlam veremiyordum. Az önce yaşadıklarım gerçek miydi? Elimde tabak olmasa rüya gördüm herhalde derdim. Biraz daha boş boş bakınıp ayağa kalktım. Birden duygularım geri gelmişti sanki. Korkudan titriyordum. Samanlıktan çıkıp elimde tabakla eve doğru yavaşça yürümeye başladım. Gördüklerinden sonra artık harman korkunç gelmiyordu. Yavaşça eve girdiğimde bizimkiler hala oturuyordu. Elimde tabak faltaşı gibi gözlerle kapıda dikilmiş duruyordum. Evdeki herkes dönüp bana baktı. Biraz rahatsız olmuştum. Annem;
-Nerdeydin sen? O elindeki ne? diye sordu. Cevap veremedim.
Ne diyecektim ki amk. Tek tük samanlık... adamlar... diyebildim. Dedem hemen anlamıştı korkudan gözlerinin büyüdüğünü gördüm. Birden ayağa fırlayıp yanıma geldi. Elimdeki tabağı yere bırakıp oturduğu yere zütürdü. Karşısına aldı dik dik gözlerime bakarak sordu.
-Ne gördün?! Nerdeydin?!

Öyle sorunca ağlamaya başladım. Sanki yanlış birşey yapmıştım. Ağlaya ağlaya anlattım. Evdekiler şok olmuştu. Annem sinirlenip bağırdı.
-Gece vakti ne işin var samanlıkta tak mu vardı!!
Ulan yaşadıklarım yetmezmiş gibi birde azar işitiyordum. Dedem milleti sakinleştirdi. Biraz rahatlamış gibiydi. Yere bakarak bi 5-10 dk kadar düşündü. Sonra bana "tamam korkma müslümanına denk geldin herhalde" dedikten sonra babama döndü.
-Git tabağı samanlığa bırak alsınlar dedi. Babam hemen gitmişti. O gece bizimkilerde uyumuştum. Ama aklımdan çıkmıyordu olanlar. Dedem hep çok düşünme onları diyordu. Bende başka şeyler düşünmeye zorluyordum kendimi. Pek basarili olduğum söylenemezdi tabi.
Sabah olmuştu. Hemen samanlığa koşmak istiyordum. Herkes niyetimi anlamıştı. Annem hemen yine kızıp samanlığa gitmek yok diye emrini vermişti. Dedem bağırma çocuğa diye araya girdi.
Elimden tutup samanlığa zütürdü beni. Çok mutlu olmuştum. Heyecanli heyecanli dedeme anlatmaya basladim.
-Dede kafasi tavana geliyordu. Bak burada oturdu. Burda da kocaman kazan vardı.
Beni gulerek dinliyordu. Azcık etrafa bakındı.
-Tabağı almışlar iyi dedi.
O günden sonra hep onları aradım. iyi cinlerdi onlar bana yemek vermişlerdi. Belki arkadaş olurduk.

Benim olay köyde dilden dile yayılıyordu. Nereye gitsem olayı anlatmamı istiyorlardı. Bende meşhur olmanın verdiği havayla anlatıyordum. Böyle bir olay yaşadığımdan artık çocukluğuma aldırmadan bana cinleri anlatıyorlardı. Belki yüzlerce hikaye duymustum. Daha da meraklanıyordum. Geceleri korkmadan dolaşır olmuştum. O uzun adamları bir kere daha görseydim. Teşekkür edecektim. Dedem hep uyarıyordu.
-Müslüman da olsalar yine de çok uğraşma kızdırmaya gelmez. diyordu.
Baktı ben işin peşini bırakmıyorum bir gün elimden tutup bizim köyde yaslı bir amcaya zütürdü. imam falan değildi ama herkes ona adil hoca derdi. Bayağı bilgili, maharetli bir insanmış.
Olayı duymuş ama bi kerede ben anlattım. Bana bi muska verdi. Koruma olsun sana dedi. Sonra uzun uzun anlatmaya başladı. Ben yıllardır bunlarla uğraşıyorum hala görmediğim, bilmediğim şeyler var. Bu yolun sonu iyi değil kaptırma kendini demişti.
-Ama adil amca yemek verdiler bana belki arkadaş olurduk. diye itiraz ettim. O da bana;
-Benim onlarca arkadaşım var. Hala korkuyorum. Kontrolü kaybetsem, sinirlendirecek bisey yapsam ilk fırsatta bana bile zarar verirler. dedi.

Son cümlesi korkutmustu. Dinlediğim diğer hikayeleride düşündükçe uzak kalmaya karar vermiştim. Ben karar versemde bizim köy filmlere konu olacak gibiydi. Olay bitmiyordu amk. Dedemlerin evin iki üst sokağinda dayımın ev vardı. Diğer evlere gore biraz daha tepede bir evdi. Kuzenlerle balkonda oturuyorduk. Sokalarda ışık yok. Kurbağa sesleri böcek sesleri eşliğinde karanlık köy silüetini izliyoruz. Yolun sonunda büyükçe düz bir elma bahçesi vardı. Genelde koy çocukları orada oynardı. Onun ortasında bi ateş yandı.

Çok net göremiyorduk ama 20-30 kişi toplanmış gibiydi. Sesleri geliyordu. Konuşuyorlardı.
-Onlar kim lan? diyerek kuzene döndüm. O da anlam vermiyordu. O saate normalde köyde herkes duyurdu. Hemen içeriye bağırdık. Dayım, annem, babam bütün ev halkı balkona doluştu. Uzaktı ama insan silüetleri vardı apaçık. Ateş yanıyordu ortada. Dayım biraz baktıktan sonra;
-Hadi içeri girin. Rahatsız etmeyin daha fazla diyordu. Adamdaki rahatlığa bak amk sanki normal bişeymiş gibi davranıyordu. O gün onların seslerini bahçeye yakın olan herkes duymuştu. Sabah köyde herkes bunu konuşuyordu. Sanki birbirlerine izledikleri diziyi anlatıyorlar. Herkese o kadar normal geliyordu ki. Kimsede korku kırıntısı göremiyordum. inançlı insanlardı aslında hepsi hacı hoca sayılacak adamlardı. Gayet normal şekilde cinlerle iç içe yaşıyorlardı.

Ben uzak durmaya çalışsam da olayların içine batmış bir köyde kalıyordum. Son birkaç parti daha girip bitirmeyi planlıyorum. Ama dediğim gibi yüzlerce hikaye duymuştum. inci sözlük gibi herkesin bir cin hikayesi vardı. Ben yaşamadamda hatırladıklarımı yazabilirim isteyen olursa.

Ertesi gün akşam dururmuyum tabi. zütüm kaşınıyor amk. Benim kuzeni ikna edip o bahçeye gittik. it gibi korkuyorumda boynumda muska var ona biraz güveniyorum. Kol kola girdik kuzenle sağa sola baka baka yavaşca bahçeyi geziyoruz. iki tane mal gece vakti cin arıyoruz amk. Arıyoruz aramasına da bulsak ne tak yicez onu bilmiyoruz. Bi çıtırtı duysak, birşey görsek ayaklarımız kıçımızı tekmeleye tekmeleye kaçıcaz işte.
Bayağı bi dolaştık. Birşey bulamadık. Biraz rahatlayınca zütümüz kalktı tabi birbirimize artistlik yapıyoruz.
-Ben zaten korkmam olm. Gelse nolcak.
-Bak bizden korktular gelmediler falan diyoruz.
O kadar gezdik birşey bulamayınca elma ağaçlarına gözümüzü diktik. Boşuna gelmiş olmayalım şu ağaçlara dalalım dedik. Tabi gece gece birşey olur diye ağaca da tırmanmadık. Kuzen beni omzuna aldı alt dallardan belki 1 kilo elma yolduk. Kazağın ucunu kaldırıp elmaları doldurduk kucağımıza gidiyoruz. Aminakodugumun köyüne kimse sokak lambasi dikelim diye akil etmemiş. Karanlık sokaklarda korka korka yürüyoruz.

Önümüzde 3 kadın yürüyordu. Köyün insanı diye rahatlamıştım. Pek tanımıyordum kimseyi kuzen herkesi tanıyor diye ona sordum.
-Kim lan onlar?
-Şu ortadaki Fadime ablaya benziyo ama diğerilerini tanıyamadım.
-Hadi beraber gidelim korkuyom lan. dedim.
Bizim kuzen bağırmaya başladı.
Fadime ablaaaaaaa! Bi yandan hızlı hızlı yetişmeye çalışıyoruz. Bu hala sesleniyor. Fadime ablaaa bekleyin az! Beyler yaklaştıkça aramızda 2-3 adım ya var ya yok. Beyler o ortadaki kadın arkasını bir döndü.
Ağzını açmış dişlerini göstere göstere al sana fadime abla diye bir bağırdı. Tüm dişleri uzundu. Diblerine doğru rengi morlaşarak gifiyordu. Ben kucağımdaki elmaları döküp bağıra bağıra geri bahçeye doğru koşmaya başladim. Kuzende hemen arkamdan koşuyor ama bir yandan da elmaları dökememeye uğraşıyor sığır. Durup bi geriye baktık bahçeye girmekte istemiyorduk. Orda öylece dikiliyorlardı. Eve gitmek istiyorduk. Evle aramizda o kadınlar vardı. Aşağı yolu dolanmakta daha korkunç geliyordu. Bir sure bahçenin onunde bekledim ve eve gittik.
O gün çok düşünmüştüm. ilk gördüğüm de cindi bunlarda. Halbuki onlar beni korkutmamisti. Hatta korkarim diye endişe bile etmişlerdi.

Uzun zamandır köye gitmemiştim. O yıllar hep cinleri araştırdım ilk gün yaşadığım çocuksu merak hiç gitmemişti. Nedense o günden sonra cinleri hiç görmemiştim. Musallat falan da olmadılar. Bizim köyün insanıyla uyumlu şekilde yaşıyorlardı. Hepside insan suretiyle geziniyorlardı. Rahatsız edilmedikleri sürece hiç korkunç tiplerle görülmediler. En fazla kedi köpek olup gezinirlermiş.
Özet geçersek yazılan hikayelerdeki gibi aksiyonlu olaylarımız yoktu. Yıllarca onları araştırdım aradım kimse bana musallat olmadı. Açıkcası beni gibine bile taktıklarını düşünmüyorum.
Geçen senelerde köye gittiğimde yasli amcalarla konusuyordum hala benim olayi hatirlayip guluyorduk. Laf arasında sormuştum cinli vakalar oldu mu diye. Cevabı çok enteresandı.
-"Oğlum artık insanlar cin oldu. Onlar bizden korkuyorda bulaşmıyorlar." dedi.
Neyse binler hikaye bitti yorumlarınızı sorularınızı yazın az muhabbet edelim.

Önemli uyarı: Bana birşey olmadı da size olmayacak diye bir garanti veremem tabi. Uğraşmayın bu işlerle onlar zaten insanları kendilerine bela etmezler.

Edit: Devam etmemi isteyen varsa benim yaşamadığım ama köyde anlatılan hikâyeleride bu başlık altında anlatırım.

Beyler duyduğum hikâyeleri başka zaman başka bir başlıkta anlatmayı planlıyorum. Çok rahatsız olmaya basladim. Bi sure bekleyip sonra yazarım. Okuyan panpalarımın billurlarına sağlık.